2023-08-27 20:38:19 
Blaski i cienie domowej kanalizacji ciśnieniowej
Konieczność utworzenia ciśnieniowej instalacji kanalizacyjnej pojawia się najczęściej przy poważnej modernizacji całego domu, gdy poszczególne pomieszczenia zmieniają swoje przeznaczenie i zachodzi konieczność odprowadzenia ścieków z zainstalowanych przyborów sanitarnych.
W porównaniu z tradycyjną kanalizacją grawitacyjną, przetłaczanie ścieków zapewnia co prawda większą swobodę w lokalizacji wyposażenia kuchni czy łazienki, ale stwarza też pewne ograniczenia w sposobie ich użytkowania jak i ewentualne stwarza poważne problemy w przypadku wystąpienia awarii.
Najczęściej jest to więc wybór z konieczności, gdy inne rozwiązania nie mogą być zrealizowane lub wymagają poniesienia znacznych wydatków na utworzenie samoczynnego odpływu.
Szczególnie kłopotliwe są zapchania w takiej instalacji, gdyż zbiornik przepompowni jest wypełniony ściekami, które trzeba jakoś usunąć, a przy nieuważnym użytkowaniu może nastąpić również przepełnienie instalacji skutkujące wylaniem się nieczystości do pomieszczenia.
Równie łatwo można doprowadzić do zalania, gdy np. wystąpiła awaria w zasilaniu prądem, a kolejna osoba skorzysta z WC. Można oczywiście zamontować urządzenia ograniczające możliwość spowodowania awarii, a przy częstym przyjmowaniu gości, rozsądnym posunięciem będzie umieszczenie w łazience informacji, czego nie należy wrzucać do sedesu.
Wersje i parametry robocze urządzeń przetłaczających domowe ścieki
Przepompownie do ścieków w instalacji domowej to urządzenia kompaktowe umożliwiające estetyczne zamontowanie w kuchni, łazience czy innym pomieszczeniu. Dostępne są też przepompownie zintegrowane sedesem lub stelażem do miski podwieszanej.
Jednak ich funkcjonalność jest dostosowana fabrycznie do podłączenia konkretnych przyborów, o czym decyduje wymagana wydajność przetłaczania, zawartość zanieczyszczeń stałych oraz temperatura przepływającej cieczy.
Oczywiście wiele urządzeń ma w pewnym stopniu zastosowanie uniwersalne, jednak o ich wyborze musi decydować możliwość podłączenia do urządzeń odprowadzających ścieki o najmniej korzystnych parametrach. W praktyce zasadniczy podział sprowadza się do możliwości podłączeń urządzeń wytwarzających tzw. wodę szarą (umywalki, wanny, brodziki) lub ścieki z fekaliami z misek ustępowych.
Wymagana funkcjonalność może również pozwalać rozdrobnienia zanieczyszczeń stałych np. ze zlewozmywaka i wtedy urządzenia wyposażone są w rozdrabniacze o różnej skuteczności i intensywności działania.
Konstrukcja typowej pompy do przetłaczania ścieków wewnątrz domu zawiera zbiornik z zaworem napowietrzania oraz pompę z zamontowanym zespołem rozdrabniającym, która załącza się automatycznie po napełnieniu zbiornika, dzięki presostatowi – wyłącznikowi reagującemu na poziom napełnienia lub przez czujnik elektroniczny.
Do zbiornika dołączone są króćce podłączeniowe - z reguły o średnicy 40 mm - co pozwala na odprowadzenie wody z wanny, brodzika umywalki czy zlewu oraz duży dopływ średnicy 110 mm, który służy do połączenia z miską ustępową. Na wyjściu z pompy z reguły instalowany jest zawór zwrotny zabezpieczający przed cofanie się ścieków po zakończeniu ich przetłaczania.
Sinik pompy chroni przed przeciążeniem. np. w wyniku zablokowania wirnika, wyłącznik prądowo-termiczny, który po usunięciu usterki przestawia w stan czynny.
