Koza do ogrzewania domu – czym jest i jak działa? Wady i zalety kominków wolnostojących

Współczesne domy jednorodzinne ogrzewane są zazwyczaj kotłami na biomasę, ekogroszek lub gaz. Coraz częściej też stosuje się proekologiczne rozwiązania w postaci pomp ciepła, zasilanych z instalacji fotowoltaicznych.

Mimo bardzo dynamicznego rozwoju nowoczesnych, odnawialnych źródeł ciepła, obserwuje się obecnie powrót do tradycyjnych metod ogrzewania domów. Spowodowane jest to rosnącymi cenami paliw i energii elektrycznej.

Wielu przezornych właścicieli domów, chcących zabezpieczyć się na zimę, rozważa wykorzystanie drewna opałowego jako alternatywnego paliwa do ogrzewania. Nie każdy ma jednak możliwość zbudowania pieca lub zainstalowania wkładu kominkowego. Dla tych osób istnieje alternatywa w postaci wolnostojącego pieca kominkowego typu koza.    

Piec wolnostojący typu koza to dobry sposób na tanie ogrzanie pomieszczeń. Może on pełnić rolę dodatkowego lub awaryjnego (a przy okazji bardzo klimatycznego) źródła ciepła.

Każdy, kto choć raz spędził wieczór przy kominku wie, jak przyjemnym doświadczeniem jest widok płonącego drewna, ciepło bijące z paleniska oraz odgłosy trzaskających szczap. Ponadto koza do ogrzewania może być oryginalnym elementem wystroju wnętrza – zarówno tradycyjnego, jak i nowoczesnego.

Niektóre modele umożliwiają nawet podgrzewanie posiłków i pieczenie. Wyjaśniamy, jakie są zalety i wady kozy do ogrzewania oraz na jakie parametry należy zwrócić uwagę podczas zakupu.

Co to jest i jak działa piec typu koza?

Kozą nazywamy kominek wolnostojący opalany drewnem lub brykietem drzewnym, będący alternatywą dla wkładów kominkowych. Kozy to piece bardzo atrakcyjne wizualnie oraz bezkonkurencyjne, jeśli chodzi o łatwość instalacji.

Koza do ogrzewania domu emituje ciepło przez przednią szybę oraz stalowy lub żeliwny korpus. Może pełnić rolę dodatkowego ogrzewania w przejściowych okresach jesienno-wiosennych, a także elementu wprowadzającego do naszego domu miły klimat.

Ze względu na mniejsze wymiary, piece wolnostojące idealnie nadają się do niewielkich salonów, w których nie jest możliwe zastosowanie innego rozwiązania, np. zabudowanego kominka. Kozy są również popularne z uwagi na stosunkowo niska cenę zakupu oraz łatwość montażu.

Piece wolnostojące wykonane są ze stali lub z odpornego jest na wysoką temperaturę żeliwa. Do budowy niektórych pieców używa się akumulujących ciepło elementów szamotowych, a jako wykończenie stosuje się niekiedy ozdobne kafle ceramiczne lub elementy z granitu.

Palenisko jest zamknięte, a umieszczone w nim drewno szczelnie odseparowane od pomieszczenia, co pozwala w bezpieczny sposób ogrzewać dom. Oryginalnie zdobiona obudowa kozy jest zwykle bardzo estetyczna, dzięki czemu można ją dopasować do wystroju wnętrza.

Jest najczęściej wyposażona jest w efektowne drzwiczki z szybą (płaską ew. panoramiczną w wersji gładkiej lub ze szprosami) oraz regulację dopływu powietrza do paleniska.

Instalacja piecyka sprowadza się do jego ustawienia na podłożu wykonanym z niepalnego materiału, np. z płytek ceramicznych, betonu lub kamienia i podłączeniu stalową rurą do przewodu kominowego (więcej informacji dot. instalacji pieca znajdziesz w dalszej części tego artykułu).

Ogrzewanie za pomocą kozy odbywa się na zasadzie radiacji i konwekcji. Materiał, z którego wykonany jest korpus pieca, a także hartowana przednia szyba oraz rura odprowadzająca spaliny z paleniska nagrzewają się, a następnie wypromieniowują ciepło całą swoją powierzchnią.

Powietrze unosi się i krąży po pomieszczeniach, ogrzewając ściany, podłogi oraz znajdujące się w otoczeniu przedmioty. Zazwyczaj góra i przód kozy grzeją przez promieniowanie, a boczne i tylna ścianka przez konwekcję.

