2022-09-09 09:00:00 
Rodzaje kominków i sposób montażu
Lokalizacja i rodzaj kominka powinny być zawarte już w projekcie domu. Do jego funkcjonowania niezbędny jest bowiem komin, którego budowa powinna być prowadzona równocześnie z pracami konstrukcyjnymi.
Przy planowaniu zamontowania centralnego systemu rozprowadzenia ciepłego powietrza, trzeba również przewidzieć jak prowadzone będą kanały grzewcze, co wiąże się np. z doborem rodzaju stropu lub podwyższeniem pomieszczeń, jeśli zechcemy ukryć je pod sufitem podwieszanym.
Rodzaj komina trzeba dostosować do wielkości kominka, jego mocy grzewczej a także usytuowania względem ścian domu. Przepisy wymagają, aby przekrój kanału dymowego nie był mniejszy niż 14x14 cm lub w przypadku zastosowania wkładu kominowego, jego średnica nie przewyższała 12 cm.
Natomiast w przypadku kominów prefabrykowanych najczęściej przyjmuje się że powinny mieć średnicę 18-20 cm. Jeśli komin będzie służył jedynie do obsługi kominka, stawiamy go z prefabrykowanych elementów zespolonych, zawierających nie tylko kanał dymowy, ale również wentylacyjny niezbędny do bezpiecznego użytkowania.
Kominek otwarty
Otwarte palenisko tego kominka pozwala na bezpośredni kontakt z "żywym ogniem", ale jego sprawność grzewcza jest znacznie mniejsza niż zamkniętych źródeł ciepła. Traktujmy go więc raczej jako element tworzenia klimatu, a nie urządzenie służące do ogrzewania. Jego budowę najlepiej powierzyć doświadczonemu fachowcowi, który dostosuje wielkość paleniska do możliwości odprowadzenia dymu przez komin.
Przyjmuje się, że przy przeciętnej wysokości komina 5-6 m, przekrój okna kominka (frontowego otworu) nie powinien być większy niż 9-krotność przekroju kanału kominowego. Z kolei wielkość paleniska wpływa na możliwości grzewcze kominka, choć przy okazjonalnym korzystaniu z niego wymiary dostosowujemy raczej do aranżacji wnętrza, a nie potrzebnej mocy grzewczej.
Efektywność funkcjonowania kominka otwartego, można znacząco poprawić instalując w nim kasetę kominkową i rozwiązanie takie stosuje się głównie w już użytkowanych kominkach. W kasecie utworzona jest zamknięta komora spalania, wokół której następuje cyrkulacja gorącego powietrza z wylotem nad szybą.
Zamontowanie takiej kasety wymaga dopasowania jej wymiarów do wielkości okna kominka, gdyż musi być ona dokładnie uszczelniona w tym otworze. Pozostałe elementy kominka nie wymagają przebudowy, a dym odprowadzany jest w ten sam sposób poprzez szczelny okap.
Wkład kominkowy
Wyposażenie kominka w wkład kominkowy to najczęściej wykorzystywany sposób jego budowy. Wkład tworzy zamknięte palenisko i komorę spalania z odprowadzeniem dymu do komina i umieszcza się w ozdobnej obudowie pełniącej jednocześnie rolę dystrybutora ciepłego powietrza. Dobór wkładu kominkowego zależy nie tylko od jego rodzaju, wyglądu i mocy, ale również kilku istotnych cech zapewniających wygodę obsługi.
Większość oferowanych kominków ma moc nominalną w przedziale 12-18 kW, ale faktycznie uzyskiwana efektywność zależy m.in. od rodzaju drewna, stopnia załadowania, intensywności dopływu powietrza i utrzymuje się stosunkowo krótko. Na komfort grzewczy istotny wpływ ma bezwładność cieplna domu, który po nagrzaniu nie będzie ulegał szybkiemu wychłodzeniu.
Stosownie do sposobu przekazywania energii, wkład kominkowy może funkcjonować z bezpośrednim przekazywaniem ciepła, w systemie DGP lub zasilać wodną instalację grzewczą. Niezależnie od sposobu ogrzewania, przy wyborze wkładu kominkowego oprócz jego kształtu, ornamentyki czy sposób otwierania drzwiczek, należy uwzględnić miejsce ustawienia kominka, np. jako przyścienny, narożny czy wolno stojący.
Ze względów funkcjonalnych istotny będzie sposób doprowadzenia powietrza niezbędnego do spalania. Wkład powinien być przystosowany do dopływu powietrza pod palenisko, niezależnym kanałem wyprowadzonym na zewnątrz domu i nie będzie wtedy pobierane z pomieszczenia.
Dzięki temu zmniejsza się ryzyko zadymienia wnętrza, jak i wychłodzenia powietrzem przenikającym przez nieszczelności czy nawiewniki okienne oraz umożliwi sprawne działanie wentylacji mechanicznej.
