2022-03-24 07:24:19 
Jak stworzyć wygodny podjazd do garażu?
Nawierzchnia podjazdu jest potrzebna niemal na każdej działce, a można ją zaplanować i wykończyć na wiele różnych sposobów. Na większych posesjach często buduje się duże podjazdy z rondem. Jeśli dom jest umiejscowiony w znacznej odległości od ulicy, nic nie stoi na przeszkodzie, by zaplanować falisty przebieg drogi prowadzącej od bramy wjazdowej do garażu. Przydadzą się też miejsca parkingowe dla gości. Pamiętajmy, że wygodne manewrowanie autem zapewni nawierzchnia o szerokości przynajmniej 3 m i długości 6 m. Wymiary miejsca postojowego dla samochodu osobowego to co najmniej 2,5 × 5 m.
Nawierzchnie utwardzone to nie jest odrębny element przestrzeni wokół domu - w każdym ogrodzie powinny tworzyć dobrze przemyślany układ, usprawniający komunikację. Muszą również harmonizować z roślinnością i pasować do stylu budynku czy ogrodzenia. Można zaplanować je samemu, choć najlepiej jeśli cały ogród zaaranżuje architekt krajobrazu. Podjazd znajduje się we frontowej części działki, dlatego należy zwrócić szczególną uwagę, aby współgrał z otoczeniem.
Wytrzymałość traktu uzyskuje się dzięki grubej podbudowie z kruszywa oraz solidnemu wykończeniu w postaci płyt parkingowych, bruku klinkierowego albo grubej kostki betonowej lub kamiennej (przynajmniej 6 cm). Można użyć tzw. bruku ekologicznego - po jego ułożeniu w nawierzchni pozostają otwory ułatwiające wsiąkanie wody opadowej w głąb podłoża. Jednolita powierzchnia będzie jednak łatwiejsza do utrzymania w czystości i do odśnieżania. Godny polecenia jest bruk antypoślizgowy (tzw. płukany) pokryty kruszywem. Na kostce w ciemnym kolorze mniej widoczne będą plamy po oleju silnikowym.
Bruk betonowy
Od ponad dwudziestu lat materiał ten króluje w ogrodach. Doskonale nadaje się zarówno na nawierzchnie podjazdów, jak i ścieżek czy tarasów. Dzięki jego zastosowaniu można więc uzyskać jednolicie wyglądającą nawierzchnię na całej działce. To istotne zwłaszcza w obrębie mniejszych posesji. Wszechstronne zastosowanie bruku wynika również z faktu, że z małych elementów łatwo się układa nawierzchnie o zaokrąglonych kształtach.
Wyroby z nieco wyższej półki zupełnie nie przypominają szarych czy czerwonych kostek z początku lat 90. Pod względem estetyki nie ustępują klinkierowym i kamiennym. Ich wybór jest ogromny. Nowe technologie pozwalają je rozmaicie formować, barwić, uszlachetniać. Mogą do złudzenia przypominać drewno albo starobruk. Elementy obijane w specjalnym bębnie zyskują charakterystyczne otarcia. Płukane mają na wierzchu szorstką warstwę kruszywa granitowego, bazaltowego lub kwarcowego. Krawędzie mogą być ostre, fazowane (ukośnie ścięte, a więc mniej podatne na uszkodzenia), zaokrąglone lub nieregularnie obijane (w przypadku kostki postarzanej).
Niektóre oferowane przez producentów kolekcje, zawierają elementy o różnych wymiarach i odcieniach. W wyniku ich połączenia uzyskuje się bardziej naturalny efekt, niż przy zastosowaniu identycznych kostek. Z wyrobów w kształcie klinów jeszcze łatwiej układa się okręgi, łuki, wachlarze. Tzw. bruk ekologiczny ma otwory bądź wypusty dystansowe - powstałe w nawierzchni prześwity wypełnia się ozdobnym kruszywem albo ziemią. Kostka może być jedno- lub dwuwarstwowa. Ta pierwsza jest w całości barwiona w masie, zaś druga jedynie w części licowej - najlepiej, gdy grubość tej warstwy wynosi minimum 5 mm.
Jak układać kostkę betonową na podjeździe?
Kostkę, zarówno betonową, jak i pozostałe rodzaje, układa się na podbudowie z warstw kruszywa. Całość prac najlepiej powierzyć wyspecjalizowanej firmie. Roboty rozpoczyna się od wyznaczenia granic nawierzchni i usunięcia humusu (górnej żyznej warstwy ziemi, którą najlepiej wykorzystać w ogrodzie). Następnie wykonuje się wykop o odpowiedniej głębokości, zagęszcza jego dno i na ławie z gęstej mieszanki betonowej osadza obrzeża. Są one niezwykle istotne, bo zapobiegają rozjeżdżaniu się nawierzchni. Stosuje się elementy betonowe i kamienne. Może być to grubszy bruk albo różnego typu podłużne ok. 1 m obrzeża - gładkie bądź przypominające palisadę.
