Usuwanie skutków zalania domu

Jej zadaniem jest przede wszystkim neutralizacja zagrożeń epidemiologicznych spowodowanych bakteriami zawartymi w wodzie zalewowej, które mogą pochodzić np. z wypłukiwanych zbiorników nieczystości. Podstawowym środkiem dezynfekcyjnym są różnego rodzaju preparaty zawierające chlor - zarówno specjalistyczne jak i ogólnie dostępne środki chemii gospodarczej wykorzystywane np. do odkażania toalet.

Najwygodniej nanosić je przy użyciu opryskiwaczy np. ogrodniczych lub przy użyciu myjek wysokociśnieniowych, które jednocześnie usuną naniesione osady. Stężenie preparatów dezynfekcyjnych, czas dezynfekcji oraz środki ochrony osobistej przy ich aplikacji zawarte są w instrukcjach stosowania podanych przez producentów.

Osuszanie przegród po zalaniu

Dobór metody osuszania oraz czas jej trwania zależeć będą od rodzaju znajdującego się w dyspozycji sprzętu jak i materiału z jakiego zbudowane są przegrody. Przed ususzeniem należy usunąć wszelkie kruszące się i odpadające tynki, wylewki, a także zapewnić dostęp np. do kanałów instalacyjnych czy miejsc pod osłonami utrudniającymi odparowanie wilgoci.

Najskuteczniejszą metodą, a jednocześnie bezpieczną dla zawilgoconych materiałów, jest osuszanie przy pomocy agregatów kondensacyjnych czy nawet przenośnych klimatyzatorów. Osuszanie następuje w wyniku odparowywania wilgoci z murów dzięki cyrkulacji suchego powietrza przy nieznacznym wzroście temperatury w pomieszczeniach.

Agregat kondensacyjny to jedna z najprostszych i najskuteczniejszych metod osuszania

Inny sposób to zastosowanie nagrzewnic wentylatorowych, przy czym temperatura w pomieszczeniach podczas osuszania nie powinna przekraczać 35°C. Czas osuszania może wynosić nawet kilka tygodni i zależy głównie od rodzaju materiału z jakiego zbudowane są ściany.

W skrajnych przypadkach może zachodzić konieczność przeprowadzenia wgłębnego osuszania poprzez nawiercone otwory połączone z systemem wentylacyjno-grzewczym. Podczas usuwania wilgoci nie można też zapomnieć o zamkniętych, bezodpływowych miejscach, gdzie woda może utrzymywać się przez długi czas.

W szczególności dotyczy to zalanych stropów kanałowych, w których kanały mogły zostać wypełnione wodą i konieczne będzie wykonanie nawierceń umożliwiających jej wypływ. Przed rozpoczęciem dalszych prac remontowych wilgotność przegród nie powinna przekraczać 5%, a roboty wykończeniowe można prowadzić dopiero, gdy spadnie do poziomu poniżej 3%.

Ochrona przed zagrzybieniem zalanych miejsc

Osuszenie ścian i stropów nie gwarantuje jednak, że w wyniku zalania, z czasem nie dojdzie do rozwoju grzybów i pleśni, gdyż ich zarodniki mogą przetrwać przez dłuższy czas i uaktywnić się choćby przy wzroście wilgotności powietrza. Łatwą i stosunkowo tanią metodą odgrzybiania, a także dezynfekcji i usunięcia zapachu stęchlizny jest ozonowanie.

Ozon, który jest alotropową odmianą tlenu o wzorze O³ ma bardzo silne własności utleniające i bakteriobójcze - znacznie wyższe niż chlor. Wytwarzany jest przez generatory ozonowe, w których przepływające powietrze - podobnie jak podczas burzy - poddaje się wyładowaniom elektrycznym o wysokim napięciu.

Ozon ulega samoistnemu rozpadowi do "zwykłego" tlenu, przy czym okres rozpadu połowicznego w powietrzu wynosi ok. 0,5 h. Ozonowanie nie powoduje więc żadnych skutków ubocznych, nie pozostawia substancji toksycznych i dodatkowo jest wytwórcą czystego tlenu.