Kominek w systemie dystrybucji gorącego powietrza (DGP) i c.o.
Jeśli kominek ma służyć do ogrzewania kilku pomieszczeń, niezbędne będzie podłączenie do niego rur rozprowadzających ciepłe powietrze po całym domu. Funkcjonowanie ogrzewania powietrznego polega na dystrybucji gorącego powietrza opływającego obudowę wkładu kominkowego, które poprzez rozdzielacz i system rur rozprowadzających, zakończonych nawiewnikami (zwanymi anemostatami) dopływa do poszczególnych pomieszczeń.
Po schłodzeniu powraca do kominka dzięki ciągowi wymuszonemu pracą turbiny. Warunkiem funkcjonowania ogrzewania powietrzem jest więc zapewnienie swobody jego przepływu na drodze pomieszczenie-kominek, co wymaga rozszczelnienia drzwi wewnętrznych. Ogrzewanie może również funkcjonować w systemie zamkniętym, gdy do pomieszczenia doprowadzane są dwie rury, jedna z nawiewem ciepłego powietrza, a druga odprowadzająca powietrze schłodzone.
Przy montażu instalacji DGP najwięcej kłopotów sprawia rozprowadzenie rur, których wyloty powinny znaleźć się w pobliżu okien, co zapewnia w miarę równomierny rozkład temperatury w pomieszczeniu. Mogą być one umieszczane w suficie, ścianach lub w podłodze (takie umiejscowienie robi się na piętrze lub na poddaszu). Jeśli ogrzewanie kominkowe ma pracować w systemie cyrkulacji wymuszonej, niezbędne będzie zamontowanie turbiny (wentylatora przetłaczającego powietrze).
Najczęściej umieszczone są na wylocie powietrza z kominka, a ich lokalizacja powinna umożliwiać łatwy dostęp. Ogrzane powietrze zasysane jest jedną rurą zbiorczą z obudowy kominka , a na wylocie z turbiny montuje się rozdzielacz kierujący strumienie powietrza do poszczególnych pomieszczeń. System DGP powinniśmy też wyposażyć w filtr pochłaniający kurz, który przemieszcza się wraz z powietrzem cyrkulacyjnym.
Kominek z płaszczem wodnym to często wykorzystywane rozwiązanie umożliwiające współpracę z ogrzewaniem grzejnikowym zasilanym również z innego źródła. Zgodnie z przepisami powinien być podłączony do otwartego systemu ogrzewania lub wyposażony w system automatycznego zabezpieczenia przed przegrzaniem. Współpraca z instalacją centralnego ogrzewania wymaga zamontowania odpowiedniego osprzętu hydraulicznego oraz systemu regulacji, przy czym najczęściej wykorzystuje się naprzemiennie albo ogrzewanie kominkowe albo inne źródło ciepła.
Ogrzewanie piecem
Piece kaflowe wykorzystywane były do ogrzewania przez kilka wieków, ale obecnie tradycyjne piece stojące w starych domach pełnią najczęściej jedynie funkcje dekoracyjne, ewentualnie stanowią akumulator ciepła dla grzałek elektrycznych.
Niekiedy jednak, nawet w nowych domach, można zdecydować się na wstawienie przenośnego pieca nazywanego potocznie kozą, który pozwoli nie tylko na ogrzewanie, ale również, np. na podgrzewanie potraw. Piece te mają bardzo zróżnicowane formy, od klasycznych z okładziną ceramiczną po awangardowe np. z wykończeniem stalą nierdzewną i szkłem. Ich nominalna moc jest stosunkowo niewielka, z reguły 6-8 kW.
W zasadzie służą do ogrzewania jednego pomieszczenia, ale zlokalizowane, np. w holu, dogrzewają również pomieszczenia na wyższej kondygnacji. Ich montaż, jak też ustawienie nie sprawia specjalnych trudności, a odprowadzenie spalin może odbywać się przy pomocy długiej rury sięgającej wysoko lub pieca, który łączy się prostym króćcem bezpośrednio do komina.
Pierwsze rozwiązanie, choć może mniej eleganckie, pozwala na większą skuteczność ogrzewania, gdyż gorąca rura również oddaje ciepło. Do pieca musi być zapewniony dopływ powietrza, które pobierane jest z pomieszczenia, zatem trzeba umożliwić jego napływ, np. poprzez nawiewniki okienne lub odpowiednią regulację wentylacji mechanicznej.
W miejscu ustawienia pieca trzeba też zadbać o ułożenie niepalnej podłogi, w promieniu przynajmniej 0,5 m od niego.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Klaudia Tomaszewska
Zdjęcie otwierające: HAJDUK
Komentarze