Aby najlepiej wykorzystać zdolności grzewcze kozy, dobrze jest ulokować ją w centralnym miejscu domu. Dzięki temu ogrzane powietrze będzie mogło swobodnie krążyć, wyrównując temperaturę we wszystkich pomieszczeniach.

Korzystnie jest też ustawić piec w pobliżu schodów na piętro. Ogrzane powietrze będzie się poruszać ku górze, samoistnie trafiając na wyższą kondygnację i ogrzewając znajdujące się tam pokoje.

Jakie są rodzaje pieców typu koza?

Piece wolnostojące mogą być wykonane z żeliwa lub wysokogatunkowej stali odpornej na wysoką temperaturę. Piece stalowe są zazwyczaj tańsze od żeliwnych, mają cieńsze ścianki, przez co szybciej się nagrzewają, ale w niedługim czasie po wygaszeniu przestają generować ciepło.

Konstrukcja pieca stalowego jest dość lekka, w niektórych modelach stosuje się wypełnienie szamotowe, które pozwala dłużej akumulować ciepło. Piecyki ze stali mają zwykle prostą bryłę, która dobrze pasuje do wnętrz nowoczesnych, np. urządzonych w stylu skandynawskim lub loftowym. Dostępne są też modele umożliwiające gotowanie. W porównaniu do pieców żeliwnych, kozy stalowe są nieco mniej trwałe.

Z kolei kozy z żeliwa mają dużo lepsze zdolności akumulacji ciepła, które po wygaszeniu jeszcze przez długi czas jest emitowane do pomieszczeń. Najmodniejsze są piece z szybą z przodu, umożliwiającą oglądanie spalających się drewnianych szczap.

Zdobiona obudowa kozy żeliwnej jest ciężka, ma grube ścianki, jest bardzo solidna i ustawiona na dekoracyjnych nóżkach. Cechy te sprawiają, że takie piece pasują do pomieszczeń urządzonych w stylu klasycznym.

Żeliwo charakteryzuje się dużą wytrzymałością na wysokie temperatury, dobrymi parametrami grzewczymi, a wykonane z niego piecyki cechuje duża trwałość. Gdy ogień wygaśnie, żeliwna koza jeszcze przez jakiś czas będzie ogrzewała pomieszczenie. Żeliwo jest tworzywem niezwykle eleganckim. Najczęściej robi się z niego kominki w stylu rustykalnym, ale dostać można również modele o wyglądzie nowoczesnym.

Koza do ogrzewania może być wyposażona w różne ciekawe rozwiązania. W niektórych piecykach powietrze dostarczane jest bezpośrednio na szybę poprzez specjalny system kanałów. Dzięki temu tworzy się kurtyna powietrzna, która zapobiega nadmiernemu osadzaniu się sadzy na szybie.

W sprzedaży są też kozy z tzw. szybą samoczyszczącą. W taflę szkła wtopiona jest przezroczysta powłoka metalowa, która odbija cząsteczki sadzy i sprawia, że są one dopalane w komorze.

Kozy mogą być również wyposażone w płytę górną, umożliwiającą przyrządzanie ciepłych posiłków oraz w system zimnej (odczepianej) klamki. Standardowym wyposażeniem jest wyjmowany popielnik, ułatwiający usuwanie popiołu. Piece żeliwne są dostępne w wielu wersjach kolorystycznych, ich powierzchnia może mieć wykończenie matowe, półmatowe, a nawet błyszczące.

Na rynku znajdziemy piece kwadratowe, prostokątne oraz o walcowatym, zaokrąglonym korpusie. Ich obudowy mogą być proste, pozbawione zdobień, fantazyjnie dekorowane, a nawet obudowane kaflami.

Pośród akcesoriów, w które powinien wyposażyć się właściciel pieca wolnostojącego, przydatna będzie stalowa szczotka do czyszczenia sadzy, szufelka i wiadro z pokrywką do usuwania popiołu oraz szczypce do przenoszenia szczap wewnątrz paleniska. Przyda się też duży wiklinowy kosz do transportowania opału.

Koza do ogrzewania domu emituje ciepło przez przednią szybę oraz stalowy lub żeliwny korpus. (fot. Pixabay)

Jaką moc powinien mieć piec kominkowy typu koza?

