Jaki komin do kotła gazowego?

Modernizacja instalacji w starym domu 

Jeśli budujemy nowy dom, z postawieniem komina nie będzie problemu, może się jednak pojawić, gdy przeprowadzamy modernizację instalacji starego domu. Podejmując decyzję, trzeba również wziąć pod uwagę wymagany przez producenta kotła minimalny przekrój lub średnicę przewodu odprowadzającego spaliny.

Przewód spalinowy - bo to właśnie on jest "sercem" komina, w przypadku współpracy z urządzeniem gazowym, musi zapewniać odporność na korozyjne oddziaływanie spalin. Własności takie mają przewody spalinowe wykonane ze stali kwasoodpornej, specjalnych odmian ceramiki bądź tworzyw sztucznych. Natomiast jego obudowa, nazywana popularnie kominem, niestykająca się ze spalinami pełni tylko funkcje ochronną, ociepleniową i dekoracyjną.

Z otwartą komorą spalania

Takie kotły pracują z naturalnym ciągiem kominowym i muszą mieć zapewniony dopływ powietrza zewnętrznego do pomieszczenia, w którym są zamontowane. Dlatego powinny być instalowane w oddzielnej kotłowni z otworem nawiewnym i tzw. "zetką" - odcinkiem rury w kształcie litery Z zapewniającym dopływ powietrza zewnętrznego.

Kupując konkretny system, trzeba upewnić się, czy może on współpracować z kotłem gazowym, gdyż nie wszystkie rury spalinowe są przystosowane do odprowadzania spalin o niskiej temperaturze.

Zależnie od tego, czy modernizujemy istniejącą instalację grzewczą, czy wyposażamy w nią nowy dom, możemy wykorzystać różne rozwiązania:

Wariant I - podłączenie do istniejącego komina

Ze względu na wymaganą odporność na działanie spalin kotła gazowego nie możemy go bezpośrednio podłączyć do kanału spalinowego wykonanego tradycyjnie z cegły. W kominie trzeba umieścić wkład ze stali kwasoodpornej. Średnica wkładu kominowego powinna umożliwiać swobodne jego wprowadzenie do istniejącego kanału kominowego. W przypadku kanałów prostokątnych instalowane są wkłady o przekroju owalnym, gdyż wprowadzenie rur okrągłych znacząco zmniejszyłoby przekrój czynny tego przewodu.

Montaż wkładów kominowych nie stwarza specjalnych problemów - połączone poszczególne odcinki rur wprowadza się do komina od góry. Konieczne jest jednak rozkucie komina w miejscu podłączenia kotła, umożliwiające wstawienie trójnika i wyczystki ze zbieraczem skroplin.

Jeśli istniejący kanał nie przebiega na całej wysokości pionowo, konieczne będzie wprowadzenie elastycznego wkładu kominowego o odpowiednio dobranej średnicy. Wkłady kominowe, zarówno stalowe, jak i ceramiczne wykorzystuje się również przy budowie nowego komina, ale jest to rozwiązanie uzasadnione jedynie w przypadku zgrupowania wielu kanałów spalinowych, dymowych i wentylacyjnych.

Wariant II - komin z elementów prefabrykowanych

Kominy z prefabrykatów są wolno stojące (niezwiązane z konstrukcją budynku) i wznoszone z gotowych elementów. Producenci oferują je jako gotowe zestawy z pełnym wyposażeniem lub pojedyncze elementy do samodzielnego kompletowania. Rozwiązanie takie stosuje się głównie w nowo budowanych domach, gdyż wbudowanie takiego komina w istniejący budynek jest dość trudne.

Podstawowe części składowe takich kominów to: ceramiczne lub stalowe rury spalinowe o przekroju okrągłym bądź kwadratowym, obudowy zewnętrzne (najczęściej z keramzytobetonu) oraz ewentualnie ocieplenie wkładane między rurę spalinową a obudowę.

Niektóre systemy kominowe mają obudowy z wykonanym od razu kanałem wentylacyjnym, co eliminuje konieczność stawiania go oddzielnie.

Stalowy komin dwuścienny z ociepleniem z wełny mineralnej.

Wariant III - zewnętrzny komin dwuścienny

Taki komin stawiany jest najczęściej podczas remontu domu, gdy wewnątrz budynku nie można postawić nowego komina. Składa się z rury dwuściennej, w której wewnętrzny przewód spalinowy ze stali kwasoodpornej otacza rura osłonowa wykonana ze stali nierdzewnej lub aluminium.

Między rurami włożona jest izolacja cieplna z wełny mineralnej, chroniąca odprowadzane spaliny przed wychłodzeniem. Komin opiera się na konsoli wsporczej przymocowanej do ściany, a poszczególne odcinki rur dwuściennych łączone są kielichowo z obejmami zaciskowymi. Co kilka metrów komin mocuje się obejmami do muru i wyprowadza ponad dach domu.

Z zamkniętą komorą spalania

Dzięki odizolowaniu komory spalania od pomieszczenia, w którym zamontowano kocioł i doprowadzeniu powietrza niezbędnego do spalania gazu oddzielnym kanałem, kotły takie mogą współpracować, zarówno z samodzielnym przewodem spalinowym (podobnie jak kotły z otwartą komora spalania), jak i z kominem powietrzno-spalinowym. W przypadku takiego kotła można nawet zrezygnować z komina, wyprowadzając przewód powietrzno-spalinowy przez ścianę domu.

Ciąg kominowy wytwarzany jest przez wbudowany w kocioł wentylator, zatem średnica przewodu spalinowego może być mniejsza niż w kotłach z naturalnym ciągiem kominowym i nie ma tu kłopotu z zapewnieniem minimalnej wysokości komina.

