2022-03-31 09:40:11 
Odmienne technologie wykonania podłogi wynikają z tego, że w zależności od położenia pełni ona różne - poza przenoszeniem obciążeń - funkcje. Podłoga na gruncie musi skutecznie chronić przed ucieczką ciepła i przenikaniem wilgoci z gruntu. Z kolei ta umiejscowiona między kondygnacjami powinna przede wszystkim tłumić hałas.
Różnica w sposobie wykonania wynika też z tego, czy przewidziano w niej ogrzewanie. Jeśli tak, podłoga musi mieć specjalną konstrukcję.
Podłoga na gruncie
Większość domów w naszym kraju buduje się obecnie bez piwnicy. Wynika to z tego, że jej zabezpieczenie przeciwwilgociowe i termiczne jest dość trudne i kosztowne. Zazwyczaj więc podłoga na najniższej kondygnacji umiejscowiona jest bezpośrednio na gruncie. Aby stanowiła barierę dla zgromadzonego w budynku ciepła, musi być odpowiednio zaizolowana.
Można ją wykonać na kilka sposobów. Najpopularniejszy polega na usypaniu na gruncie rodzimym podsypki piaskowej o grubości 10-15 cm, a potem wylaniu na niej warstwy chudego betonu klasy C 8/10 (B 10) o grubości przynajmniej 10 cm. Kolejnym elementem jest izolacja przeciwwilgociowa z papy podkładowej albo folii izolacyjnej. Ważne, by na całym obwodzie była ona połączona z izolacją poziomą ścian fundamentowych.
Na niej układa się izolację cieplną ze styropianu, polistyrenu ekstrudowanego XPS, ewentualnie z twardej wełny mineralnej o grubości ok. 15 cm.
Uwaga! Izolacja powinna się stykać ze ścianą nadziemia, a nie fundamentową, która przeważnie ma gorszą izolacyjność termiczną. W przeciwnym razie w miejscu tym mogą powstać mostki cieplne.
Potem układa się folię, która ma zapobiegać przeciekaniu jastrychu. Jastrych stanowi podkład posadzki - jego grubość to zwykle ok. 5 cm. Istotne, by był oddylatowany od ścian taśmą brzegową.
Podana grubość dotyczy najpopularniejszych odmian jastrychu - cementowego i anhydrytowego. Ten pierwszy powstaje z gęstej mieszanki betonowej. Do wyboru są produkty rozprowadzane agregatem i wygładzane mechaniczną zacieraczką albo samorozlewalne, których nie trzeba zacierać. Jastrych anhydrytowy ma właściwości samopoziomujące, dlatego nie wymaga wyrównywania. Jego dodatkową zaletą jest to, że szybciej wysycha. Wadą zaś, że pod wpływem wilgoci traci wytrzymałość. W związku z tym nie stosuje się go w pomieszczeniach narażonych na zawilgocenie.
Trzeci rodzaj jastrychu - suchy - ma postać płyt włóknowo-cementowych, gipsowo-włóknowych lub drewnopochodnych o grubości ok. 25 mm. Elementy te łączy się za pomocą zakładek brzegowych i wzmacnia klejem oraz wkrętami montażowymi. Ponieważ jego użycie pozwala uniknąć prac mokrych, jest chętnie wykorzystywany podczas remontów.
Wykonana w powyższy sposób podłoga jest dość gruba (35-45 cm). Można jednak uzyskać cieńsze podłoże, stosując nieco inną metodę. Polega ona na ułożeniu bezpośrednio na wyrównanej warstwie zagęszczonego piasku lub żwiru, ewentualnie piaszczystego gruntu rodzimego, izolacji przeciwwilgociowej z folii lub papy i połączeniu jej z izolacją fundamentów. Jak widać, w tym wariancie nie ma betonowej płyty. Pozostałe elementy są już identyczne - ok. 15 cm warstwa polistyrenu ekstrudowanego (XPS), folia i 5 cm podkładu podłogowego. Uzyskana w ten sposób podłoga będzie miała tylko 20 cm grubości.
Kolejny sposób wiąże się z zastosowaniem keramzytu. To lekkie kruszywo wypalane z gliny, które - dzięki porowatej strukturze - jest dobrym izolatorem cieplnym. Na izolacji przeciwwilgociowej usypuje się przynajmniej 30-cm warstwę tego materiału. Na niej układa się folię i 5 cm podkładu podłogowego.
Jak wspomniano, domy z piwnicą nie są zbyt popularne, co nie znaczy, że takich się nie buduje. Konstrukcja podłogi jest w nich podobna, przy czym nie wykonuje się w nich izolacji termicznej (chyba że piwnica jest ogrzewana). Niezbędna jest za to solidniejsza izolacja przeciwwodna, która wytrzyma napór wody gruntowej.