Najistotniejszym parametrem podczas wyboru pieca wolnostojącego jest jego moc. Trzeba ją dobrać do zapotrzebowania na ciepło oraz do kubatury pomieszczenia. Od mocy zależy, czy koza będzie w stanie skutecznie ogrzewać. Przyjmuje się, że na każde 10 m² powierzchni pomieszczenia o wysokości 2,5 m potrzebny jest 1 kW mocy.

Dostępne na rynku piece mają moc od kilku do nawet kilkunastu kilowatów. Należy pamiętać, że producenci podają w parametrach technicznych wartości mocy maksymalnej, którą piec osiąga podczas pracy jedynie przez krótki czas. Najważniejsza przy wyborze jest moc nominalna urządzenia. Podawane przez producentów wartości mocy zakładają, że dom jest prawidłowo ocieplony.

Do niedużych pomieszczeń, np. salonu z otwartą kuchnią o powierzchni ok. 40 m², można wstawić piec o mocy ok. 4 kW.  W przypadku, gdy dom ma nieszczelne okna i nieocieplone ściany, niezbędne będzie urządzenie o większej mocy. Zbyt duża moc może z kolei doprowadzić do przegrzania pomieszczenia.

Kolejnym ważnym parametrem jest czas spalania – im dłuższy, tym lepiej. Na łączny czas spalania pełnego paleniska wpływ ma wielkość pieca, jego nominalna moc oraz rodzaj spalanego paliwa. Dobrze, aby czas spalania przy pełnym palenisku wynosił nie mniej niż 6 godzin. Warto też zwrócić uwagę na sprawność pieca, która nie powinna być mniejsza niż 70%.

Piece wolnostojące wyposażone są w regulację mocy za pomocą szybra lub przepustnicy. Modele z wyższej półki cenowej mogą być wyposażone w termostaty, które w zależności od temperatury w pomieszczeniu automatycznie otwierają lub zamykają wlot powietrza do paleniska. Istotna jest też waga kozy. Piec o małej masie po wygaszeniu będzie szybciej tracić ciepło.

Czym palić w kozie?

Najodpowiedniejsze do palenia w kozie jest twarde drewno liściaste np. grab, dąb, jesion czy buk. Ma ono wysoką kaloryczność, spala się powoli i równomiernie oraz długo żarzy, dając dużo ciepła. W kozie można również palić drewnem miękkim tj. brzozą, olchą, lipą, akacją oraz z drzew owocowych.

Gorsze do palenia jest miękkie drewno iglaste. Zawiera ono dużo żywicy, która powoduje iskrzenie. Spalanie jest szybsze, mniej równomiernie, wytwarza się przy tym więcej dymu i sadzy (zwłaszcza w pierwszej fazie palenia).

Drewno do palenia w piecyku musi być suche. Po ścięciu, w zależności od gatunku, zawiera od 50% do 70% wody. Mokre drewno słabo się pali, daje mało ciepła oraz wytwarza dużo sadzy, która pokrywa wnętrze paleniska i przewód kominowy.

Aby uzyskać odpowiednią wartość opałową drewna należy je suszyć, czyli sezonować. Jest to naturalny proces redukowania wilgoci drewna, który trwa od roku do dwóch lat. Wilgotność prawidłowo sezonowanego surowca spada do ok. 20%. Drewno iglaste (np. sosna) potrzebuje do wyschnięcia rok, brzoza i olcha 1,5 roku, grab, buk i jesion sezonuje się przez 2 lata, a dąb nawet 3 lata.

Pocięte i porąbane drewno przechowujemy w zadaszonym pomieszczeniu (drewutni), w którym powinna być odpowiednia cyrkulacja powietrza, zapewniająca prawidłowy proces sezonowania oraz ochronę przed rozwojem grzybów i pleśni. Opał można też składować pod tarasem, przy południowej ścianie budynku lub w stosie zabezpieczonym plandeką.  

Innym opałem, jakiego można używać są prasowane brykiety drzewne, sprzedawane w poręcznych kostkach. Kupując brykiet zwróćmy uwagę na to, ile procentowo zawiera kory (im mniej, tym lepiej). Im gęstszy jest brykiet, tym mniej trzeba go dokładać do ognia.

Tańszą odmianą tego paliwa jest brykiet wykonany w całości z kory drzew. Pali się on znacznie gorzej i bardziej dymi. Zaletą brykietów z kory jest to, że pozwalają dłużej utrzymać żar w palenisku.

