2021-11-24 19:06:07 
Sprawdzamy starą posadzkę
Zanim przystąpimy do renowacji podłogi musimy sprawdzić czy nasze działania ograniczymy tylko do cyklinowania powierzchni i pokrycia jej lakierem bądź olejem, czy też zakres prac będzie znacznie większy. Przede wszystkim sprawdzamy, pokrycie podłogowe na całej powierzchni przylega do podłoża i nie ma wyraźnego wypaczenia się powierzchni.
Wybrzuszenie parkietu układanego na sztywnym podłożu betonowym świadczą o jego odklejeniu się na skutek zmian wilgotnościowych np. w wyniku zalania i w większości przypadków taka podłoga wymagać będzie rozebrania i ponownego ułożenia.
Również częściową wymianę pokrycia trzeba przeprowadzić w przypadku znacznych uszkodzeń wielu deszczułek, gdy powierzchniowe zbiegi renowacyjne nie gwarantują uzyskania zadowalających efektów wizualnych.
W starych domach uginanie się parkietu może być spowodowane poluzowaniem się legarów, na których spoczywają deski podkładowe, co objawia się też często nierównością podłogi i stwarza problemy zapewnienia równomiernego zeszlifowania powierzchni, zwłaszcza przy użyciu dużych maszyn cyklinujących.
W podłogach wielokrotnie już cyklinowanych trzeba sprawdzić czy deszczułki nie zostały już zbytnio zeszlifowane, co przy kolejnej renowacji grozi odsłonięciem złączy pióro - wpust bądź nadmiernym zmniejszeniem grubości np. mozaiki podłogowej. Pewną wiedzę na temat grubości pokrycia można będzie uzyskać pod oderwaniu listew i progu.
Grubość pozostałej po cyklinowaniu warstwy użytkowej parkietu powinna wynosić przynajmniej 5 mm, a stopień zużycia powierzchni można określić porównując np. różnice grubości pod listwami przypodłogowymi a resztą powierzchni. Jeśli jest to więcej niż 3 mm, to szlifowanie powierzchni może być ryzykowne, gdyż na skutek nierówności w niektórych miejscach podłogi warstwa użytkowa drewna może być jeszcze mniejsza.
Na niemal wszystkich posadzkach występują szpary w pokryciu powstałe w wyniku błędów wykonawczych lub warunków użytkowania. Przy renowacji podłogi szpary możemy oczywiście wypełnić, ale trwałe utrzymywanie się masy szpachlowej dotyczy jedynie szczelin nie większych niż 1-2 mm - szersze na skutek ruchów samego drewna jak i obciążeń z czasem obluzują się i wykruszą.
Niezbędne wyposażenie do renowacji parkietu
Jakość przeprowadzonej renowacji powierzchni podłogi zależy w znacznym stopniu od rodzaju wykorzystanych maszyn do cyklinowania. Profesjonaliści dysponują wieloma różnego typu cykliniarkami przystosowanymi do szlifowania nie tylko dużych powierzchni, ale również do wykańczania posadzki w trudno dostępnych miejscach np. w narożnikach.
Jeśli zamierzamy samodzielnie przeprowadzić renowacje parkietu, to odpowiednia cykliniarkę można wypożyczyć. W miarę dostępności powinniśmy skorzystać z nowoczesnej cykliniarki walcowej lub taśmowej przystosowanej do pracy z papierem ściernym w postaci zamkniętego pierścienia.
Najwygodniejszą pracę zapewniają jednak cykliniarki planetarne pracujące materiałem ściernym w postaci krążków mocowanym na rzepy. Takie rozwiązanie pozwala na dotarcie w trudno dostępne miejsca, a także zmniejsza zagrożenie wykonania miejscowych wgłębień spowodowanych niewprawną obsługą.
W wypożyczalni zaopatrzymy się najczęściej również w papier ścierny dostosowany do tej maszyny. Potrzebne będą przynajmniej trzy - cztery granulacje, a w przypadku cykliniarek taśmowych jeden zestaw wystarcza do wycyklinowania przeciętnie 20-25 m2 podłogi, a przy cykliniarkach planetarnych około 7-8 m2.
W wypożyczalni powinniśmy też przejść szkolenie w zakresie obsługi konkretnego modelu, zwłaszcza odnośnie koniecznych regulacji, wymiany papieru czy zasad prowadzenia maszyny.
Do prac wykończeniowych w zakamarkach czy przy ścianach możemy wykorzystać popularne elektronarzędzia w postaci szlifierek taśmowych, mimośrodowych czy urządzeń typu multi-tools z odpowiednio dobranymi materiałami ściernymi.
Zaczynamy cyklinowanie
Przy niezbyt zniszczonej podłodze pierwsze przejście cykliniarki możemy zrobić papierem z nasypem 50-60. Umożliwi to wstępną ocenę równości podłogi i zależnie od uzyskanego efektu pracę prowadzimy dalej przy takim uziarnieniu papieru lub zmieniamy na grubszy - np. 36 co pozwoli na szybsze wyeliminowanie większych nierówności.
Kolejne przejazdy z użyciem coraz drobniejszego papieru - kolejno o uziarnieniu 60 a następnie 80 prowadzimy w kierunkach wzajemnie prostopadłych, ale zwracamy jednocześnie uwagę na efekt cyklinowania i konieczność prowadzenia maszyny np. pod innym kątem. Po każdym przejeździe odkurzamy podłogę mimo tego, że pył zbierany jest podczas szlifowania.
Cykliniarką nie zeszlifujemy całej powierzchni podłogi, a zależnie od wykorzystywanego modelu nieobrobione pasy pozostają wzdłuż ścian, pod grzejnikami, w narożnikach czy innych zakamarkach.
