2022-06-30 09:59:05 
Możliwości funkcjonalne podłóg podniesionych
Podłogi podniesione, czyli takie, których posadzka nie spoczywa bezpośrednio na konstrukcji stropowej czy podkładzie na gruncie, a pod nawierzchnią pozostaje wolna przestrzeń. Umożliwia to ukrycie wielu instalacji pod podłogą, zapewniając równocześnie łatwy do nich dostęp i tworzenie wielopoziomowych powierzchni.
Dzięki takim podłogom w dowolne miejsce doprowadzimy prąd czy inną instalację przewodową, unikając plątaniny różnorodnych przewodów, umieścimy system ogrzewania powierzchniowego czy nawiewy wentylacyjne bądź grzewcze, wszelkie orurowanie, a ewentualne modyfikacje nie sprawiają większych problemów i łatwo można zmienić lokalizację wyprowadzeń.
Istotna cechą takiego rozwiązania jest również stosunkowo nieznaczne obciążenie stropu, co przy starych konstrukcjach ma bardzo istotne znaczenie.
O walorach użytkowych i możliwości przenoszenia określonych obciążeń decyduje głównie rodzaj pokrycia montowanego na konstrukcji nośnej. Ze względu na technologię i materiał używany do ich wykonania, pokrycia podłóg podniesionych mogą być monolityczne płytowe, wylewane albo kasetonowe.
Ostateczne wykończenie posadzki może być zintegrowane z podkładem w postaci kasetonów lub wykorzystuje się dowolne pokrycia posadzkowe, jak przy standardowych konstrukcjach podłogowych.
Warianty konstrukcji nośnej
W większości systemów podłóg podniesionych podstawowymi elementami nośnymi dla pokrycia podłogowego są regulowane słupki wykonane ze stali ocynkowanej. Stopka dolna posiada otwory umożliwiające mocowanie podpory do podłogi za pośrednictwem kołków rozporowych, kotew bądź klejenia.
U góry słupka znajduje się głowica przystosowana do zamontowania poprzeczek (trawers) usztywniających łączonych na zatrzask lub złącze śrubowe. Gwintowane połączenie głowicy ze stopką umożliwia regulację wysokości podniesienia podłogi, a także dokładne jej wypoziomowanie.
Słupki rozmieszczane są według siatki w rozstawie 60x 60 cm, przy czym w miejscach występowania stałych obciążeń, np. od ścianek działowych ustawiane są dodatkowo w linii ich przebiegu.
Zagęszczenie podpór do 30 cm stosuje się również wzdłuż krawędzi brzegowych. W przypadku tworzenia pochylni podłogowej montowane są specjalne słupki z wahliwą głowicą, a ich rozstaw zależy od projektowanego obciążenia pochylni.
W zależności od przewidywanego obciążenia jak i rodzaju pokrycia, na słupkach mogą bezpośrednio opierać się płyty pokryciowe lub też montowane są dodatkowe usztywnienia w postaci poprzeczek między słupkami wykonanych z profili stalowych. Ich zamontowanie stabilizuje podłogę, a niekiedy pozwala również na zmniejszenie liczby słupków podpierających.
Zakres prześwitu pod pokryciem podłogowym w domach jednorodzinnych zawiera się w granicach 60-200 mm, co jest wystarczające do umieszczenia tam, np. rur kanalizacyjnych o dużej średnicy czy kanałów powietrznych do wentylacji lub ogrzewania, choć w razie potrzeby może sięgać nawet ponad 1 metr.
Pokrycie pełne lub kasetonowe
Pokrycia monolityczne płytowe montowane są z płyt z gipsu integralnego (gipsowo-włóknowych) o wymiarach 60x120 cm lub 60x60 cm.
Są to pokrycia nierozbieralne, a połączenia miedzy płytami realizowane są przez klejone złącza na pióro i wpust ukształtowane na ich krawędziach. Zależnie od przewidywanych obciążeń płyty te mogą mieć różną grubość od 25 do 40 mm, co zapewnia odporność na naciski punktowe w zakresie 2-6 kN.
Płyty pokryciowe klasyfikowane są jako niepalne (klasa A1) natomiast odporność ogniowa zależnie od ich grubości wynosi REI 30 lub REI 60. Inną odmianą podłóg monolitycznych są podłogi wylewane, utworzone na wstępnym opłytowaniu opartym na słupkach nośnych.
W tym rozwiązaniu jako szalunek tracony wykorzystuje się płyty gipsowo-włóknowe o grubości 15-20 mm. Na nich układana jest warstwa izolacji akustycznej z pianki polietylenowej oraz izolacja z folii PE a następnie wylewany jastrych anhydrytowy o grubości 35 mm. Pokrycia monolityczne - ze względu na swoja nierozbieralność - wymagają utworzenia otworów rewizyjnych umożliwiających dostęp do przestrzeni pod podłogą.
W systemach płytowych wykorzystuje się w tym celu modularne płyty 60x60 cm bez złączy na pióro i wpust wstawiane w pożądanych miejscach. Natomiast w przypadku podłóg wylewanych, w przewidzianych miejscach umieszcza się aluminiowe ramy, których górne krawędzie licują się z płaszczyzną jastrychu.