Sposób dokładania opału decyduje o komforcie użytkowania pieca. Drewno lub brykiet drewniany najczęściej dokłada się do paleniska przez frontowe drzwiczki. Warto jest zwrócić uwagę, czy palenisko jest wyposażone w specjalny element (tzw. płotek), który zabezpiecza przed wysypywaniem się popiołu.

Pozostałości po spalonym drewnie należy usuwać regularnie, wystudzony popiół można wykorzystywać jako nawóz dla roślin.

Osobną grupę stanowią zautomatyzowane urządzenia na pelety, czyli granulat wytwarzany ze sprasowanych pod dużym ciśnieniem drewnianych trocin. Informacje o tego typu piecach znajdziesz w dalszej części tego artykułu.

Gdzie i jak zainstalować piec typu koza?

Instalacja kozy nie jest tak kłopotliwa. Wystarczy ustawić ją w odpowiednim miejscu i podłączyć do przewodu kominowego. Montaż zazwyczaj nie wymaga zatrudniania fachowców, poradzi sobie z nim nawet osoba o przeciętnych umiejętnościach technicznych, wyposażona w podstawowe narzędzia. Jeżeli jednak nie czujemy się na siłach, lepiej żeby montaż pieca wykonał specjalista.

Niezbędne jest, aby pomieszczenie w którym stanie piec miało dostęp do przewodu dymowego w kominie. Jeśli nie ma dostępu do przewodu kominowego, można dobudować zewnętrzny komin systemowy (ze stali kwasoodpornej lub ceramiczno-betonowy), jednak w takim przypadku koszt instalacji kozy będzie dużo wyższy. Przekrój przewodu kominowego powinien mieć średnicę co najmniej 15 cm (w przypadku komina murowanego minimalne wymiary to 14x14 cm) i nie mniej, jak 4 metry wysokości.

Kozę podłączamy do przewodu kominowego za pomocą stalowych rur i kolan o średnicy odpowiadającej średnicy wylotu spalin. Większość pieców ma możliwość podłączenia rury zarówno od góry jak i z tyłu korpusu. Wszystkie połączenia rur i kolan należy nasunąć na siebie na wcisk tak, żeby spaliny nie wydostawały się na zewnątrz.

Miejsce, w którym rura odprowadzająca spaliny łączy się z przewodem kominowym należy uszczelnić masą ognioodporną, a następnie zamaskować stalową rozetą, która ukryje niedoskonałości połączenia pomiędzy rurą a powierzchnią komina.

Konieczne jest też spełnienie wymagań odnośnie wentylacji. Powietrze potrzebne do spalania jest zazwyczaj pobierane z pomieszczenia, w którym ustawiona jest koza, dlatego czasami trzeba zainstalować dodatkowe kanały doprowadzające powietrze np. z poddasza lub spod podłogi. Alternatywą mogą być nawiewniki zamontowane w oknach.

Ważne jest też, aby wokół miejsca, gdzie ustawimy kozę (w promieniu około 1 metra) nie znajdowały się materiały łatwopalne. Koza do ogrzewania domu powinna być ustawiona na niepalnym podłożu (np. z gresu, klinkieru lub kamienia). W innym przypadku podłoga przed drzwiczkami musi być zabezpieczona podstawą ze stali lub hartowanego szkła. W razie wypadnięcia żaru z paleniska podstawa ta zapobiegnie zaprószeniu ognia. Ważne jest też, aby piec był wypoziomowany.

Należy też zadbać o to, by meble i inne sprzęty domowe były odsunięte od pieca. Rura odprowadzająca spaliny powinna być oddalona od osłoniętych części konstrukcyjnych budynku na minimum 20 cm, a od nieosłoniętych na co najmniej 60 cm.

Odległość materiałów palnych od boków i tyłu pieca nie powinna być mniejsza niż 20 cm, a od przeszklonych drzwi pieca 80 cm.
Eksploatując piec należy zachować zasady bezpieczeństwa.

Obudowa rozgrzewa się do wysokiej temperatury, dlatego dokładając drewno do paleniska powinno się stosować rękawice ochronne. Warto też zamontować w pomieszczeniu czujnik dymu i czadu.