Dysponując ręczną szlifierką taśmową łatwo wyrównamy większość z tych powierzchni stopniując odpowiednio granulację użytego papieru. W narożach doskonale spisze się wielofunkcyjna szlifierka wibracyjna z trójkątną końcówką roboczą tzw. multi-tools
Szpachlowanie i cyklinowanie końcowe
Po wykonaniu przedostatniego cyklinowania możemy przystąpić do zaszpachlowania uszkodzeń, które nie zniknęły po uprzednim szlifowaniu. Wąskie ubytki (do 2mm szerokości) czy szpary między klepkami wypełnimy szpachlówką przygotowaną z pyłu drzewnego pozostałego po ostatnim cyklinowaniu i lakieru lub preparatu przeznaczonego do sporządzenia szpachlówki.
Istotne jest uzyskanie odpowiedniej konsystencji masy wypełniającej - zbyt płynna, zniknie w szczelinie a za gęsta szybko się wykruszy na skutek małej zawartości spoiwa. Orientacyjnie powinna mieć gęstość masła i rozprowadzamy ją szpachlą parkieciarską równomiernie na całej powierzchni.
Szczeliny z reguły wypełniamy w 2-3 cyklach, a zaszpachlowaną powierzchnię pozostawiamy do stwardnienia na czas określony przez producenta lakieru. Ostateczne szlifowanie przeprowadza się papierem o granulacji 100-120 zwracając uwagę na kierunek prowadzenia cykliniarki taśmowej lub walcowej, co wpływa na decydujący o wygląd podłogi.
Przy popularnych układach klepek w jodełkę maszynę prowadzimy skośnie do deszczułek (w linii wierzchołków złączy), co zapewni równomierny odcień wszystkich elementów. Przy prowadzeniu wzdłuż jednego rzędu klepek i poprzecznie względem drugiego uzyskamy efekt zmiennych ocieni - jaśniejszego elementu szlifowanego wzdłużnie i ciemniejszego przy kierunku poprzecznym.
Lakierować czy olejować
Po cyklinowaniu wyrównującym i oczyszczającym podłogę do surowego drewna, możemy pokryć ją lakierem lub poddać olejowaniu. Olejowanie uznawane za rozwiązanie bardziej ekologiczne i polega na wtarciu w strukturę drewna substancji oleistej, która konserwuje je i nadaje estetyczny wygląd.
Jest odpowiednikiem tradycyjnego zabezpieczania posadzki przez pastowanie, a zabieg ten stosowany jest również obecnie jako warstwa nawierzchniowa z twardego wosku na zaolejowanej uprzednio podłodze.
Olej nie tworzy szczelnej powłoki, pozwala więc na „oddychanie” drewna i stosunkowo łatwo też przeprowadzić miejscowe renowacje w przypadku np. wytarcia. Podłoga taka wymaga jednak systematycznej konserwacji w przeciwieństwie do powierzchni lakierowanych, które w zasadzie wystarczy tylko odkurzyć.
Olejowanie w porównaniu z lakierowaniem będzie bardziej uciążliwe i pracochłonne jeśli nie dysponujemy polerką pozwalającą na wcieranie oleju w podłoże.
Parkiet do wymiany
Poważniejsze uszkodzenia parkietu polegające na jego odkształceniu i odstawaniu od podłoża czy też przy znacznym zniszczeniu powierzchni nie dającej się odnowić przez szlifowanie wymagają usunięcia całej posadki i ułożenia nowego pokrycia. Jedynie w przypadku szczególnie wartościowych podłóg można przeprowadzić tzw. przełożenie parkietu, czyli jego zerwanie, oczyszczenie i ułożenie od nowa.
Natomiast w przypadku parkietów mocno związanych z podłożem, ale o bardzo zniszczonej powierzchni, alternatywą będzie przykrycie starej posadzki nowymi deszczułkami lub np. cieńszymi deskami warstwowymi.
Rozwiązanie to warto rozważyć szczególnie wtedy, gdy przeprowadzamy renowacje podłóg na powierzchni całej kondygnacji - nie powstaną wtedy progi spowodowane podniesieniem poziomu podłogi w jednym pomieszczeniu. Przed ułożeniem nowej posadzki stary parkiet należy wyrównać metoda zgrubnego szlifowania, a do przyklejenia użyć nowoczesnych klejów do parkietu.
Jeśli zachodzi konieczność usunięcia starej posadzki, to przed ułożeniem nowego parkietu należy odpowiednio przygotować podłoże.
Gdy parkiet kładziony był na deskach i legarach to najlepszym rozwiązaniem będzie wykonanie stabilnego podkładu podłogowego w postaci jastrychu cementowego, anhydrytowego lub w z płyt np. gipsowo-włóknowych, ułożonego na warstwie izolacyjno-wyrównującej z płyt styropianowych.
Natomiast w przypadku starych podłoży betonowych, po zdjęciu pokrycia podłogowego, zachodzi konieczność usunięciem pozostałości po warstwie lepiki lub smoły używanych dawniej do przyklejania parkietu.
Materiały te nie mogą pozostać na podłożu, jeśli chcemy zastosować nowoczesne kleje do parkietu, a do ich usunięcia trzeba będzie wykorzystać specjalistyczną maszynę frezującą beton.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Drymar (zdjęcie otwierające), V33, Vidaron, Uzin Utz Polska (marka PALLMANN), remmers, J. Werner dla portalu budujemydom.pl
film: Uzin Utz Polska (marka PALLMANN)
Komentarze