Alternatywnym rozwiązaniem będzie wykonanie pokrycia kasetonowego, które w warunkach użytkowania mieszkalnego można przykryć jednorodnym materiałem podłogowym, np. wykładziną PVC lub dywanową.
W razie konieczności dostępu do przestrzeni podpodłogowej, wierzchnie pokrycie można zwinąć i łatwością wyjąć kasetony w wybranych miejscach.
Można też w jednorodnym, sztywnym pokryciu, np. drewnianym utworzyć włazy dostępowe w postaci wyjmowanych fragmentów posadzki zlokalizowanych nad miejscami, które potencjalnie mogą wymagać dostępu do poprowadzonych pod podłoga instalacji.
Standardowy wymiar kasetonów - niezależnie od materiału, z jakiego są one wykonane - wynosi 600x 600 mm i jest zunifikowany z wieloma elementami wykorzystywanych do montażu podpodłogowego, np. nawiewów wentylacyjnych, grzewczych. Kasetony podłogowe wykonywane są z płyt gipsu integralnego, wiórowych, betonowych, kamienia naturalnego lub w formie odlewów aluminiowych.
Zależnie od rodzaju i grubości użytego materiału uzyskiwana jest różna wytrzymałość na naciski punktowe, odporność ogniowa czy tłumienie dźwięków.
Kasetony dostarczane są najczęściej z wykończona powierzchnią (np. wykładzina PVC lub dywanową, drewnem) i krawędziami zabezpieczonymi przed uszkodzeniem taśmą z tworzywa sztucznego, profilem aluminiowym.
Do zastosowań w domach mieszkalnych wykorzystywane są najczęściej kasetony z płyty wiórowej o grubości 38 mm, co zapewnia użytkową nośność powierzchniową na poziomie 15 kN/m2 przy obciążeniu konstrukcją podłogową ok. 30 kg/m2.
Gwarantuje też dobrą ochronę przed przenikaniem dźwięków - wskaźnik izolacyjności akustycznej od dźwięków powietrznych Dnfw = 43dB, a wskaźnik poprawy izolacyjności akustycznej oddźwięków uderzeniowych ΔLw ok. 18 dB.
Technologia montażu podłóg podniesionych
Do montażu podłogi podniesionej można przystąpić po dostosowaniu konstrukcji pomieszczeń do zmienionego poziomu podłoża. W szczególności dotyczy to ustalenia wysokości otworów okiennych i drzwiowych i ewentualnego podwyższenia nadproży zwłaszcza drzwiowych, choć w praktyce duża wysokość starych otworów drzwiowych pozwala na wstawienie standardowych drzwi nawet po podniesieniu poziomu podłogi bez konieczności modyfikacji nadproża.
Natomiast często konieczne będzie podniesienie dolnej krawędzi otworów okiennych, aby zapewnić odpowiednia wysokość osadzenia okien.
Podłogi podniesione montuje się na stabilnym i wyrównanym podłożu, np. betonowym podkładzie na gruncie czy stropie, spełniających wymagania takie jak dla podkładów pod zwykłe posadzki. W razie potrzeby, do wyrównania przy znacznych odchylenia od poziomu wykorzystuje się samorozlewne wylewki podłogowe.
Przed montażem konstrukcji nośnej podłoże powinno być odkurzone i pokryte preparatem gruntującym co zapobiegnie jego pyleniu. Kolejny etap to naniesienie siatki rozmieszczenia podpór z uwzględnieniem dodatkowych wzmocnień, dylatacji i pasów brzegowych.
Przy większych powierzchniach podłóg najwygodniej posłużyć się laserem pomiarowym, który pozwoli na szybkie i precyzyjne wyznaczenie punktów montażu Umożliwi to bezkolizyjne poprowadzenie instalacji zwłaszcza o dużych wymiarach i sztywnej budowie. Podpory do podłoża mogą być mocowane przy użyciu kołków rozporowych, ale wygodniejsze będzie mocowanie ich na klej polimerowy. W przypadku instalowania podpór z poprzeczkami powinny być one montowane równocześnie, dzięki czemu uniknie się problemów z łączeniem w razie nieprecyzyjnego rozmieszczenia.
Na tym etapie prac niekiedy montowane są również podpodłogowe przegrody akustyczne. co zminimalizuje rozchodzenia się dźwięków w tej przestrzeni. Jeśli pokrycie podłogi wykonywane będzie jako monolityczne, to w zaplanowanych miejscach umieszcza się ramy pod pokrywy rewizyjne czy miejsca wyprowadzenia instalacji.
Pokrycie podłogowe musi również zapewniać odstęp dylatacyjny na styku ze ścianami, słupami, który przy wykańczaniu osłania się listwą przypodłogową.
Podłogi monolityczne, przed oddaniem do użytkowania, wymagają ułożenia warstwy nawierzchniowej, w typowy sposób jak w przypadku zwykłych podłóg, natomiast kasetonowe są tuż po ułożeniu gotowe do eksploatacji, choć można je również pokryć dekoracyjną wykładziną.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcia: Knauf, Lafarge Polska
Filmy: Knauf, Lafarge Polska
Komentarze