Po zainstalowaniu pieca należy sprawdzić szczelność instalacji. W tym celu należy przeprowadzić pierwsze palenie z wykorzystaniem niewielkiej ilości drewna, najlepiej kilku drobnych drzazg, jakie używa się jako podpałki. Gdy upewnimy się, że przewód odprowadzający spaliny jest szczelny, można dołożyć większą szczapę drewna. Podczas pierwszego palenia trzeba uważać, aby nie doprowadzić do pełnego rozgrzania pieca.

Podczas stopniowego nagrzewania, jego elementy będą się do siebie dopasować, a ewentualne naprężenia zostaną zniwelowane. Specjalna farba, która pokryta jest koza oraz rura odprowadzająca spaliny, zostanie utwardzona pod wpływem wysokiej temperatury.

W trakcie utwardzania farby, przez krótki czas będzie się wydzielać specyficzny zapach – jest to normalne zjawisko. Podczas kolejnego palenia używamy już więcej drewna, pełną moc pieca uzyskujemy najwcześniej przy trzecim paleniu.

Piec typu koza – obowiązujące przepisy

Decydując się na zainstalowanie piecyka należy zapoznać się z obowiązującymi przepisami. Po pierwsze nowy piec musi spełniać wymagania Ekoprojektu, czyli Dyrektywy Parlamentu Europejskiego, ustanawiającej ogólne zasady określania wymogów dotyczących produktów związanych z energią.

Certyfikat Ecodesign daje pewność, że urządzenie jest wydajne i przyjazne środowisku. Informację o tym, czy dany piec ma certyfikat uzyskamy od sprzedawcy lub producenta. Można ja również znaleźć w instrukcji obsługi.

Nie wolno podłączyć drugiego pieca do tego samego przewodu dymowego. Zgodnie z przepisami każde urządzenie grzewcze musi mieć własny przewód kominowy. Przekrój przewodu kominowego musi wynosić min. 15 cm.

Wymogi dotyczące doprowadzenia powietrza do spalania oraz wentylacji są takie same dla pieców wolnostojących i kominków. Kubatura pomieszczenia, w którym zainstalowany jest piec musi wynosić przynajmniej 4 m3 na 1 kW jego mocy. Przykładowo, salon o powierzchni 15 m2 i typowej wysokości 2,7 m ma kubaturę 40 m3. Pozwala to zainstalować w nim kozę o mocy 10 kW.

Czy koza może ogrzać cały dom?

Zadaniem kozy jest dostarczanie ciepła. Stanowi ona dobre uzupełnienie podstawowego ogrzewania podczas zimy, a jesienią i wczesną wiosna z powodzeniem może samodzielnie ogrzewać pomieszczenia mieszkalne.

W przypadku małych domów, kominek wolnostojący opalany drewnem może być wystarczającym źródłem ogrzewania. Zastosowanie dodatkowego systemu rozprowadzania ciepła lub zautomatyzowanego urządzenia z płaszczem wodnym pozwoli ogrzewać dom o dużo większej powierzchni.

W przypadku mniejszego domu z otwartym układem pomieszczeń, jeśli dobrze dobierzemy moc pieca i ustawimy go w centralnym punkcie dolnej kondygnacji, będzie on w stanie ogrzać całą powierzchnię. Podstawą jest, aby układ pomieszczeń w domu pozwalał ogrzanemu powietrzu swobodnie cyrkulować.

Ruch ciepłego powietrza można sztucznie wymusić, instalując w ścianach działowych elektryczne wentylatory. Pozwolą one dotrzeć ciepłu do pomieszczeń najbardziej oddalonych od pieca.

Ze względu na parametry oddawania ciepła, koza nie nadaje się do ogrzewania jednocześnie wielu pokoi w dużym domu. Z takim wyzwaniem poradzi sobie automatyczny piec kominkowy na pelety z płaszczem wodnym, który montuje się np. w salonie i podłącza do instalacji centralnego ogrzewania.

Tego typu nowoczesna koza do ogrzewania jest wyposażona w automatyczny podajnik dostarczający opał z zasobnika do komory spalania. Dzięki temu ogień może być podtrzymywany bez przerw nawet kilkadziesiąt godzin. Piece na pelety mają moc od 2,5 do 22 kW i sprawność ponad 80%.

Pracą pieca steruje automatyka, którą można programować za pomocą panelu sterowania, pilota lub smartfona. W przypadku awarii pieca, system bezpieczeństwa natychmiast przerywa podawanie peletów i wygasza palenisko. Koza na pelety może być także wyposażona nadmuch ogrzanego powietrze do pomieszczenia.

Ile kosztuje piec koza?