Jednak w przypadku współpracy kotła z przewodem powietrzno-spalinowym trzeba zwrócić uwagę na maksymalną, dopuszczalną jego długość, zwłaszcza przy ułożeniu poziomym, gdy odprowadzamy spaliny przez ścianę. W przypadku kotła z zamkniętą komorą spalania do wyboru mamy również kilka wariantów:

Wariant I - samodzielny przewód spalinowy

Taki sposób odprowadzenia spalin możemy wybrać, gdy nie ma możliwości postawienia nowego komina, a w istniejący kanał, np. po kotle węglowym czy niewykorzystywany wentylacyjny możemy wstawić wkład kominowy ze stali kwasoodpornej. Sposób, w jaki przystosujemy przewód spalinowy do współpracy z kotłem gazowym będzie identyczny, jak w przypadku kotłów z otwartą komorą spalania.

Musimy jednak zapewnić dopływ powietrza zewnętrznego do kotła, montując na wylocie kotła specjalny adapter rozdzielający kanał spalinowy i powietrzny. Rurę spalinową łączy się z kominem, natomiast powietrzną wyprowadza się na zewnątrz przez ścianę domu.

Wariant II - systemowy komin powietrzno-spalinowy

Jest to rozwiązanie standardowe w nowo budowanych domach. Taki komin składa się z wewnętrznych kwasoodpornych odcinków rur wykonanych z kamionki lub ceramiki szamotowej, łączonych specjalną zaprawą albo z rury stalowej. Zewnętrzną obudowę stanowią pustaki keramzytobetonowe murowane na zaprawę cementową. Między obudową a rurą wewnętrzną jest pustka powietrzna pozwalająca na doprowadzenie powietrza potrzebnego do spalania.

Kominy te nazywane popularnie "turbo" sprzedawane są jako zestawy o określonej wysokości i średnicy. W skład pakietu podstawowego wchodzi zestaw rur wewnętrznych i elementów obudowy, trójnik przyłączeniowy i wyczystka, zaprawa do łączenia rur, drzwiczki wyczystki, przykrycie komina (tzw. czapa), rura wylotowa, zbieracz skroplin, wkładki centrujące oraz nasada rozdzielająca kanał powietrzny od spalinowego.

Przekrój przewodu powietrzno-spalinowego.

Montaż prefabrykowanych zestawów kominowych jest łatwy, a dołączona instrukcja zmniejsza prawdopodobieństwo popełnienia błędów. Kominy te stawia się jako wolno stojące, niezwiązane konstrukcyjnie ze ścianami budynku, na betonowym podkładzie podłogi na gruncie lub na stropie.

Jeśli komin przechodzi przez konstrukcję stropową, otwór w stropie powinien być nieco większy niż zewnętrzne wymiary obudowy. Szczelinę między kominem a stropem wypełnia się materiałem elastycznym. Pustak bazowy ustawia się na wyrównanym podłożu na zaprawie cementowej, podkładając pod niego izolacje z papy.

Następnie, zgodnie z instrukcją, montuje się kolejne elementy zestawu zwracając uwagę na wstawienie na odpowiedniej wysokości elementów wyczystki i trójnika przyłączeniowego. W miejscach tych należy w obudowie wyciąć otwory o wymiarach dostosowanych do dołączonych drzwiczek i króćców przyłączeniowych. Murowanie pustaków ułatwia dołączony do zestawu szablon osłaniający kanały w obudowie.

Zewnętrzne ścianki komina prefabrykowanego powinny być ocieplone, co zapobiegnie kondensacji pary wodnej, gdyż pod ścianką rury zewnętrznej przepływa zimne powietrze zasysane z zewnątrz.

Izolacja termiczna komina ceramicznego.

W przypadku adaptacji, np. poddasza na cele mieszkalne czy likwidacji starej kotłowni budowa prefabrykowanego komina może okazać się trudna i możemy wtedy wykorzystać przewody powietrzno-spalinowe. Mogą one służyć jako niezależne kanały kominowe wyprowadzone ponad dach budynku i obudowane wewnątrz domu, np. płytami gipsowo-kartonowymi. Przy niewielkiej średnicy zewnętrznej (120-140 mm) łatwo przeprowadzić je przez strop, gdy modernizujemy system ogrzewania.

Przewody powietrzno-spalinowe produkowane są w wersji stalowej (obie rury), jak też w wariancie - rura wewnętrzna - spalinowa wykonana z polipropylenu, a zewnętrzna ze stali. Rury stalowe przystosowane są do współpracy z kotłami kondensacyjnymi o bardzo niskiej temperaturze spalin. Montaż przewodów powietrzno-spalinowych jest bardzo prosty - poszczególne odcinki łączy się kielichowo, mocując w pewnych odstępach przewód do ściany, a na wylocie zakłada nasadkę rozdzielającą wylot spalin i wlot powietrza do spalania.

Wariant III - odprowadzenie spalin przez ścianę domu

Przepisy dopuszczają wyprowadzenie przewodu powietrzno-spalinowego od kotłów z zamkniętą komorą spalania przez ścianę domu jednorodzinnego, jeśli moc nominalna kotła nie przekracza 21 kW. Wylot takiego przewodu musi znajdować się w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od krawędzi okna oraz przesłaniających ryzalitów. Do zamontowania takiego odprowadzenia spalin wykorzystuje się takie same odcinki rur powietrzno-spalinowych, jak przy wyprowadzeniu ich ponad dach, jedynie nasadka wylotowa ma inną konstrukcję.

Uwaga! Wyprowadzenie przewodów przez ścianę jest dopuszczalne jedynie w domach wolno stojących.

Autor: Redakcja BudownictwaB2B
Zdjęcie otwierające: Wienerberger