Kolejnym krokiem jest ułożenie na dnie wykopu geowłókniny, która zapobiega mieszaniu się gruntu z podbudową z kruszywa. W przypadku podjazdu warstwa kruszywa (żwiru, tłucznia, grysu lub pospółki) powinna mieć grubość 20-30 cm (pod ścieżkami wystarczy 10-20 cm). Na wyrównanej i utwardzonej za pomocą zagęszczarki wibracyjnej warstwie kruszywa usypuje się ok. 5 cm warstwę podkładową - na ogół z piasku. Za pomocą długiej łaty należy ją wyrównać i wyprofilować, nadając nawierzchni niewielki ok. 2% spadek poprzeczny, zapewniający szybkie odprowadzanie wody deszczowej. Po ubiciu podsypki piaskowej przy użyciu zagęszczarki, można przystąpić do układania bruku. Elementy należy umieszczać ściśle jeden przy drugim i dobijać do podłoża gumowym młotkiem.
Trzeba pamiętać, by nie chodzić po wyrównanej warstwie podsypki - kolejne fragmenty nawierzchni wykonuje się, klęcząc na ułożonej już kostce. Co jakiś czas należy kontrolować poziom traktu za pomocą poziomnicy. Po wybrukowaniu całej powierzchni, stabilizuje się ją i jednocześnie wyrównuje przy użyciu zagęszczarki z gumową nakładką ochronną. Na koniec wypełnia się szczeliny między elementami. Przeważnie stosuje się w tym celu piasek.
Inne rodzaje trwałej kostki
Obok bruku betonowego należy wymienić klinkierowy, cieszący się uznaniem wielu inwestorów. Często jest on układany wokół domów, których elewacja również wykonana jest z tego materiału. Cechuje go wysoka trwałość, odporność na ścieranie, odpryskiwanie, płowienie i działanie substancji chemicznych. Barwa bruku zależy od składu gliny użytej do produkcji oraz od procesu wypalania (nie stosuje się barwników). Znajdziemy ceglasty, żółty, pomarańczowy, brązowy, czarny, antracytowy, granatowy, szary.
W sprzedaży są też wyroby dwukolorowe (cieniowane), które powstają w wyniku angobowania, czyli pokrywania szlachetną glinką zawierającą minerały i tlenki metali. W czasie wypalania angoba trwale łączy się z powierzchnią bruku. Budulec jest jednolity na całym przekroju (pomijając angobowany), więc docinanie elementów oraz eksponowanie ich ścianek bocznych nie stanowi problemu.
Szlachetnym, ponadczasowym charakterem i dużą wytrzymałością wyróżnia się kostka kamienna. Ma nieregularny kształt i powierzchnię łamaną (nierówną), piaskowaną (szorstką) lub szlifowaną (równą i śliską). W ogrodach najczęściej można spotkać granit, występujący w odcieniach szarości, zieleni, żółci, różu i czerwieni. Stosuje się też bazalt (czarny lub ciemnoszary, wyjątkowo śliski po deszczu, więc używany głównie jako dodatek), sjenit (bardzo dekoracyjny, o barwie czarnej bądź szarej) i serpentynit (czarnozielony lub szarozielony). Teren możemy wyłożyć także kamieniem polnym o płaskiej powierzchni.
Impregnacja bruku
Niektóre nawierzchnie dłużej zachowują trwałość i ładny wygląd, jeśli zostają zaimpregnowane specjalnym preparatem. Betonowe kostki zazwyczaj wymagają po ułożeniu zabezpieczenia środkiem, który ogranicza wchłanianie przez nie wody, a więc zwiększa mrozoodporność, odporność na zaplamienie i powstawanie wykwitów. Oprócz tego zapewnia zachowanie intensywnej barwy. Droższa kostka może być zaimpregnowana już w fabryce.
Zabezpieczanie bruku klinkierowego nie jest potrzebne (nie zwiększy jeszcze bardziej jego trwałości), jednak poprawi estetykę nawierzchni - nasycenie koloru i ochronę przed zabrudzeniami. Jeśli chodzi o kamień, to jedynie porowate płyty z wapienia i piaskowca (przeznaczone na ścieżki), wymagają impregnacji.
Impregnację bruku wykonuje się zaraz po jego ułożeniu, podczas niezbyt słonecznej, suchej pogody. Preparat należy rozprowadzać równomiernie. Najwygodniej robić to za pomocą wałka na kiju teleskopowym. Można też użyć pędzla, a w przypadku dużego metrażu - natrysku. W pierwszej kolejności malujemy trudno dostępne miejsca, np. kostki przy obrzeżach i same obrzeża. Zwykle nakłada się dwie warstwy, w odstępie czasowym zalecanym przez producenta.
Dostępne na rynku impregnaty nieco różnią się od siebie. Mogą dawać matowe wykończenie albo tzw. efekt mokrego kamienia. Niektóre jedynie zwiększają intensywność koloru nawierzchni, inne mają właściwości barwiące i dostępne są w różnych odcieniach.