Atrakcyjna cena to duży atut pieca wolnostojącego. Na jej wysokość mają wpływ materiał, z jakiego jest wykonany, wzornictwo, moc użytkowa, wielkość komory spalania, złożony system wylotu spalin, wyposażane w specjalny wkład szamotowy oraz zastosowanie elementów dekoracyjnych i dodatkowych akcesoriów np. dodatkowego elementu poprawiającego cyrkulację gorącego powietrza.

Za najprostszą, stalowa kozę zapłacimy ok. 500 zł, ceny pieców żeliwnych o mocy np. 5 kilowatów zaczynają się od ok. 2000 zł, a jeśli wybierzemy solidny piec o dużej mocy grzewczej (kilkunastu kilowatów) z oryginalnymi zdobieniami, lub nowoczesny piec automatyczny na pelety, przeznaczyć na niego będzie trzeba nawet kilkanaście tysięcy.

Piec typu koza – zalety i wady

Wielu inwestorów zastanawia się, które rodzaj ogrzewania będzie dla nich lepszy. Piec typu koza to rozwiązanie dla tych, którzy chcą ogrzać dom, ale nie mają miejsca na kominek oraz przewody rozprowadzające ogrzane powietrze do pomieszczeń.

Zalety pieca wolnostojącego:

• Rozwiązanie dla osób dysponujących ograniczonym budżetem – jest to najtańsze źródło ogrzewania domu, uwzględniając zakup, montaż oraz koszt eksploatacji urządzenia.
• Pozwala ogrzewać pomieszczenia w okresach przejściowych, gdy kocioł c.o. nie jest włączany.
• Sprawdzi się w przypadku, gdy brak jest dostępu do sieci gazowej lub gdy w domu nie ma miejsca na kotłownię.
• Łatwa instalacja, którą można przeprowadzić nawet samodzielnie bez specjalistycznych narzędzi. Kozę grzewczą zainstalujesz bez potrzeby prowadzenia prac budowlanych.
• W porównaniu do wkładu kominkowego, koza nie wymaga wykonania kosztownej obudowy.
• Koza do ogrzewania sprawia, że pomieszczenie nabiera niepowtarzalnego charakteru. Piecyki żeliwne stanowią ciekawy element aranżacji wnętrza, często są jego eksponowanym elementem.
• Mobilność – gdy zajdzie potrzeba, kozę można zdemontować i przenieść do innego pomieszczenia lub domu.
• W porównaniu do kominków, koza do ogrzewania domu zajmuje mniej miejsca, jest tańsza, zapewniając przy tym porównywalną sprawność. Piec typu koza zajmie niewiele ponad metr kwadratowy powierzchni, można go ustawić np. w rogu pomieszczenia. 
• Niektóre modele umożliwiają zagotowania wody na herbatę oraz przygotowywanie potraw.
• Są dostępne w wielu wzorach i kolorach, w tradycyjnym lub nowoczesnym kształcie.
• Mogą być wyposażone w system dopalający spaliny, gwarantujący ich czystość.

Wady kozy grzewczej:

• Niewielka pojemność paleniska, która wymaga częstego dokładania drewna.
• Piece wolnostojące mają mniejszą moc (nawet poniżej 5 kW). Koza nie sprawdzi się jako główne ogrzewanie w dużych domach, w których nie ma systemu dystrybucji ciepłego powietrza. Koza jest w stanie ogrzewać mniejsze powierzchnie, efekt jej działania jest najlepiej odczuwalny w pomieszczeniu, w którym jest zamontowana.
• Stosunkowo mała akumulacja ciepła – aby zapewnić odpowiedną temperaturę, należy na bieżąco dokładać do paleniska. Gdy ogień wygaśnie, pomieszczenia dość szybko się wychładzają. Jest to uciążliwe zwłaszcza nocą, gdy temperatura szybko spada, zwłaszcza w niedostatecznie zaizolowanym i ocieplonym domu.
• Trzeba nosić drewno i brudzić salon podczas usuwania popiołu z paleniska i popielnika. W trakcie czyszczenia brudzi się podłoga wokół kozy, wysypują się resztki sadzy i niespalonego drewna. Może to stanowić problemem dla osób, które lubią dbać o porządek. Rozwiązaniem minimalizującym ten problem może być zakup odkurzacza kominkowego.

Opracowanie: BudownictwoB2B.pl

Fot. otwierająca: Pixels