2021-10-27 16:33:17 
Zasady rozprowadzenia instalacji
Przy planowaniu montażu wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej musimy uwzględnić szereg wymagań zarówno technicznych, jak i estetycznych - często trudnych do jednoczesnego spełnienia. W instalacji tej wykorzystywane są bowiem rury o dużej średnicy, kłopotliwe do ukrycia np. w ścianach, a ich układ musi zapewniać grawitacyjny przepływ ścieków.
Niekiedy, ze względu na niekorzystne rozmieszczenie przyborów sanitarnych konieczne może być zamontowanie zestawu pompowego, jeśli nie ma możliwości odprowadzenia ścieków na zasadzie samospływu.
Dlatego planując lokalizację poszczególnych urządzeń sanitarnych, musimy brać pod uwagę możliwą do ułożenia trasę doprowadzenia do nich rur kanalizacyjnych z uwzględnieniem lokalizacji pionów.
Jeśli w projekcie budowlanym nie zamieszczono przynajmniej uproszczonego schematu przebiegu instalacji kanalizacyjnej, powinniśmy zasięgnąć porady instalatora, który określi, czy planowane przez nas miejsce ustawienia sedesu czy wanny zapewni możliwość odprowadzenia ścieków.
Zdarzają się bowiem projekty architektoniczne przewidujące np. umieszczenie łazienki nad dużym salonem, co w efekcie może wymagać dokonania zmian w konstrukcji stropu czy dobudowę osłaniającej ścianki.
O wstępnym wykonaniu instalacji kanalizacyjnej powinniśmy pomyśleć już na etapie prac konstrukcyjnych gdy budujemy dom niepodpiwniczony. Rury umieszczamy tam pod podłogą parteru i po wylaniu podkładu podłogowego trudno będzie je przesunąć w razie potrzeby.
Przy rozległej instalacji lepiej zrezygnować z łączenia odległych punktów odprowadzenia ścieków pod podłogą domu i wyprowadzić je poza obrys budynku, łącząc je w pewnej odległości w jeden odpływ.
Natomiast w domach podpiwniczonych instalacją kanalizacyjna możemy zająć się dopiero po wybudowaniu stanu surowego, a doprowadzenia do pionów możemy np. poprowadzić pod sufitem piwnicy.
Wytyczenie przebiegu instalacji kanalizacyjnej
Wytyczenie przebiegu instalacji kanalizacyjnej dostosowujemy do rozmieszczenia urządzeń, z których odprowadzane będą ścieki zatem ,powinniśmy rozpocząć od zaznaczenia miejsc ustawienia przyborów sanitarnych - zwłaszcza sedesu, wanny czy brodzika. Pozwoli to na wstępne ustalenie punktów podłączenia syfonów i odpływów, sprawdzenia czy można będzie uzyskać wymagane spadki - co najmniej 2% - nachylenia rur, gdzie umieścić trójniki i piony.
Ponieważ rozprowadzenie instalacji planujemy z reguły w niewykończonym domu, musimy brać pod uwagę grubość warstw wykończeniowych przy wyznaczaniu wysokości podłączenia bazując np. od surowego podłoża. Szczególnie dokładnie powinniśmy wyznaczyć punkt podłączenia rury odpływowej od sedesu, gdyż dużą średnica rury utrudni ewentualna korektę jego położenia.
Najłatwiej przebieg instalacji kanalizacyjnej wyznaczyć poprzez wstępny montaż poszczególnych odcinków i odgałęzień. W tym celu z kielichów wyjmowane są uszczelki, co ułatwi składanie i rozkładanie połączeń. W pierwszej kolejności składamy elementy pionów i odcinków o dużej średnicy.
Przy instalacji popularnych sedesów podwieszanych powinniśmy najpierw zamocować stelaż montażowy z odcinkiem rury przyłączeniowej. Rury instalacji kanalizacyjnej, ze względu na duże średnice prowadzimy najczęściej po wierzchu ściany lub za ekranami maskującymi.
Takie rozwiązanie pozwala na łatwy dostęp do instalacji w razie jej awarii. Jedynie cieńsze rury odprowadzające ścieki np. z umywalek umieszczamy w bruzdach przykrytych tynkiem.
Niekiedy zachodzi konieczność umieszczenia rury odpływowej pod pokryciem podłogowym, ale wtedy powinna być ona przykryta warstwa jastrychu o grubości przynajmniej 4 cm i owinięta elastyczną osłoną np. z pianki polietyleniowej.
Jakie wykorzystujemy rury?
W obecnie montowanych wewnętrznych instalacjach kanalizacyjnych wykorzystujemy wyłącznie rury tworzywowe najczęściej z PCW, rzadziej z polipropylenu.
Zależnie od przeznaczenia musimy dobrać odpowiednią średnicę nominalną:
- 160 mm mają zastosowanie jako rury do ułożenia bezpośrednio w gruncie w odcinkach kanalizacji zewnetrznej i podpodłogowej. W odróżnieniu do rur przeznaczonych do instalacji wewnętrznej produkowane są w kolorze pomarańczowym;
- 110 mm przeznaczone są do układania pionów i odprowadzania ścieków z sedesów;
- 75 mm mogą być montowane jako piony nie odprowadzające ścieków z sedesów;
- 50 mm wykorzystywane do wykonywania odgałęzień do umywalek, wanien, brodzików, zlewozmywaków;
- 40 mm o tej średnicy można wykonywać krótkie podłączenia do pojedynczych umywalek, brodzików;
- 32 mm mają zastosowanie jako bardzo krótkie podłączenia bezpośrednio do syfonów umywalkowych.
