2021-09-06 13:40:10 
Renowacja powierzchniowa posadzki drewnianej
Możliwość renowacji zniszczonej powierzchniowo posadzki dotyczy w zasadzie podłóg z desek lub deszczułek drewnianych tzw. parkietu, mozaiki i w ograniczonym zakresie również drewnianych paneli warstwowych. W takich przypadkach prace ograniczają się do przeprowadzenie cyklinowania, miejscowych napraw ubytków i nałożenia powłoki dekoracyjno-ochronnej.
Takie zabiegi można przeprowadzić na wszystkich drewnianych pokryciach podłogowych, przy czym końcowy efekt zależeć będzie od ich stanu, gatunku drewna i układu poszczególnych desek czy deszczułek. Stare parkiety układane na legarach i deskowaniu często uginają się i skrzypią, mogą więc pojawić się problemy z równym prowadzeniem cykliniarki.
W przypadku desek przybijanych z wierzchu do podłoża konieczne będzie dobicie łebków gwoździ, gdyż wystające porwą papier, a nawet mogą uszkodzić maszynę. W podłogach wielokrotnie już cyklinowanych trzeba sprawdzić czy deszczułki nie zostały już zbytnio zeszlifowane, co przy kolejnej renowacji grozi odsłonięciem złączy pióro - wpust bądź nadmiernym zmniejszeniem grubości mozaiki podłogowej.
Na niemal wszystkich posadzkach występują szpary w pokryciu powstałe w wyniku błędów wykonawczych lub warunków użytkowania. Przy renowacji podłogi szpary należy wypełnić pyłem drzewnym zmieszanym z odpowiednim klejem. Po cyklinowaniu wyrównującym i oczyszczającym podłogę do surowego drewna, możemy pokryć ją lakierem lub poddać olejowaniu.
Nowe pokrycia na starej posadzce
Ułożenie nowego pokrycia podłogowego będzie możliwe, jeśli istniejące podłoże jest stabilne, równe, a nowa posadzka nie podniesie znacząco poziomu podłogi. Najczęściej na nowe pokrycie wykorzystuje się panele podłogowe lub materiały wykładzinowe z PVC lub dywanowe, które mogą jednak wymagać dodatkowego starannego wyrównania podłoża.
W pomieszczeniach mieszkalnych najczęściej nowe pokrycie tworzone jest z paneli laminowanych i zależnie od przeznaczenia oraz intensywności użytkowania pomieszczenia dobieranych pod kątem trwałości. Wybór ułatwia podawane przez producenta klasy użyteczności oznaczane dwucyfrowo - odpowiednio od 21 (np. sypialnie) do 33 (np. korytarze hotelowe) oraz odpornością na ścieranie - symbolami od AC3-do AC5.
Charakteryzują się one małą grubością pokrycia - łącznie z warstwą podkładową może wynosić poniżej 10 mm i przeznaczone są do układania w formie tzw. podłogi pływającej, czyli bez mocowania do podłoża. Paneli laminowanych nie można odnawiać - starcie i uszkodzenie powierzchni wymaga wymiany całego pokrycia.
Bardziej ekskluzywne pokrycia tworzone są z desek warstwowych zwanych też panelami drewnianymi, wykonane z naturalnego drewna klejonego, a wierzchnią warstwą dekoracyjną tworzy fornir ze szlachetnych gatunków drzew europejskich lub egzotycznych. Powierzchnia może być pokryta warstwą ochronną w postaci olejowania lub lakierowania i w razie powierzchniowych uszkodzeń nadają się do renowacji.
Grubość pokrycia (bez warstwy podkładowej) wynosi 12-15 mm i układane są podobnie jak panele laminowane. Do pomieszczeniach narażonych na wilgoć (łazienki, kuchnie, przedpokoje) wykorzystywane są panele winylowe o podobnej budowie jak panele laminowane w formie rdzenia z HDF pokrytego winylem, o grubości całkowitej 8-10 mm i przeznaczone do układania w postaci podłogi pływającej.
Jak utworzyć nowe podkłady podłogowe?
Sposób w jaki przeprowadzimy remont starej podłogi zależy przede wszystkim od rodzaju docelowego pokrycia oraz rodzaju i grubości warstw podkładowych znajdujących się na stropie lub podłożu gruntowym.
Na stropach o konstrukcji żelbetowej lub na belkach stalowych, podłożem pod posadzkę, oprócz względnie równego i stabilnego jastrychu cementowego mogą być np. drewniane legary lub stabilizowane wapnem bądź cementem podkłady z wiórów czy sieczki. Po ich usunięciu należy utworzyć nowy podkład podłogowy o grubości dostosowanej do tzw. wysokości dyspozycyjnej.
W podłogach na gruncie przeprowadzenia poważnego jej remontu łączy się z reguły z koniecznością poprawy izolacyjności cieplnej i przeciwwilgociowej podłoża. Wymaga to ułożenia dodatkowych warstw podpodłogowych o grubości przynajmniej 15-20 cm, zatem nie można tylko "dołożyć” ocieplenia, gdyż spowoduje to obniżenie pomieszczenia, dlatego konieczne będzie usunięcie wszystkich istniejących warstw podpodłogowych, a niekiedy nawet zagłębienie się w gruncie.
