2020-10-30 13:45:19 
Konieczna ocena stanu warstw pod poszyciem na poddaszu
Odkształcone, z popękanymi spoinami płyty gipsowo-kartonowe pokrywające skosy dachowe poddasza to często nie jedyne usterki w tej części domu. Poszycie montowane kilkanaście lat temu mogło zdeformować się nie tylko przez niewłaściwe użytkowanie pomieszczeń - np. długotrwałe utrzymywanie wysokiej wilgotności na skutek braku dostatecznej wentylacji - ale równie w wyniku błędów wykonawczych jak i użycia niewłaściwych materiałów.
Wymaganą ocenę stanu warstw znajdujących się pod pokryciem można będzie przeprowadzić dopiero po zdjęciu płyt gipsowo-kartonowych, co wcale nie jest zadaniem łatwym. Płyty mocowane są bowiem w wielu miejscach do drewnianego bądź metalowego rusztu za pomocą wkrętów zakrytych masą szpachlową. Pewnym ułatwieniem w odszukania miejsc mocowania będzie posłużenie się wykrywaczem metalu (gdy ruszt montażowy jest drewniany) po oderwanie pasa taśmy maskującej spoiny np. wzdłuż widocznych pęknięć.
Po zdemontowaniu płyt i zdjęciu folii paroszczelnej możemy sprawdzić czy po latach w konstrukcji dachowej nie pojawiły się oznaki zagrzybienia, a wełna ociepleniowa nie jest wilgotna i zbita. Zależnie od stanu warstw pokrywających poddasze dalsze prace modernizacyjne mogą ograniczyć się do zamontowania nowego rusztu i dołożenia warstwy ociepleniowej, ale przy wyraźnych uszkodzeniach konieczna będzie wymiana zawilgoconej wełny, a nawet folii paroprzepuszczalnej.
Stosowane dawniej folie charakteryzowały się zwykle niezbyt wysoką paroprzepuszczalnością, co wymagało pozostawienia pustki powietrznej między ociepleniem, a tą przeponą, co umożliwiało odprowadzenie wilgoci. Właściwa paroprzepuszczalność warstw pod pokryciem dachowym gwarantuje możliwość odprowadzenia na zewnątrz pary wodnej przenikającej z pomieszczeń ogrzewanych.
Niestety trudno „na oko” określić, jakie własności ma ułożona folia i jeśli nastąpiło zawilgocenie wełny. Na dużej powierzchni powinniśmy ułożyć nowa folię o wysokiej paroprzepuszczalności. Sposób jej zamocowania uzależniony będzie od możliwości zapewnienia przepływu powietrza w utworzonej pustce powietrznej z wlotem znajdującym się w okapie połaci, a wylotem w kalenicy.
Najczęściej mocowana jest z odsunięciem o 2-3 cm od wierzchu krokwi. Można to zrobić przybijając pasy folii do boków krokwi za pośrednictwem listew zapewniających dobre jej naciągniecie. W przypadku poddaszy wykończonych w najwyższej części sufitem podwieszanym, wentylowana powinna być również przestrzeń nad tym sufitem.
Poprawiamy ocieplenie poddasza
Wymiana pokrycia z płyt g-k na skosach dachowych i ścianach zewnętrznych poddasza, umożliwia zwiększenie grubości warstwy ocieplającej poprzez zamontowanie nowego rusztu z profili stalowych.
Jako elementy rusztu wykorzystujemy metalowe profile sufitowe tzw. CD mocowane do spodu krokwi za pomocą wieszaków elastycznymi ES w postaci zaginanego płaskownika. Ten sposób mocowania umożliwia odsunięcie rusztu od płaszczyzny spodu krokwi o nawet 250 mm jak też ułatwia uzyskanie równej powierzchni opłytowania. Profile sufitowe mocowane są do wieszaków za pomocą samonawiercających wkrętów, a szereg otworów w ramionach wieszaka umożliwia regulację poziomu ustawienia profili.
Przestrzeń między ociepleniem ułożonym pomiędzy krokwiami wypełniamy dodatkową warstwą wełny mineralnej o grubości zależnie od pożądanej ciepłochronności uzupełniającej pierwszą warstwę ocieplenia. Izolacja cieplna powinna być osłonięta od strony wnętrza pomieszczenia folią paroszczelną, którą przyklejamy za pomocą taśmy dwustronnie przylepnej do spodu profili rusztu.
Stawiamy nowe ścianki działowe na poddaszu
Remont poddasza możemy połączyć ze zmianą ustawienia ścianek działowych uzyskując w ten sposób inny rozkład pomieszczeń. Konstrukcję szkieletową ścianek wykonujemy po zamontowaniu rusztu na skosach dachowych. Do ich budowy używamy systemu profili - słupkowych typu CW i przypodłogowych typu UW. Ścianki mogą mieć różną grubość zależnie od szerokości użytych do ich budowy profili.
