2018-12-12 10:54:56 
Nawet najwydajniejsze wkłady kominkowe i wolno stojące piece grzewcze (których sprawność sięga ponad 80%), co kilka godzin wymagają dokładania paliwa, więc zawodzą, kiedy właściciele na dłuższy czas muszą opuścić dom (bo wtedy dochodzi do nadmiernego wyziębiania pomieszczeń). Dlatego takie urządzenia nie mogą być jedynym źródłem ciepła w domu jednorodzinnym. Natomiast świetnie sprawdzają się jako uzupełnienie podstawowego systemu grzewczego, opartego np. na kotle c.o. bądź pompie ciepła. Najprościej jest zamontować wolno stojącą kozę.
Najważniejsze parametry dobieranych urządzeń
Sprawność - powinna osiągać minimum 70%. Moc nominalną - jeśli wkład ma być ważnym źródłem ciepła, ma wynosić 100-150 W/m2 (istotna jest moc nominalna, a nie maksymalna, ponieważ tylko ta pierwsza określa moc uśrednioną w czasie, mierzoną w trakcie trzygodzinnego testu; druga mierzona jest w ciągu wybranych 15 minut).
Wymagania przed montażem i po montażu kominka
Kubatura pomieszczenia. Pomieszczenie z kominkiem musi mieć kubaturę 4 m³ na 1 kW mocy kominka, i nie mniej niż 30 m³. Nawet najmniejszy kominek 10 KW wymaga przynajmniej 40 m3.
Kanał nawiewny. Wkład zamknięty o mocy 10 kW podczas pracy wymaga doprowadzenia aż 100 m3 powietrza na godzinę. Jeśli więc w domu są nowoczesne szczelne okna i drzwi, powietrze potrzebne do spalania należy doprowadzić z zewnątrz przez specjalny kanał nawiewny. Kanał z rury z PVC lub z blachy układa się pod posadzką i doprowadza bezpośrednio do kominka lub w jego pobliże. W pomieszczeniu wyposaża się go w przepustnicę, umożliwiającą otwarcie i zamknięcie przepływu powietrza.
Cokół i podłoga wokół kominka. Piece wolnostojące ważą na ogół ok. 150 kg, natomiast wkłady kominkowe są o wiele cięższe - ich ciężar sięga 400-500 kg, więc wymagają odpowiednio wytrzymałej podstawy. O wytrzymałość cokołu zwykle dba konstruktor budynku, ale jeśli kominek stawia się w innym miejscu, trzeba poprosić o nowe wyliczenia. Pasy posadzki wokół kominka, o szerokości przynajmniej 50 cm, należy wykończyć gładkimi płytami gresu lub kamiennymi, bądź innym niepalnym materiałem.
Odprowadzanie spalin. Do tego celu kominek wymaga oddzielnego kanału dymowego, którego średnica, jak już wcześniej wspomniano, nie powinna być mniejsza, niż średnica rury wylotowej spalin z wkładu kominkowego. Jednak przekrój przewodu dymowego musi wynosić minimum 14 x 14 cm albo mieć średnicę 15 cm.
Obudowa. Może być tzw. gorąca lub zimna. W pierwszym przypadku nagrzewa się i dodatkowo oddaje ciepło do otoczenia. Można ją wykonać z cegły szamotowej, klinkierowej, zwykłej, albo z gotowych elementów przekazujących ciepło. W obudowie zimnej niezbędna jest izolacja z wełny mineralnej.
Opał. Do palenia należy używać tylko suchego drewna (o wilgotności do 20%) z drzew liściastych. Dobre jest połupane drewno brzozy, dębu, buka, jesionu oraz drzew owocowych, lub brykiety sporządzone z ich wiórów. Drewno z drzew iglastych nie jest odpowiednim paliwem, ponieważ zawarta w nim żywica mocno zanieczyszcza palenisko i komin.
Czyszczenie kanału dymowego i wyczystki. Według przepisów, kanał w kominie trzeba czyścić po każdych 3 miesiącach korzystania z kominka. Kominiarz powinien usunąć wszelkie zalegające sadze i substancję szklistą. Taka usługa kosztuje minimum 120 zł.
Bieżąca pielęgnacja kominka. Użytkownicy muszą systematycznie wybierać popiół. Mycie szyby mogą ułatwić sobie specjalnymi preparatami w spreju. Wybierając model urządzenia z systemem "czystej szyby", zmniejszą częstotliwość jej czyszczenia.
opr.: Lilianna Jampolska
zdjęcie: Kratki.pl
Komentarze