2021-04-02 10:18:38 
Zróżnicowane wzornictwo, własności użytkowe czy wymagania technologii montażu sprawiają, że posadzki drewniane można według naszego uznania układać z materiałów zaliczanych do jednej z grup tych produktów - paneli laminowanych , desek warstwowych lub litego drewna.
Podłogowe panele laminowane
Podłogowe panele laminowane należą do najczęściej układanych posadzek w pomieszczeniach mieszkalnych z wyjątkiem takich, które, będą narażone na zawilgocenia. Dzięki niewielkiej grubości 6-8 mm doskonale nadają się jako pokrycia renowacyjne układane w formie podłogi pływającej, również na starych zniszczonych posadzkach. Bardzo bogata oferta wzornicza pozwala na efektowne dopasowanie podłogi do każdego pomieszczenia z uwzględnieniem również intensywności użytkowania.
Panele laminowane mają strukturę wielowarstwową składającą się z nośnego podłoża z płyty HDF pokrytego drukowaną powłoką dekoracyjną i zabezpieczoną twardym lakierem. Zależnie od przeznaczenia klasyfikowane preferowanych rodzajów pomieszczeń (klasy od 21 do 33) oraz odporności na ścieranie według oznaczeń AC3-AC5. Ten rodzaj posadzki nie należy do pokryć trwałych, nie można ich odnawiać, a w razie miejscowych uszkodzeń wiąże się to najczęściej z koniecznością wymiany całej podłogi. Jednak ich niewątpliwa zaletą jest stosunkowo niska cena, a także łatwość nawet samodzielnej wymiany.
Deski warstwowe - panele drewniane
Deski warstwowe zwane też panelami drewnianymi są pokryciem z naturalnego drewna klejonego, a wierzchnią warstwą dekoracyjną tworzy fornir ze szlachetnych gatunków drzew europejskich lub egzotycznych. Połączenia między deskami - podobnie jak w panelach laminowanych - zapewniają odpowiednio ukształtowane zamki.
Powierzchnia może być pokryta warstwą ochronną w postaci olejowania lub lakierowania i nadaje się do renowacji. Grubość pokrycia wynosi najczęściej 12-15 mm, a panele można układać w suchych pomieszczeniach jako posadzkę pływającą bądź kleić do podłoża.
Posadzki z litego drewna
Posadzki z litego drewna wykorzystywane są gatunki drzew pochodzenia krajowego oraz drewna egzotycznego w różnych rejonów świata. Asortyment drewnianych pokryć podłogowych ze względu na ich wymiary podzielony jest na deski, deszczułki oraz mozaikę. Posadzki te należą do najtrwalszych i można je wielokrotnie odnawiać.
Deski to wyroby o dużych wymiarach - ich szerokość wynosi najczęściej 80-160 mm przy zróżnicowanych długościach od 300 do 1500 mm i o grubości 4-5 mm zależnie od ich przeznaczenia, z wykończoną powierzchnią (lakier, olej, wosk) lub surową. Łączenie wzdłużne jak i poprzeczne zapewniają pióra i wpusty ukształtowane na ich bokach. Układane są poprzez klejenie do podłoża lub przybijane do legarów podłogowych.
Deszczółki - klepka drewniana
Deszczułki nazywane również klepką, to produkty o mniejszych wymiarach niż deski - typowa ich szerokość to 70 mm , a ich grubość to 19-22 mm. Dzięki względnie niewielkim wymiarom pozwalają na tworzenie zróżnicowanych układów wzoru np. układania w popularną „ jodełkę”. Mocowane są na klej, a powierzchnia po ułożeniu wymaga szlifowania i wykończenia.
Mozaikę podłogową tworzą pojedyncze cienkie listewki - lamele, scalone warstwą papieru lub siatką tworząc modułowy kaseton. Grubość mozaiki to z reguły 8 mm, a zestawienie różnych kasetonów pozwala na tworzenie niepowtarzalnych wzorów dekoracyjnych. Podobnie jak klepkę, mozaikę klei się do podłoża, szlifuje i zabezpiecza.
Przygotowanie podłoża pod różne podłogi drewniane
Zależnie od rodzaju drewnianego pokrycia podłogowego oraz stanu podłoża układanie posadzki wykonuje się w formie „pływającego” pokrycia niezwiązanego z podłożem, poprzez przyklejenia do stabilnego podkładu lub przybicie do listew montażowych - legarów.
Pływającą podłogę układa się z drewnopochodnych paneli laminowanych lub desek warstwowych łącząc je w stabilne pokrycie dzięki zaczepom w postaci specjalnym zamków utworzonym na krawędziach. Pokrycie takie spoczywa na elastycznej warstwie podkładowej, która niweluje nierówności podłoża jak i tłumi rozchodzenie się hałasu. Takie pokrycia układane są często jako renowacyjne na starych zniszczonych podłogach jak i w nowych budynkach.
Podłoże pod pływającą podłogę powinno być w równe i nie ulegające odkształceniu pod obciążeniem. Przy układaniu na surowym jastrychu jego powierzchnię warto zagruntować, co zabezpieczy przed ewentualnym pyleniem w czasie użytkowania.