Nowe podkłady na stropach żelbetonowych
Zależnie od układy warstw podłogowych, nowe podłoże będzie tworzone jedynie jako warstwa wyrównująca na istniejącej konstrukcji lub zastąpi luźne wypełnienie między legarami przykryte stabilnym jastrychem. Remontując podłogę na stropie żelbetowym należy pamiętać, że zastosowanie zwykłych zapraw cementowych do wyrównania podłoża czy utworzenia warstwy podkładowej wymaga zachowania minimalnej ich grubości.
Zbyt cienka szybko popęka i nie zagwarantuje wystarczającej przyczepności. Przy wyrównywaniu taką zaprawą nakładaną bezpośrednio na betonowe powierzchnie, jej grubość w najcieńszym miejscu nie może być mniejsza niż 2,5 cm., a jeśli podkład układany jest na warstwie oddzielającej (papie, folii) jego grubość musi wynosić przynajmniej 3,5 cm.
Przy ograniczonej wysokości dyspozycyjnej do uzyskania wymaganej jakości podłoża (równości, gładkości) wykorzystuje się specjalne, przygotowane fabrycznie mieszanki umożliwiające wykonywania odpowiednich podkładów podłogowych.
Dostępne są one w dwóch grupach asortymentowych - jako cienkowarstwowe, samorozlewne podkłady wyrównujące o grubości 5-20 mm lub tworzące podłoże o większych grubościach - powyżej 30 mm, do czego służą samopoziomujące jastrychy anhydrytowe lub inne podkłady na bazie cementu.
Pierwsza grupa wylewek wyrównujących przeznaczona jest do renowacji nierównych podłoży, wymagających przystosowania zwłaszcza do ułożenia cienkowarstwowymi pokryć podłogowych np. wykładzin dywanowych lub z PCW, paneli winylowych. Przy prawidłowym wykonaniu uzyskuje się idealnie równy podkład, a zaprawa przed stwardnieniem rozpływa się samoczynnie tworząc gładką powierzchnię.
Przy likwidacji znacznych nierównościach lub konieczności podwyższenia poziomu podkładu podłogowego na lekkim materiale wypełniającym tworzy się stabilne jastrychy cementowe lub anhydrytowe. Taka sytuacja powstaje po usunięciu legarów, na których spoczywały deski podłogowe, a niekiedy przykryte również ozdobnym parkietem.
Łączna grubość po usunięciu starego pokrycia sięga 10-12 cm , którą trzeba wypełnić nowym podkładem - standardowo na lekkim wypełnieniu np. z keramzytu, płyt styropianowych układa się pływający jastrych grubości 4-5 cm.
System suchych podkładów podłogowych
Wyeliminowanie mokrych robót przy wymianie podkładów podłogowych ogranicza wprowadzanie wilgoci technologicznej do pomieszczeń, a do następnych etapów prac można przystąpić niemal natychmiast bez oczekiwanie na stwardnienie, jak w przypadku jastrychu cementowego czy anhydrytowego.
Płyty przeznaczone do tworzenia suchego podkładu pod posadzkę dostępne są w dwóch formach materiałowych - jako gipsowo-włóknowe oraz cementowo-włóknowe. Płyty wytwarzane na bazie gipsu przeznaczone są w zasadzie po układania w pomieszczeniach suchych, nie narażonych na trwałe zawilgocenie natomiast płyty cementowo-włóknowe można stosować w pomieszczeniach mokrych np. łazienkach, pralniach.
W skład systemu wchodzą też materiały wyrównujące podłoże w postaci samozagęszczającej się podsypki z kruszywa lekkiego (granulat betonu komórkowego) oraz podkład stabilizowany cementem przeznaczony do wypełniania nierówności nawet o grubości do ponad 20 cm.
Nowe podłoże podłogi na gruncie
W starych domach podłogi parteru układane były często na belkach i legarach opartych na murowanych lub betonowych słupkach osadzonych w gruncie. Przestrzeń podpodłogowa była wentylowana przez otwory umieszczone w cokole domu, dzięki czemu nie gromadziła się tam wilgoć sprzyjająca niszczeniu drewnianych elementów.
Usunięcie takiego starego podłoża nie sprawia większych kłopotów, a odległość do gruntu powinna wystarczyć na ułożenie niezbędnych warstw podpodłogowych, jeśli wynosi przynajmniej 20-25 cm.
Kłopotliwe natomiast będzie ocieplenie podłogi na betonowym podkładzie - to często spotykany wariant przygotowania podłoża pod legary, na których przybijano podłogę z desek. Stosunkowo niewielka grubość łatwych do usunięcia elementów drewnianych sprawia, że trzeba również skuć beton na całej powierzchni i pogłębić podłoże.
Niezależnie od rodzaju usuniętych warstw podłogowych podłoże gruntowe powinno być wyrównane, a następnie utwardzone przynajmniej 10 - centymetrową warstwą chudego betonu zatartego na gładko. Na tym podkładzie układamy izolacje przeciwwilgociową, która powinna sięgać aż do poziomu izolacji poziomej na ścianach fundamentowych.
Do tego celu możemy użyć grubszej folii budowlanej lub papy podkładowej, na której kładziemy płyty ociepleniowe grubości 15-20 cm ze styropianu odmiany EPS 100 lub z polistyrenu ekstrudowanego XPS. Dalsze prace remontowe przebiegają tak samo jak przy tworzeniu podłogi w nowym domu.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Rigips, Baumit, Weber, SWISS KRONO, Termo Organika, Windmöller Polska, Janusz Werner
Komentarze