2020-04-06 06:44:02 
Wcięcia w instalację wodno-kanalizacyjną
Demontaż fragmentu instalacji wodno-kanalizacyjnej przeprowadzamy wtedy, gdy zdecydujemy się na częściową wymianę rur, bądź rozbudowanie istniejącej instalacji i musimy zrobić odgałęzienie - odnogę dla nowego odcinka, tak na przewodzie wodnym jak i rurze kanalizacyjnej. Sposób postępowania zależeć będzie od rodzaju istniejącego orurowania i możliwości wygodnego do niego dostępu.
Spore trudności może przysporzyć wykonanie wcinki w rury stalowe instalacji wodnej, jak i żeliwne od kanalizacji, ale bez większych problemów zrobimy to, gdy rury są plastikowe bądź miedziane. Wykonanie wcinki w wodociągową rurę stalową wymaga uzyskania dostępu do przynajmniej dwóch złączy gwintowych, na końcach modernizowanego odcinka.
Praktycznie nie można bowiem naciąć gwintu na zamontowanej rurze i trzeba ją usunąć poprzez przecięcie (szlifierką kątową, piłką do metalu) i wykręcenie z obu złączy gwintowanych. Oczywiście wymaga to odsłonięcia rury na całej długości i zapewnienia dostępu umożliwiającego operowanie narzędziami do demontażu i montażu.
Przecinanie rury nie będzie konieczne, jeśli na tym odcinku zamontowany jest śrubunek, który po rozkręceniu pozwoli na rozłączenie i złączenie obu części orurowania.
Wstawienie nowej stalowej rury z potrzebnym trójnikiem do rozbudowania instalacji, wymaga zamontowania przynajmniej jednego śrubunku łączącego trójnik z odcinkiem nagwintowanej rury. Przed ich wkręceniem w starą instalację trzeba dokładnie oczyścić gwinty złączek, a do uszczelnienia użyć pakuł pokrytych pastą do połączeń hydraulicznych.
Oczywiście wymieniany odcinek możemy wstawić z innego rodzaju rur (polipropylenowych PP, warstwowych PEX, miedzianych), wykorzystując do połączenia odpowiednie złączki zaciskowe lub zgrzewane, zakończone gwintem o dobranej średnicy. W instalacjach wykonanych z rur plastikowych czy miedzianych, wykonanie wcinki czy wymiana uszkodzonego odcinka będzie znacznie prostsza.
Praktycznie możemy to zrobić w dowolnym miejscu, wycinając fragment istniejącej instalacji i wstawiając trójnik, podłączony złączkami dostosowanymi do rodzaju materiału. W instalacji kanalizacyjnej, wykonanej z rur żeliwnych wstawienie nowego trójnika czy wymiana rury będzie dość trudne, gdyż obecnie produkowane rury tworzywowe nie pasują do starego systemu.
Kłopotliwy jest też demontaż fragmentu instalacji żeliwnej i przy okazji łatwo można uszkodzić nieprzewidziane do usunięcia części instalacji. Problemem może być przecinanie rury ze względu na ich dużą średnicę, jak i najczęściej brak dostępu do całego obwodu, gdyż ułożone są w bruzdach ściennych. W praktyce przy cięcia takich rur najlepiej sprawdzają się brzeszczotowe piły szabliste z napędem elektrycznym, typu tzw. lisi ogon.
Wstawienie nowego odcinka czy trójnika z PCV wymaga użycia kilku specjalnych elementów, łączących rurę żeliwną z tworzywową (traperów, mufek), co trzeba brać pod uwagę przy wyznaczaniu długości wycinanego odcinka. Trzeba też zadbać o stabilne zamocowanie nowego złącza do podłoża, w sposób zabezpieczający przed rozsunięciem się rur żeliwnych, jak i dodatkowych elementów.
Wcinka w instalację kanalizacyjną z rur PCV lub PP przebiega w podobny sposób jak w instalacji żeliwnej, z tym, że znacznie łatwiej przeciąć ich ścianki, a niekiedy można rozłączyć je na połączeniach kielichowych i wstawić nowy zestaw elementów. Najczęściej jednak musimy wykorzystać mufkę łączącą bose końce starego i nowego fragmentu instalacji.
Jeśli podczas prac rozłączymy połączenie kielichowe, zwróćmy uwagę na rodzaj zastosowanej uszczelki. W starych rurach stosowane były uszczelki o przekroju okrągłym, dopasowane do takiego kształtu rowka, a obecnie używa się uszczelek wargowych, dostosowanych do rowka prostokątnego, dlatego przy wymianie uszczelki trzeba dobrać jej właściwy kształt.
