2021-11-28 14:41:09 
Ochrona przed wilgocią kapilarną, hydrostatyczną i przeciekami
Wnikanie i migracja wilgoci w konstrukcji budynku może następować w wyniku podsiąkania kapilarnego wody - najczęściej przy bezpośrednim kontakcie z gruntem - w wyniku parcia hydrostatycznego wody gruntowej lub wypełniającej zbiornik oraz na skutek przecieków wody opadowej jak i pochodzącej z instalacji wewnętrznych (wodociągowej lub kanalizacyjnej).
Podstawowe hydroizolacje chroniące budynek przed przenikaniem wilgoci gruntowej powinny być wykonane podczas jego budowy, ale niekiedy konieczne są do ułożenia podczas prac remontowych, a lokalną ochronę przed przeciekami wewnątrz jak i na zewnątrz domu przeprowadza się z reguły podczas prowadzenia prac wykończeniowych.
Wilgoć kapilarna, to efekt zjawiska związanego z porowatą strukturą większości materiałów budowlanych, co pozwala na wędrówkę cząsteczek wody w pionie i poziomie, często na znaczne odległości od miejsca kontaktu z pierwotnym źródłem zawilgocenia.
Zasadniczą ochronę murów przed takim zamakaniem powinna zapewniać izolacja pozioma i pionowa części podziemnych domu wykonana podczas jego budowy, najczęściej z tradycyjnych materiałów hydroizolacyjnych (papa, folia), ale powłoki takie tworzone są również przy pracach wykończeniowych na zewnątrz np. budowie tarasu ziemnego czy klinkierowego ogrodzenia.
Parcie hydrostatyczne wywołane najczęściej naporem wody gruntowej przy braku odpowiedniej izolacji może powodować zalewanie piwnicy, a wyeliminowanie tego zjawiska wymaga z reguły utworzenia hydroizolacji na zewnątrz ścian piwnicy i ułożenia drenażu.
Niekiedy skuteczną ochronę przed przenikaniem wody z naporem negatywnym (powłoka hydroizolacyjna odrywana od podłoża) mogą zapewnić nakładane od wewnątrz zaprawy wodoszczelne.
Dzięki specjalnym składnikom nie tylko tworzą powłokę nawierzchniową, ale również „wgryzają się” w podłoże (krystalizują w betonie), co zapewnia niezwykle wysoką przyczepność i dodatkowe uszczelnienie porów w materiale ściany.
Główne obszary zastosowania płynnych hydroizolacji
Użycie tradycyjnych materiałów do izolacji przeciwwodnej w postaci pap, folii czy mas bitumicznych, wymaga pokrycia ich warstwa dociskową w postaci cementowego tynku czy jastrychu, co chroni hydroizolację przed uszkodzeniem, a w przypadku wykańczania powierzchni okładziną ceramiczną z gresu czy glazury zapewnia dostateczną przyczepność mocujących zapraw klejowych.
Problem ten rozwiązuje użycie nowoczesnych produktów chemii budowlanej w postaci zapraw wodoszczelnych i tzw. płynnej folii, które umożliwiają utworzenie skutecznej hydroizolacji podpłytkowej bezpośrednio na podłożu, zapewniając jednocześnie wysoką przyczepność zapraw klejowych mocujących okładzinę.
Hydroizolacja podpłytkowa wewnątrz i na zewnątrz
Powszechnie układane pokrycia podłóg i ścian z płytek ceramicznych w pomieszczeniach mokrych i traktowane są również jako ochrona przed wnikaniem wody w podłoże. Jednak w rzeczywistości powierzchnie takie nie są wodoszczelne i po dłuższym kontakcie z wodą przenika ona przez spoiny, pęknięcia szkliwa, doprowadzając do zawilgocenia ściany czy podłogi. W efekcie np. w sąsiednich pomieszczeniach po pewnym czasie mogą pojawić się zacieki, co sprzyja rozwojowi pleśni, powoduje łuszczenie się powłok malarskich, kruszenie się tynku.
Z kolei pod pokrycia takie na zewnątrz domu (na tarasach, balkonach) następuje przenikanie wody w wyniku opadów, topnienia śniegu jak też i wnikającej od spodu, na skutek podsiąkania z gruntu lub kondensacji pary wodnej.
Zawilgoceniu sprzyja utrudniony spływ wody z niemal poziomej powierzchni, a woda, która dostała się pod pokrycie, jeśli zamarznie zwiększa swoją objętość, co w efekcie spowoduje destrukcję nawierzchni i podłoża.
Również w okresie letnim, nagrzana wilgoć pod nawierzchnią -zamienia się w parę i przy ograniczonej możliwości wyrównania parcia i odpływie na zewnątrz wywiera znaczny nacisk na płytki, powodując ich odrywanie się od podłoża.
Konieczność ułożenia izolacji pod okładzinami ceramicznymi dotyczy powierzchni narażonych na długotrwały kontakt z wodą i praktycznie przy standardowym użytkowaniu obejmuje podłogę w łazience, pralni oraz ściany wokół otwartego natrysku czy wanny do wysokości odpowiadającej przynajmniej poziomowi zawieszenia prysznica.
Izolacje podplytkowe ułożone na podłodze i ścianach muszą tworzyć ciągła powłokę, co wymaga ułożenia dodatkowego uszczelnienia we wszelkich naroża w postaci specjalnej taśmy, gdzie łatwo mogą wystąpić pęknięcia.
W przypadku izolowania powierzchni tarasów, balkonów zastosowane powłoki muszą charakteryzować się dużą elastycznością i zdolnością krycia rys, gdyż podłoże narażone jest na bardzo duże zmiany temperatury.