Oprócz rur produkowany jest bogaty asortyment trójników, kolan stałych i nastawnych, oraz dodatkowych akcesoriów takich jak złączki rewizyjne, napowietrzacze, giętkie rury przyłączeniowe.
Ponieważ przy montażu instalacji kanalizacyjne trudno z góry przewidzieć jakie złączki czy kolana będą niezbędne, warto zakupić je z pewnym zapasem w zróżnicowanych asortymencie zapewniając sobie możliwość zwrotu niewykorzystanych części.
Zwróćmy też uwagę na dobór odpowiednich długości rur, aby nie pozostawały bezużyteczne odpady (pozbawione kielicha), gdy z np. z trzymetrowego odcinka wykorzystamy tylko 0,5 metrowy kawałek.
Konieczne zasyfonowanie i napowietrzenie
Wszystkie urządzenia podłączane do instalacji kanalizacyjnej muszą posiadać tzw. zamknięcie wodne w postaci syfonu. Dzięki wypełnieniu syfonu wodą tworzy się „korek” uniemożliwiający przenikanie nieprzyjemnych zapachów do wnętrza domu. W sedesach syfon jest integralna częścią tego urządzenia (odpowiednio ukształtowany wewnętrzny kanał odpływowy) ale inne przybory sanitarne wymagają zamontowania syfonu zewnętrznego.
Oczywiście rodzaj i wymiar syfonu musi być dostosowany do odpływu z umywalki czy wanny co również musimy uwzględnić przy rozplanowaniu instalacji kanalizacyjnej, szczególnie gdy rura odpływowa będzie zamocowana w ścianie pod tynkiem. Typowa wysokość jej wyprowadzenia dla zlewozmywaków i umywalek wynosi ok. 50 cm nad wykończoną podłogą, ale w pewnym zakresie syfon można dopasować do innego wymiaru.
Syfony do wanien z reguły łatwo podłączyć do rury odpływowej, gdyż umożliwiają one wielokierunkową regulację ustawienia wylotu. Trzeba jednak zwróć uwagę, czy na drodze odpływu nie będzie przeszkód po wstawieniu wanny, a na jej odpływie jak i z brodzika, warto zamontować syfony umożliwiające czyszczenie od góry, dzięki czemu unikniemy kłopotliwego demontażu obudowy w razie wystąpienia zapchania.
Zależnie od rozległości i intensywności użytkowania przyjmowane są różne warianty sposobu napowietrzania, ale w przeciętnych warunkach najczęściej montowany jest układ z napowietrzaniem głównym pionu, ewentualnie uzupełniony przez dodatkowy dopływ powietrza zakładany na podejściach.
W tym rozwiązaniu pion, którym spływają ścieki wyprowadza się ponad dach budynku, choć niekiedy dopuszczalne jest zamknięcie go zaworem napowietrzającym, jeśli przynajmniej jeden z nich w budynku ma wylot ponad dachem.
Montaż końcowy instalacji kanalizacyjnej
Choć montaż instalacji kanalizacyjnej prowadzony równocześnie z instalacją wodną z reguły zlecamy hydraulikowi, to jednak warto wiedzieć jak prawidłowo powinien być on przeprowadzony. Wstępny montaż instalacji kanalizacyjnej pozwala na dopasowanie trasy jej przebiegu jak też na wyznaczenie miejsc zamocowania rur.
Przy ustalaniu rozmieszczenia rur należy przestrzegać zasady zachowania przynajmniej 2 % nachylenia odcinków rur w kierunku odpływu (spadek 2 cm na długości 1 m) i prowadzenia instalacji z możliwie najmniejsza liczba załamań. Łuki o kącie załamania ok. 90 stopni, zwłaszcza w miejscach trudno dostępnych należy składać z dwóch kolan o kącie załamania 45 stopni.
W żadnym razie nie może występować w instalacji zmniejszenie średnicy rury w kierunku odpływu - redukcje ich przekroju można montować jedynie przy przejściu ze średnicy mniejszej na większą.
Powinniśmy też zwrócić uwagę na zachowanie zalecanej maksymalnej długości odgałęzienia od pionu. Nie powinna ona przekraczać 3 m, a przy większych odległościach może być konieczne zamontowanie na końcu odgałęzienia dodatkowego zaworu napowietrzającego.
Montaż ostateczny rozpoczynamy od miejsca połączenia instalacji wewnętrznej z odprowadzeniem do sieci zewnętrznej łącząc kolejno kształtki i rury poprzez wciśnięcie tzw. bosego końca w kielich drugiego elementu. Rury, które przy montażu wymagały skrócenia są fazowane na obciętym końcu pod kątem ok. 30 stopni.
Poziome i pionowe odcinki rur mocuje się do podłoża za pomocą specjalnych obejm - w pionie co 2-3 m i w pobliżu miejsc osadzenia trójników, w poziomie co ok. 1,5 m oraz w miejscach podłączenia odpływów z przyborów sanitarnych.
Ze względu na konieczność wykonania wielu prac wykończeniowych wymagających demontażu urządzeń sanitarnych, ostateczna ocena sprawności instalacji kanalizacyjnej będzie możliwa dopiero po zakończeniu wszelkich robót wewnątrz pomieszczeń.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Pipelife, Prevex, KK-POL
Komentarze