Rozbudowa instalacji wodnej
Trasa jej przebiegu powinna być jak najkrótsza, aby nie powodować nadmiernych spadków ciśnienia. Nowe rury możemy poprowadzić po wierzchu ściany (np. do zlewozmywaka za szafkami kuchennymi), w bruzdach wykutych w ścianie, bądź w kanałach instalacyjnych razem z rurami kanalizacyjnymi.
Sposób prowadzenia rur wpływa też w pewnym stopniu na wybór materiału, z jakiego są zrobione. Przy konieczności wykonania licznych, wąskich załamań, lepiej zastosować rury polipropylenowe PP ze zgrzewanymi kolankami, a w systemie rozdzielaczowym, bądź przy układaniu na wierzchu i w kanałach instalacyjnych, bardzo łatwo poprowadzić instalację z rur warstwowych PEX.
Rury warstwowe PEX, są materiałem giętkim i montujemy je praktycznie bez użycia kolanek, łącząc jedynie z trójnikami i z gwintowanymi złączkami przyłączeniowymi osprzętu. Ich zaletą jest także możliwość rozebrania połączeń i ponowne zmontowanie (np. w razie konieczności przeprowadzenia korekty ustawienia).
Charakteryzują się brakiem pamięci kształtu co oznacza, że po wygięciu nie mają tendencji do prostowania się. Można je wyginać w ręku, ale przy ostrzejszych załamaniach powinna być używana giętarka lub sprężyna zapobiegająca deformacji ścianek, a promień gięcia nie może być mniejszy niż pięciokrotna średnica rury.
Do montażu złączek zaciskowych nie potrzeba żadnych specjalistycznych narzędzi, choć warto zaopatrzyć się w nożyce do rur i kalibrator. Rury z PP są materiałem sztywnym wymagającym osadzenia kształtek przy zmianie kierunku instalacji. Wszelkie połączenia wykonywane są jako zgrzewane, co wymaga dysponowania specjalną zgrzewarką, którą można również wypożyczyć.
Przydadzą się też nożyce do rur i przyrząd do fazowania krawędzi. Do tych rur dostępny jest bogaty asortyment złączek, umożliwiających podłączenie armatury z gwintowanymi końcówkami przyłączeniowymi.
Niezależnie od rodzaju rur instalacyjnych, wyprowadzenia do podłączenia baterii czerpalnych, powinny być zawsze zakończone kolanem ustalonym lub kolanem trójnikowy. Zapobiegnie to przenoszeniu obciążeń na połączenia rurowe podczas montażu zaworu, czy baterii, co mogłoby doprowadzić do ich rozszczelnienia.
Rozbudowa instalacji kanalizacyjnej
Wytyczenie przebiegu instalacji kanalizacyjne powinniśmy rozpocząć od prowizorycznego rozstawienia przyborów sanitarnych - zwłaszcza sedesu, wanny czy brodzika. Pozwoli to na ustalenie miejsc podłączenia syfonów i odpływów, sprawdzenia czy można będzie uzyskać wymagane nachylenia rur, gdzie rozmieścić trójniki i podłączenia do syfonów.
Najłatwiej przebieg instalacji kanalizacyjnej wyznaczyć poprzez wstępny montaż poszczególnych odcinków i odgałęzień. W tym celu z kielichów rur wyjmujemy uszczelki, co ułatwi składanie i rozkładanie połączeń. Przy ustalaniu rozmieszczenia rur powinniśmy przestrzegać zasady zachowania przynajmniej 2% nachylenia odcinków rur, w kierunku odpływu (spadek 2 cm, a na długości 1 m) i prowadzenia instalacji z możliwie najmniejszą, liczba załamań.
W pierwszej kolejności składamy elementy pionów i odcinków o dużej średnicy, odprowadzających ścieki z sedesu. Rury instalacji kanalizacyjnej, ze względu na duże średnice, prowadzimy najczęściej po wierzchu ściany lub za ekranami maskującymi, bądź w ściance instalacyjnej. Takie rozwiązanie pozwala na łatwy do nich dostęp w razie awarii.
Jedynie cieńsze rury, odprowadzające ścieki np. z umywalek, umieszczamy w bruzdach przykrytych tynkiem. Niekiedy zachodzi konieczność umieszczenia rury odpływowej pod pokryciem podłogowym, ale wtedy powinna być przykryta warstwą jastrychu o grubości przynajmniej 4 cm i owinięta elastyczną osłoną np. z pianki polietylenowej.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Klaudia Tomaszewska
Zdjęcie otwierające: Pipelife
Komentarze