Najczęściej stawiamy ścianki z profili aluminiowych o szerokości 50 mm, ale gdy chcemy zwiększyć dźwiękochłonność przegrody lub ukryć w niej grubsze elementy instalacji, możemy postawić ją z profili grubości 75 mm lub 100 mm.
Pracę rozpoczynamy od przymocowania do podłoża profilu podłogowego wzdłuż linii przebiegu ścianki. Pod profilem należy ułożyć taśmę elastyczną ograniczającą przenoszenie drgań z podłoża na konstrukcję szkieletową. Profile te mocujemy również na skosach i suficie, zwracając uwagę, aby tworzyły one "ramkę" o równej, niezwichrowanej płaszczyźnie.
Kolejny etap to wstawienie przyciętych na długości profili słupkowych CW w rozstawie osiowym równym 60 cm. Tak przygotowany ruszt można już z jednej strony pokryć płytami g - k, a następnie wewnątrz ścianki ułożyć wełnę mineralną i ewentualne instalacje. Zamknięcie ścianki z drugiej strony wykonujemy w taki sam sposób jak pierwsze opłytowania, z tym, że spoiny powinny wypadać na różnych profilach (pierwszą płytę przycinamy na szerokość 60 cm).
Dobór opłytowania na poddaszu
Na poddaszu można używać zwykłych płyt g-k, ale ze względu na duże prawdopodobieństwo utrzymywania się zwiększonej wilgotności powietrza lepiej użyć płyt tzw. wodoodpornych. Dobrym, choć droższym rozwiązaniem będzie użycie płyt gipsowo-włóknowych, które pozostają sztywne również w warunkach podwyższonej wilgotności. Ryzyko pojawienia się pęknięć można znacznie zmniejszyć, układając opłytowanie w dwóch warstwach. Wtedy pierwsza warstwę mocujemy ze zwiększonym rozstawieniem wkrętów mocujących (co ok 35-40 cm ).
Druga warstwa jest przykręcana z przesunięciem spoin i gęstością mocowania wkrętów co ok. 20 cm . Płyty na skosach dachowych mocuje się prostopadle do profili rusztu (dłuższym bokiem pionowo), a ewentualne łączenia wzdłużne nie mogą w sąsiednich pasach spotykać się w jednej linii i muszą wypadać na środku profilu.
W miejscach załamania się pokrycia (np. na styku sufitu ze skosem) należy pozostawić 3-4 mm szczelinę, która podczas wykańczania wypełnimy elastyczną masa akrylową. W przypadku ścianek oddzielających pomieszczenia mokre np. w łazience, przed zamocowaniem pokrycia z płyt na ruszcie (od strony tego pomieszczenia) przyklejamy folie paroszczelną.
Płyty g-k mają profilowane krawędzie wzdłużne, co umożliwia wzmocnienie połączenia przy użycia perforowanej taśmy papierowej lub siatki z włókna szklanego. Zbrojenie takie wciska się w warstwę zaprawy spoinującej.
Ostateczne wyrównanie połączenia zapewnia nałożenie drobnoziarnistej masy szpachlowej i oszlifowanie spoiny. Krawędzie poprzeczne płyt nie są profilowane i wymagają przygotowania ich do spoinowania. Polega to na zukosowaniu ich pod kątem ok. 60 stopni na głębokość odpowiadającą 2/3 grubości płyty.
Styki wzdłużne powinny być rozsunięte na 2-3 mm, a do szpachlowania najlepiej użyć specjalnej, zbrojonej masy szpachlowej. We wszystkich narożnikach powinny być wklejone metalowe profile narożne chroniące krawędzie płyt przed uszkodzeniem a jednocześnie zapewniające uzyskanie prostego i równego brzegu.
Wykończenie płyt g-k
Pokrycia z płyt g-k można wykończyć przez malowanie, tapetowanie jak też przyklejenie płytek ceramicznych. W każdym przypadku przed wykończeniem powierzchnie płyt powinny być zagruntowane preparatem wyrównującym chłonność podłoża, co zapewni równomierne wysychanie farby czy kleju.
W przypadku pomieszczeń mokrych, zwłaszcza w obszarze, gdzie może występować częste rozchlapywanie wody (brodziki, wanny) na powierzchnię płyt należy nałożyć izolację przeciwwilgociową z tzw., płynnej folii. Nakładana jest ona pędzlem lub szpachlą, a po wyschnięciu można na niej bezpośrednio przyklejać płytki ceramiczne. Na takich przegrodach wskazane jest zastosowanie pokrycia z dwóch warstw płyt g-k.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: James Hardie Europe (marka Fermacell), Metpol, budujemydom.pl, Isover Saint-Gobain Construction Products Polska
filmy: Ursa, Knauf
Komentarze