Podłoga pomiędzy kondygnacjami
Jak wspomniano, pełni inną rolę niż podłoga na gruncie. Nie stanowi bariery termicznej, dlatego nie wymaga ocieplenia. Wyjątkiem są stropy oddzielające pomieszczenia o różnej temperaturze, np. garaż czy strych i piętro. W takich konstrukcjach termoizolację mocuje się od chłodniejszej strony.
Podłoga pomiędzy kondygnacjami powinna natomiast ograniczać hałas pomiędzy piętrami. Jest kilka sposobów, by tego dokonać.
Najczęściej spotykany i najskuteczniejszy to utworzenie tzw. podłogi pływającej. Pierwszym krokiem jest ułożenie na stropie specjalnego styropianu akustycznego, twardej wełny mineralnej lub pianki polietylenowej o grubości 3-5 cm. Każdy z materiałów ma właściwości tłumiące dźwięki. Kolejne elementy to folia budowlana i wylewka grubości 4-5 cm stanowiąca podkład pod posadzkę. Musi być ona oddzielona od ścian, słupów i innych elementów konstrukcyjnych szczeliną dylatacyjną szerokości 1-2 cm, którą wypełnia się elastyczną taśmą lub paskami styropianu. Dzięki temu hałas nie będzie przenosił się niżej.
Uwaga! Wykonanie takiej konstrukcji oznacza podniesienie poziomu podłogi o 7-10 cm i dodatkowe obciążenie stropu, co musi być uwzględnione w projekcie.
Inny popularny wariant to posadzka pływająca. W tym przypadku oddylatować od ścian i pozostałych elementów konstrukcyjnych trzeba tylko wierzchnią warstwę podłogi. Koniecznie trzeba też zastosować izolację akustyczną oddzielającą posadzkę od stropu. W przypadku wykończenia podłogi parkietem i panelami wykorzystuje się cienką piankę o grubości ok. 1 cm albo miękkie płyty, np. z włókna drzewnego (pilśniowe). Gdy użyte zostaną płytki ceramiczne, na izolacji dźwiękochłonnej układa się dodatkowo płyty gipsowo-włóknowe, gipsowo-kartonowe lub drewnopochodne.
W ostatniej metodzie izolacja umieszczona jest od drugiej strony stropu - w tym celu wykonuje się sufit podwieszany. Jego konstrukcję stanowi aluminiowy stelaż, który mocuje się do stropu na specjalnych wieszakach. Elementy te dobiera się w zależności od materiału, z jakiego wykonany jest strop, oraz odległości sufitu od tej konstrukcji. Stelaż wypełnia się wełną mineralną, która jest bardzo dobrym izolatorem akustycznym, i wykańcza płytami g-k.
Sufit podwieszany to nie tylko świetny sposób na wytłumienie pomieszczeń, ale również stworzenie przestrzeni, w której można ukryć rozmaite przewody instalacyjne. Obniżenie sufitu umożliwia też zamontowanie oświetlenia dekoracyjnego, które będzie ozdobą każdego wnętrza. Trzeba jednak pamiętać, że takie rozwiązanie oznacza zmniejszenie wysokości pomieszczenia, w którym zamontowany jest sufit. Nie w każdym domu da się je więc zastosować.
Podłoga na stropie drewnianym
Tego typu konstrukcja ma swoją specyfikę. Strop drewniany jest znacznie lżejszy od żelbetowego, a co za tym idzie - cechuje się dużo gorszą izolacyjnością akustyczną. Jak więc go wykonać, aby dobrze tłumił hałas?
Pomiędzy belkami stropowymi umieszcza się wełnę mineralną o grubości przynajmniej 5 cm. Na belkach układa się natomiast filcowe podkładki zapobiegające skrzypieniu. Kolejnym elementem są płyty OSB bądź mfp o grubości 25-35 mm. Następna warstwa jest taka sama jak w stropie żelbetowym z posadzką pływającą - podkład wyciszający i dodatkowo płyty drewnopochodne lub włóknowo-cementowe (gdy posadzka będzie wykonana z płytek ceramicznych).
Tego typu konstrukcję najlepiej wykończyć od spodu sufitem podwieszanym, który powinien być oddylatowany od ścian.
Podłoga z ogrzewaniem
Jeżeli w domu przewidziano ogrzewanie podłogowe, konstrukcja musi być nieco inna niż w opisanych wyżej wariantach.