Powłokę ochronną wyprowadza się również na przylegające ściany do wysokości przynajmniej 15-30 cm. Na niestabilnych podłożach zaleca się użycie dodatkowej ochrony w postaci specjalnej folii przeznaczonej do wklejenia w powłokę hydroizolacyjną.
Płynne folie
Ten rodzaj izolacji przeciwwodnej i przeciwwilgociowej tworzy powłoka z wodnej dyspersji polimerowej, nakładanej głównie wewnątrz pomieszczeń na ścianach i podłogach łazienki, kuchni czy pralni.
Niektóra odmiany takiej hydroizolacji można wykorzystywać również do tworzenia powłok ochronnych na zewnątrz budynku - np. jako ochrona przed pociąganiem kapilarnym klinkierowych ogrodzeń - co powinno być wyraźnie zaznaczone w karcie technicznej z uwzględnieniem rodzaju podłoża i powierzchni (ściana, podłoga).
Produkty takie mogą zawierać tzw. zbrojenie rozproszone w postaci włókien z tworzywa sztucznego, co zwiększa wytrzymałość powłoki na podłożu „pracującym” pod wpływem zmian temperatury (np. balkony, ogrzewanie podłogowe czy ścienne). Podłożem pod płynne folie mogą być praktycznie wszystkie materiały budowlane.
Płynna folia, dzięki dużej elastyczności ma zdolność do krycia rys o szerokości do 3-5 mm i powinna być nakłada na suchą, stabilną i odkurzoną powierzchnię betonową pędzlem lub wałkiem dwukrotnie w odstępie czasu określonym w instrukcji aplikacji najczęściej 2-3 godzin i w tym czasie nie może być narażona na zamoczenie.
W miejscach narażonych na pękanie np. narożach, wkleja się dodatkowo taśmę wzmacniającą. Zależnie od wymaganej odporności na przenikanie wody powłoki mają grubość od 1-3 mm
Zaprawy wodoszczelne
Zaprawy te nazywane również szlamem hydroizolacyjnym wykorzystywane są do uszczelnień podłoży - głównie pochodzenia mineralnego - które, mogą charakteryzować się pewną niestabilnością np. wykazują ruchy termiczne lub nieznacznie odkształcają się pod obciążeniem.
Produkty te oferowane są w dwóch wersjach, jako jedno – lub dwu-składnikowe, choć obie odmiany różnią się głównie formą substancji zapewniającego przyczepność i elastyczność powłoki, w postaci suchej bądź płynnej żywicy polimerowej.
Zaprawy dwuskładnikowe uznawane są za bardziej uniwersalne charakteryzujące się większą zdolnością krycia rys na niestabilnym podłożu, zwłaszcza, gdy zawierają zbrojenie w postaci włókien rozproszonych. Jednak szczegółowe informacje o własnościach i zakresie zastosowania konkretnych rodzajów zaprawy zamieszczane są z karcie technicznej wyrobu.
Główny obszar wykorzystania tych zapraw to przede wszystkim powierzchnie zewnętrzne i podziemne budynku, które wymagają ułożenia hydroizolacji podpłytowej na podłożach betonowych, ceramicznych, tynkach cementowo-wapiennych, a także opcjonalnie na deskach, płytach OSB, starych okładzinach ceramicznych, jeśli producent dopuszcza takie zastosowanie.
Wykorzystywane są również do uszczelniania ścian piwnic (również przy występowaniu parcia negatywnego wody) zbiorników wody, szamb. Obydwa składniki - w postaci proszkowej i płynnej - miesza się w określonych przez producenta proporcjach z ewentualnym dodatkiem wody i pokrywa uszczelniana powierzchnie za pomocą pędzla, pacy bądź metodą natrysku hydrodynamicznego w przynajmniej 2 cyklach. Łączna grubość warstwy powinna wynosić 2-2,5 mm
Dodatki i zaprawy krystalizujące
Dodatki krystalizujące wykorzystywane są w różnej formie jako składnik betonów czy zapraw na różnych etapach prac budowlanych. Np. w postaci suchy posypek tworzą warstwy wodoszczelne np. na płytach fundamentowych lub poprzez iniekcje wprowadzane są w otwory w murach ceglanych tworząc wodoszczelną przegrodę w ścianach piwnicy. Najczęściej jednak są aplikowane w postaci wypraw tynkarskich lub powłok malarskich tworzących wodoszczelna izolacje.
Dzięki zawartości składników krystalizujących nie tylko tworzą powłokę nawierzchniową ale i dodatkowo uszczelniają strukturę podłoża. Wytworzone w wyniku reakcji chemicznej sole wnikają w przestrzeń porów kapilarnych, gdzie tworzą tzw. jądra krystalizacji.
Stopniowo dochodzi do narastania kryształów, aż do zamknięcia przekroju kapilar, co w efekcie powoduje zablokowanie przenikania wody w obydwu kierunkach. Utworzona powłoka jest jednak mało elastyczna , a na podłożach narażonych na duże zmiany cieplne czy obciążenia nie powinna być stosowana, gdyż ma niewielkie zdolności krycia powstających rys.
Ochronę przeciwwodną z zapraw krystalizujących stosuje się konstrukcjach żelbetowych, betonowych i murowanych wykonanych na pełną spoinę, a także powierzchniach tynków cementowych, cokołów, podziemnych części budowli np. ścian piwnic. Aplikację tych zapraw wykonuje się poprzez 2-3 krotne naniesienie powłoki przy pomocy pędzla lub pacy warstwą o łącznej grubości 2-5 mm.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Schomburg, Knauf, Botament, weber
film: Knauf
Komentarze