Na starych posadzkach, bez konieczności ich usuwania, nowe pływające pokrycie można układać na deskach, parkiecie, płytkach ceramicznych czy wykładzinach PCW lub dywanowych, pod warunkiem, że mocno trzymają się podłoża i tworzą równą powierzchnię. W razie potrzeby naprawy podłoża z drewna, wyrównanie powierzchni uzyskuje się przez cyklinowanie, a większe zagłębienia wypełnia kitem do drewna.
Pojedyncze wybrzuszenia powstałe w wyniku odstawania klepek można zlikwidować przez np. wycięcie paska deszczułek, co umożliwi ich wyrównanie, a następnie przymocowanie kołkami rozporowymi do podłoża. Na podłodze z płytek ceramicznych do jej wyrównania używa się cienkowarstwowych zapraw samorozlewnych, a odstające pojedyncze płytki skuwa i zagłębienie wypełnić zaprawą.
Pokrycia z płytek PCW lub wykładzin w rulonach nie stanowią przeszkody do bezpośredniego ułożenia pływającej podłogi, a wykładzina dywanowa o krótkim włosiu może zastąpić warstwę podkładową pod układanymi panelami.
Posadzki klejone układane są głównie z litego drewna - desek, klepki czy mozaiki, ale w ten sposób można również tworzyć pokrycie z desek warstwowych. Przeznaczone pod taką podłogę podłoże musi być stabilne, równe i gwarantujące dobrą przyczepność kleju montażowego. Najczęściej są to jastrychy cementowe lub anhydrytowe, ale mogą to być również podłoża z płyt gipsowo-włóknowych czy drewnopochodnych OSB lub MFP.
Dopuszczalne nierówności podłoża nie mogą przekraczać 2 mm po przyłożeniu dwumetrowej łaty. Jeśli nierówności są większe, to sposób ich likwidacji zależeć będzie od rodzaju i wielkości wad. Miejscowe wgłębienia wyrównuje się przy użyciu zapraw renowacyjnych, a punktowe wypukłości zeszlifowuje. Przy pofalowaniu występującym na dużej powierzchni podłogi, wykonuje się wylewkę z cienkowarstwowych zapraw samorozlewnych .
Na starych podłogach, po zerwaniu zniszczonej posadzki drewnianej lub innego pokrycia z reguły zachodzi konieczność przeszlifowania podłoża specjalistyczną maszyną na całej powierzchni. Zabieg ten nie tylko wyrówna podłoże, ale przede wszystkim usunie poprzednie warstwy klejące (lepik smołowy czy asfaltowy, klej lateksowy), na których nie można mocować posadzki drewnianej przy pomocy obecnie wykorzystywanych klejów.
Podłogi na legarach układane są wyłącznie z desek podłogowych o grubości powyżej 22 mm z drewna krajowego jak i egzotycznego. Taką konstrukcję mają z reguły podłogi w domach drewnianych lub w starych, remontowanych obiektach. Deski łączone są między sobą na pióro i wpust oraz przybijane do legarów skośnie wbitymi gwoździami lub wkrętami.
Wypoziomowane legary o przekroju nie mniejszym niż 40x60 mm rozmieszczane są w rozstawieniu 60-70 cm, z punktowym lub ciągłym oparciem na konstrukcji stropowej. W celu zapobieżenia skrzypieniu, na połączeniach warto układać elastyczne podkładki, a wyciszenie efektu rezonansu ograniczy wypełnienie przestrzeni między legarami wełną mineralną osłoniętą wiatroizolacją (ochrona przed pyleniem).
Zanim zaczniemy układanie drewnianej podłogi
Układanie podłóg drewnianych jest jednym z ostatnich etapów prac wykończeniowych. Do robót parkieciarskich można więc przystąpić po nałożeniu tynków, malowaniu ścian i sufitów oraz wykonaniu stabilnego podkładu podłogowego. W budynku powinna już funkcjonować instalacja grzewcza, umożliwiająca utrzymanie optymalnej temperatury niezależnie od warunków zewnętrznych.
Układanie posadzki drewnianej można prowadzić w pomieszczeniach, gdzie utrzymywana jest temperatura w granicach 18-20°C przy wilgotności względnej 40-65%. Materiał drzewny powinien być przez kilka dni składowany w podobnych warunkach, a jego wilgotność musi zawierać się w granicach 7-11%. Przed przystąpieniem do robót posadzkarskich bardzo ważne jest sprawdzenie wilgotności podłoża, gdyż zbyt wilgotne spowoduje powstanie szczelin na złączach czy nawet miejscowe odspojenie się pokrycia.
Przyjmuje się, że na podłożach z wylewek cementowych wilgotność nie może przekraczać 2% natomiast w przypadku jastrychów anhydrytowych - 0,5 %. Jeśli w podłodze zamontowane jest ogrzewanie podłogowe, konieczne będzie przeprowadzenie procesu wygrzewania w ciągu przynajmniej 4 tygodni, przy czym przyrosty temperatury podłoża nie mogą być większe niż 0,5°C na dobę.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Janusz Werner, Swiss Krono, Windmöller Polska (Wineo), James Hardie (Fermacell)
Film: Fermacell
Komentarze