Technologia wykonania różni się nieco w zależności od tego, czy jest ona zlokalizowana na gruncie czy pomiędzy kondygnacjami. W tym pierwszym przypadku na wylewce umieszcza się izolację w postaci twardego styropianu o grubości 15-20 cm. Na stropie pomiędzy kondygnacjami ogrzewanymi może być znacznie cieńsza (3-5 cm). Pozostałe elementy są takie same – folia polietylenowa na styropianie, ułożone na niej rury grzejne bądź pętle z przewodu grzewczego (w przypadku ogrzewania elektrycznego) oraz izolacja brzegowa ułożona wzdłuż całego obrysu płyty grzewczej. Ostatnim elementem jest wylewka - jastrych cementowy lub anhydrytowy o grubości zwykle nieco większej niż w przypadku podłogi bez ogrzewania. Najczęściej ma on ok. 6,5 cm, z czego przynajmniej 4 cm nad rurami. Jednak specjalne rodzaje jastrychu mogą być nieco cieńsze.
Sposobem na zmniejszenie grubości jastrychu, a więc też zmniejszenie ciężaru podłogi oraz przyspieszenie montażu, jest również zastosowanie specjalnych płyt systemowych z wyfrezowanymi bruzdami, w których umieszcza się rurki lub przewody ogrzewania podłogowego. W takim wariancie grubość wylewki to 4-4,5 cm.
Jeszcze łatwiej wykonać podłogę z ogrzewaniem elektrycznym opartym na matach grzewczych, specjalnych cienkich przewodach lub foliach grzewczych. Mają one niewielką grubość, dlatego nie trzeba ich zalewać jastrychem - umieszcza się je w warstwie kleju do płytek lub układa bezpośrednio pod panelami podłogowymi.
Zastosowanie ogrzewania podłogowego znacząco ogranicza wybór materiału wykończeniowego. Pod uwagę należy brać tylko takie, które dobrze przewodzą ciepło i nie utrudniają jego przekazania do pomieszczenia. Najbardziej polecane są posadzki ceramiczne i kamienne, ale przy wyborze materiału zawsze należy kierować się tym, czy producent dopuszcza stosowanie go na podłogi ogrzewane.
Posadzki
Wybierając materiał, jakim będzie wykończona podłoga, pod uwagę należy wziąć nie tylko estetykę, ale również cechy użytkowe, takie jak trwałość czy łatwość do utrzymania w czystości. Istotny jest też sposób układania, bo tu różnice są bardzo duże. Kolejną kwestią jest dopasowanie posadzki w zależności od przeznaczenia danego pomieszczenia.
Parkiet
Od lat ma licznych zwolenników, ceniących jego naturalny wygląd. Każdy element parkietu ma niepowtarzalną strukturę i barwę. Drewno jest miłe w dotyku, ciepłe i bardzo trwałe. Dobrze izoluje termicznie. Co ważne, można je wielokrotnie odnawiać. Wadą tego rodzaju posadzek jest wysoka cena i pracochłonny montaż.
Parkiet dostępny jest w kilku odmianach. Tradycyjny składa się z drewnianych deszczułek łączonych na pióro i wpust, które układa się komponując różne wzory (jodełka, cegiełka, drabinka itp.). Ma grubą warstwę użytkową, dlatego można go wielokrotnie szlifować i odnawiać. W parkiecie lamelowym deszczułki są cieńsze i węższe od tradycyjnych. Poza tym nie mają pióra i wpustu - układa się je na styk.
Parkiet mozaikowy składa się z krótkich i wąskich elementów, które są naklejone na siatkę i ułożone według rozmaitych wzorów. Z kolei przemysłowy wyróżnia się wąskimi, ale grubszymi deszczułkami. Są one układane na sztorc i połączone w płyty taśmą samoprzylepną, którą zrywa się po ułożeniu. Ten rodzaj parkietu jest bardzo wytrzymały, dlatego świetnie sprawdza się w miejscach o dużym natężeniu ruchu. Równie trwały jest bruk drewniany. W przeciwieństwie do pozostałych modeli, jego elementy wycinane są w poprzek słojów. Układa się je na styk lub ze szczelinami, wypełnianymi masą zalewową.
Parkiet wykonuje się z drewna różnych klas, co ma zasadniczy wpływ na jego wygląd. Generalnie wyróżniamy trzy podstawowe klasy. Pierwsza to brak przebarwień, sęków i innych niedoskonałości. W drugiej klasie mogą występować niewielkie sęki i pęknięcia, różnice barwy, a usłojenie może być mniej regularne. W drewnie trzeciej klasy dopuszcza się pełne sęki, biel i kontrastową kolorystykę.
Z kolei trwałość podłogi z drewna zależy w dużej mierze od jego gatunku. Parkiety wykonuje się przeważnie z odmian średnio twardych, np. dębu czy jesionu. Można jednak zdecydować się na podłogę z drewna egzotycznego, takiego jak kempas, merbau, orzech afrykański czy jatoba. Jest ono znacznie trwalsze od rodzimego, bardziej odporne na ścieranie i zarysowania, ale przy tym znacznie droższe.