Podobną, ale znacznie dłuższą dezynfekcję można przeprowadzić przy użyciu lamp ultrafioletowych, których działanie również powoduje wytwarzanie ozonu. Jednak ozonowanie przy pomocy generatorów lub lamp ultrafioletowych ma działanie krótkotrwałe i nie gwarantuje pełnego zabezpieczenia przed wtórnym zagrzybieniem, jeśli podłoże nie osiągnęło dostatecznie niskiej wilgotności.

Z reguły konieczne jest więc zastosowanie chemicznych środków grzybobójczych nakładanych pędzlem na podłoża. Ze względu na ich toksyczność preparaty te mogą być stosowane w dwóch formach - jako powłoki nakładane na surowy mur i następnie tynkowane lub aplikowane na tynku pod powłoki malarskie.

Preparat grzybobójczy

Dobór preparatu zależeć będzie od stanu i głębokości zagrzybienia podłoża. W przypadku kruszących się tynków oczywiście wymagają one skucia i po nałożeniu fungicydu ponownego otynkowania. Natomiast jeśli tynk dobrze trzyma się podłoża i nie ma wyraźnych oznak zagrzybienia, profilaktycznie można zastosować preparat przeznaczony pod powłoki malarskie.

Zastosowanie tynków renowacyjnych

Wilgotne ściany to nie tylko zagrożenie rozwoju grzybów i pleśni, ale również możliwość krystalizacji soli zawartych w materiałach budowlanych, jak też i w samej wodzie. Krystalizujące sole wytwarzają w porach materiałów budowlanych tzw. ciśnienie krystaliczne, co prowadzi do niszczenia struktury muru, a także pękania i łuszczenia się tynków.

Problem ten pojawia się głównie w przypadku braku lub nieszczelności izolacji przeciwwilgociowej fundamentów, ale może też pojawić się wtedy, gdy mury uległy długotrwałemu zamoknięciu w wyniku zalania. Zjawisko takie może wystąpić szczególnie w strefach przycokołowych, które z reguły poddane są najdłuższemu zamoknięciu, a jednocześnie trudno je osuszyć.

Działanie tynków renowacyjnych polega na tym, że z jednej strony zostaje zachowana określona zdolność podciągania kapilarnego, z drugiej strony podwyższona zostaje jego porowatość w celu poprawy zdolności do szybkiego wysychania i jednocześnie magazynowania w swoim wnętrzu krystalizujących soli.

W tynkach renowacyjnych objętość porów w świeżej zaprawie przygotowanej do użycia wynosi co najmniej 25% jej objętości, a w związanej zaprawie nie może być mniejsza niż 40%.

Kapilarne podciąganie regulowane jest przez wprowadzenie hydrofobizujących dodatków modyfikujących. Dzięki temu woda zawierająca sole jest przejmowana przez tynk na głębokość jedynie paru milimetrów i następnie odparowuje wewnątrz tynku, a powierzchnia pozostaje sucha.

Tynki renowacyjne oferowane są zawsze w ramach pewnego systemu - zestawu wyprawa natryskowa, tynk podkładowy, tynk renowacyjny (zaleca się stosowanie wyrobów jednego wytwórcy). Szczególne znaczenie ma staranne przygotowanie ściany pod tynk.

Tynk renowacyjny

Wszelkiego rodzaju zanieczyszczenia: pozostałości starego tynku, zapraw, powłok malarskich na odnawianym murze należy dokładnie usunąć. Tynki renowacyjne należy nakładać z zachowaniem możliwie najbardziej równomiernej grubości warstwy.

Wyrównywanie większych nierówności podkładu zaleca się potraktować jako oddzielny zabieg. Przy wyborze warstwy kryjącej, nakładanej na tynk renowacyjny (np. powłoka malarska) należy dostosować przepuszczalność pary i przewodność kapilarną powłoki do tych cech tynku.

autor: Redakcja BudownicwaB2B
oprac.: Maja Wychowaniec
zdjęcie otwierające: MTW-Orle
zdjęcie w tekście: Strictum, Altax, Schomburg