Elementy ażurowe
Do utwardzania podjazdów i miejsc postojowych często wykorzystuje się zbrojone płyty betonowe z otworami oraz kratki z tworzywa sztucznego. Umożliwiają one przesiąkanie wody opadowej do podłoża i minimalizują ryzyko poślizgu, ale pamiętajmy, że niezbyt wygodnie się po nich chodzi.
Płyty betonowe pozwalają uzyskać bardzo wytrzymałą nawierzchnię. Elementy mają grubość 10 cm. Cieńsze stosowane są jedynie do zabezpieczania skarp i brzegów zbiorników wodnych. Na ogół mają kolor szary, choć znajdziemy też grafitowe i czerwone. Po wypełnieniu otworów kruszywem albo ziemią i obsianiu trawą, płyty stają się praktycznie niewidoczne. Rosnącą w ten sposób darń można bez problemu strzyc za pomocą kosiarki.
Kratki z PVC, nazywane panelami ażurowymi, na pozór są delikatne, jednak dobrze znoszą obciążenia dzięki konstrukcji przypominającej plaster miodu. Nadają się na średnio intensywnie użytkowane podjazdy. Nie ulegają odkształceniu pod wpływem mrozu ani wysokiej temperatury. Są łatwe w układaniu, elementy łączy się ze sobą nawzajem na zaczepy. Dobrą stabilizację w przygotowanym wcześniej podłożu zapewniają wypusty w dolnej części. Wolne przestrzenie, podobnie jak w przypadku płyt ażurowych, wypełnia się np. ozdobnym kruszywem.
Jak układa się płyty ażurowe?
Omawiane wyroby układa się na podbudowie podobnej pod tą, jaka powstaje pod kostkę brukową. W przypadku nawierzchni podjazdu należy oczywiście pamiętać o ułożeniu grubszej warstwy nośnej z kruszywa (20-30 cm). Jeżeli przestrzenie w płytach lub kratach mają być zasypane kruszywem, warstwę podkładową tworzy się standardowo z piasku. Jeśli zaś planujemy wysiać trawę, elementy układa się na mieszance piasku i kompostu, a otwory wypełnia żyzną przepuszczalną ziemią. Należy ją zagęścić za pomocą wibratora powierzchniowego, a następnie wysiać nasiona (mieszankę na trawniki ekstensywne, czyli rzadko nawożone i koszone) i przykryć je cieniutką warstwą piasku.
W czasie kiełkowania trzeba dbać, aby podłoże było stale wilgotne. Przez kilka pierwszych tygodni od siewu musimy ograniczyć do minimum wchodzenie, a przede wszystkim wjeżdżanie na podjazd. Nie zapominajmy też, że niewypełnionych płyt ani kratek nie można użytkować, ponieważ grozi to ich uszkodzeniem.
Kruszywo
Najprostsze jest wykonanie podjazdu z kruszywa. Budowa takiej nawierzchni nie należy ani do szczególnie trudnych, ani kosztownych. Jej zaletą jest to, że nie zbiera się na niej woda. Niestety, podczas długotrwałych opadów i roztopów może rozmiękać. Niezbędna jest też jej regularna pielęgnacja. Wiosną trakty tego typu należy ubić. Podczas użytkowania dochodzi do ubytku kruszywa, więc w miarę potrzeby należy go dosypywać. Ponadto trakty tego typu łatwo zarastają chwastami, które trzeba systematycznie wyrywać. Śmieci i liście można usuwać za pomocą dmuchawy lub miotły (zastosowanie odkurzacza ogrodowego nie jest wskazane, gdyż będzie on wciągał także żwir).
Nawierzchnia z kruszywa daje odmienny efekt wizualny, niż kostka czy płyty. Wygląda bardziej naturalnie. Górna warstwa powstaje ma ogół z jasnego (białego lub szarego) materiału, przez co ładnie kontrastuje z otaczającą zielenią. Pamiętajmy, że dobór odpowiedniego materiału ma tu duże znaczenie. Traktów nie należy wykańczać kruszywem z miękkich pylących się i nasiąkliwych skał - marmuru czy dolomitu. Nie najlepszy będzie także żwir rzeczny, który się źle klinuje i utrudnia poruszanie się po nawierzchni ani pokruszone cegły, ponieważ się pylą.
Jak zbudować podjazd z kruszywa?
Poprawnie zbudowany podjazd, z grubą podbudową, będzie dość wytrzymały. Wykop pod nawierzchnię powinien mieć w tym przypadku 30-40 cm głębokości. Na jego dnie warto rozłożyć geowłókninę i dopiero potem warstwy kruszywa o różnym uziarnieniu (im wyżej, tym drobniejsze). Na spód daje się tłuczeń (10-20 cm), czasem gruz, następnie gruby żwir lub grys (zwykle 5-10 cm), a na wierzch miał kamienny albo np. żwir dekoracyjny (ok. 5 cm). Układając kolejne warstwy, trzeba polewać je wodą i ubijać zagęszczarką wibracyjną tak długo, aż podłoże przestanie ustępować pod naciskiem urządzenia.
Małgorzata Kolmus
fot. otwierająca: Bruk-Bet
Komentarze