Deski warstwowe
Jak wskazuje nazwa, składają się z kilku warstw naturalnego drewna. Na wierzchu najlepiej sprawdzają się twardsze odmiany (gatunki egzotyczne, dąb, jesion) - zwłaszcza w pomieszczeniach intensywnie eksploatowanych. Spodnie warstwy to zaś miękkie drewno krajowych drzew liściastych. Miękkie drewno w warstwie wierzchniej - sosny, świerku, jodły - można stosować w sypialni lub garderobie.
Deski warstwowe są ciekawą alternatywą dla tradycyjnych posadzek z drewna litego, ponieważ pozbawione są jego wad. Taka posadzka nie skrzypi i jest łatwa w montażu - jako podłoga pływająca. Można je użytkować zaraz po ułożeniu – nie wymagają cyklinowania ani lakierowania, ponieważ wykończone są fabrycznie lakierem bądź olejem. Można je odnawiać poprzez cyklinowanie i ponowne lakierowanie lub olejowanie (zazwyczaj tylko 1-2 razy).
Panele podłogowe
Oferowane obecnie wyroby z tej grupy produktowej prezentują się bardzo efektownie, są trwałe i łatwe w montażu. Dostępne są w szerokiej gamie wzorów i kolorów. W przeciwieństwie do parkietu, nie trzeba ich cyklinować, lakierować ani impregnować, nie wymagają też specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych podczas eksploatacji. Ogromnym atutem paneli jest przystępna cena. Wadą - słaba izolacyjność akustyczna. Chodząc po nich, łatwo usłyszeć charakterystyczne stukanie. Hałas można nieco zredukować, stosując podkład wygłuszający.
Panele dzielą się na trzy grupy:
- laminowane - wykonane są z czterech warstw - na dwóch konstrukcyjnych znajduje się laminat lub papier dekoracyjny, który decyduje o wyglądzie panela. Ostatnią stanowi warstwa żywicy melaminowej lub overlay (substancja mineralna z korundem), która zabezpiecza przed ścieraniem, wysoką temperaturą i światłem słonecznym oraz szkodliwym działaniem środków chemicznych. Panele laminowane oferowane są w różnych klasach ścieralności - od AC1 do AC6 (im wyższa, tym panel ma lepszą odporność na ścieranie). Do domu należy wybierać produkty klasy przynajmniej AC3;
- drewniane - wierzchnią warstwę stanowi twarde drewno, pokryte lakierem, woskiem lub olejem. Są droższe od laminowanych, ale najbardziej przypominają tradycyjną podłogę drewnianą. To jedyna odmiana paneli, którą można cyklinować - ale ze względu na niewielką grubość drewna - tylko 1-2 razy;
- winylowe - od spodu warstwy konstrukcyjnej znajduje się korek, który tłumi odgłosy kroków i zapewnia izolację termiczną, zaś na wierzchu - dekor pokryty przezroczystym PVC. Panele winylowe są antypoślizgowe, miękkie i ciepłe w dotyku. Można je stosować także w pomieszczeniach o dużej wilgotności.
Posadzki ceramiczne i kamienne
Najlepiej wykańczać nimi podłogi w pomieszczeniach narażonych na wilgoć - w łazienkach, kuchniach i pralniach. Są bowiem odporne nawet na długotrwałe zawilgocenie, a ponadto łatwe do utrzymania w czystości. Z kolei odporne na ścieranie posadzki kamienne często stosuje się w miejscach intensywnie eksploatowanych, takich jak korytarze, ale także pokoje dzienne. Jak wspomniano, bardzo dobrze nadają się na ogrzewanie podłogowe. Wadą tych materiałów jest to, że są zimne w dotyku.
Wykładziny podłogowe
Produkowane są z różnych materiałów. Wykładziny z PVC są nienasiąkliwe i łatwo je utrzymać w czystości. Zazwyczaj znajdują zastosowanie w pomieszczeniach wilgotnych - kuchniach, łazienkach, korytarzach czy w pomieszczeniach gospodarczych. Ich odmianą są produkty winylowe. Często imitują drewno lub kamień, dlatego układa się je również w pomieszczeniach bardziej reprezentacyjnych. Z kolei wykładziny dywanowe przeznaczone są przede wszystkim do pomieszczeń, gdzie wchodzi się bez butów (pokój dziecięcy, sypialnia), ponieważ trudno utrzymać je w czystości. Są za to ciepłe w dotyku i dodają wnętrzom przytulności.
Norbert Skupiński
fot. otwierająca: Cemex
Komentarze