Jaki rodzaj tynku?

Tynki cienkowarstwowe mają bogatszą kolorystykę niż tynki tradycyjne i można im nadawać bardziej różnorodne faktury. Ze względu na rodzaj spoiwa, rozróżnia się następujące typy tynków cienkowarstwowych:

• tynki mineralne - najmniej odporne na wodę i płowienie koloru, za to najtańsze i o dobrej paroprzepuszczalności;

• tynki żywiczne (polimerowe) - są odporne na działanie wody, bo bardzo szczelne. Z uwagi na niską paroprzepuszczalność, nie należy ich stosować na wełnie mineralnej. Ich popularną odmianą są tynki akrylowe. Ściany wykończone takim tynkiem można myć wodą z dodatkiem detergentów, albo odnawiać akrylowymi farbami fasadowymi;

• tynki silikonowe - odporne na zabrudzenia i płowienie koloru oraz czynniki atmosferyczne. Charakteryzują się wysoką paroprzepuszczalnością i własnościami hydrofobowymi - nie nasiąkają więc wodą, a deszcze powodują samoczynne mycie elewacji. To tynki najbardziej odporne na zabrudzenia (przeznaczane na tereny przemysłowe) oraz płowienie, ale najdroższe wśród tynków cienkowarstwowych;

• tynki silikatowe (krzemianowe) - odporne na zabrudzenia, płowienie koloru i czynniki atmosferyczne, a przy tym wysokoparoprzepuszczalne. Są elastyczne, dlatego z łatwością pokrywa się nimi małe rysy skurczowe powstałe w tynku tradycyjnym. Kupuje się je jako gotową do użycia masę, niestety w ubogiej (pastelowej) gamie kolorów.

Zastosowanie tynków

Do wykańczania ścian jednowarstwowych z betonu komórkowego lub ceramiki poryzowanej oraz trójwarstwowych z zewnętrzną warstwą z pustaków lub zwykłej
cegły, stosuje się tynki tradycyjne, zwane też grubowarstwowymi, najczęściej cementowo-wapienne. Ponieważ zazwyczaj składają się z trzech warstw o łącznej grubości 1-3 cm: obrzutki (z mocnej zaprawy cementowej z dodatkiem wapna), narzutu (z zaprawy cementowo-wapiennej) i gładzi lub tynku dekoracyjnego - ich nałożenie jest dość pracochłonne.

Tynki tradycyjne można, jak dawniej, sporządzać na budowie albo kupić gotowe, przygotowane fabrycznie (wtedy mamy gwarancję jakości i „trzymania” parametrów). Paroprzepuszczalność tynku cementowo-wapiennego zapewnia dodanie wapna do mieszaniny cementu, piasku i wody. Tego rodzaju tynki nie są bardzo wytrzymałe na uszkodzenia i wilgoć, ale mają dostateczną elastyczność.

Często zaprawy te są fabrycznie wzbogacone domieszkami poprawiającymi ich właściwości, jak przyczepność i urabialność. Tynki z gotowych zapraw można nakładać przy użyciu agregatu, co znacznie ułatwia i przyspiesza pracę. Tradycyjne tynki cementowo - wapienne są szare (lub białe), więc dla nadania elewacji koloru trzeba je malować farbami fasadowymi.

Tynkowanie elewacji

Suche mieszanki tynków cienkowarstwowych rozrabia się z wodą i miesza wolnoobrotowym mieszadłem do uzyskania jednolitej konsystencji i barwy. Naczynie do
przygotowywania mieszanki powinno być z tworzywa sztucznego lub ze stali kwasoodpornej, inaczej na elewacji mogą pojawić się rdzawe plamy. Następnie tynk nakłada się za pomocą nierdzewnej pacy -jedną warstwą grubości 2-10 mm, zaczynając od góry ściany. Po kilku minutach, gdy tynk wstępnie stwardnieje, packą, wałkiem bądź pędzlem nadaje mu się fakturę.

Uwaga! Zarobioną wodą zaprawę mineralną trzeba zużyć w ciągu 1 do 4 godzin (inne do 8 godzin). Po tym czasie zacznie wiązać i nie będzie się nadawać do nałożenia.

Konserwacja Zanieczyszczenia na elewacji z tynków cienkowarstwowych zmywa się wodą z dodatkiem środków myjących (wyprawy polimerowe można lekko szorować). Na brudzenie się tynku w dużym stopniu wpływa rodzaj faktury - im ta jest bardziej wyrazista, tym intensywniej tynk się brudzi. W razie powstawania ewentualnych ubytków tynku, wypełnia się je masą tynkarską lub nakłada nową warstwę tynku.

opr.: Joanna Dąbrowska

zdjęcie: Zieniewicz