Ze względów użytkowych niezwykle istotne są możliwości łatwego serwisowania, gdyż awaria np. w postaci zapchania może spowodować kłopotliwe zalanie, zwłaszcza przy odprowadzeniu ścieków z sedesu. Dobra pompa powinna umożliwiać łatwy dostęp do części tłocznej bez konieczności jej demontowania, choć nie rozwiązuje to problemu ze sposobem usunięcia pozostających w zbiorniku ścieków.
Większość urządzeń przetłaczających o zastosowaniu uniwersalnym z przeznaczeniem do użytku domowego, umożliwia podłączenie WC oraz dodatkowych 2-3 innych przyborów, a silnik o mocy 400-800W umożliwia przetłoczenie nieczystości płynnych na wysokość do 8 m i na odległość ok. 20 m, a przy mniejszej wysokości podnoszenia nawet znacznie dalej - ponad 100 m.
Wydajność przetłaczania dla większości urządzeń mieści się w granicach 120-170 litrów/min, przy czym oczywiście zależy to także od odległości i wysokości przetłaczania. W przypadku odprowadzania ścieków o wysokiej temperaturze np. z pralki używanej z trybie 90°C należy sprawdzić, jak może być dopuszczalna ciepłota wody, przy czym wartości te najczęściej podawane są na dwóch poziomach - jako temperatura chwilowa i przy pracy ciągłej.
W przypadku odprowadzenia ścieków z WC bardzo ważny będzie sposób rozdrabniania fekalia, a zwłaszcza spuszczanych artykułów sanitarnych np. tamponów. Nie wszystkie rozdrabniacze radzą sobie z tym materiałem, a nawijająca się na wirnik nitka blokuje prace pompy.
Konfiguracja instalacji przetłaczania ścieków
Pompy przetłaczające zasadniczo przystosowane do umieszczenia bezpośrednio przy urządzeniu sanitarnym np., na wylocie ścieków z miski ustępowej lub w ich pobliżu, a doprowadzone do nich odcinki rur powinny być możliwie krótkie i ułożone ze spadkiem pozwalającym na grawitacyjny odpływ.
Oczywiście poziom odpływu z przyboru nie może znajdować się poniżej wierzchu pompy, choć przy bezpośrednim podłączeniu syfonu np. z brodzika do dolnego wlotu w przepompowni, można będzie uzyskać skuteczne działanie odprowadzenia. Jednak niekiedy ze względów funkcjonalnych lub technicznych podłączenie pompy w standardowy sposób może być utrudnione np. przy zastosowaniu sedesów wiszących czy konieczności umieszczenia pompy w innym pomieszczeniu np. w piwnicy pod łazienką czy kuchnią.
Rozwiązanie takie eliminuje też konieczność przeprowadzenia rury odprowadzającej ścieki przez pomieszczenia użytkowe, gdy pion kanalizacyjny znajduje się na drugim końcu budynku. Trasę przeprowadzenia rury ze ściekami należy zaplanować z możliwie najmniejszą liczbą załamań i również z pewnym pochyleniem w kierunku odpływu oraz bez zmian wysokości powodujących jej zasyfonowanie.
Do tego celu nadają się rury PE (wodociągowe) układane z jednym odcinku bez złączek, a ich średnica powinna być możliwie duża (ograniczona oczywiście wielkością wyprowadzenia z pompy), gdyż z czasem w rurach odkładają się zanieczyszczenia, znacząco zmniejszając ich światło, co może doprowadzić nawet do całkowitego zamknięcia przepływu.
Przy przetłaczaniu na wyższy poziom wskazane jest także zamontowanie dodatkowego zaworu zwrotnego na wylocie z pompy, co dodatkowo zabezpieczy przed możliwością praca pompy w trybie „ping-pong”. Końcówka rury odprowadzającej przetłaczane ścieki musi być swobodnie osadzona na wlocie do reszty instalacji kanalizacyjnej np. poprzez trójnik umieszczony w pionie i nie może stykać się z poziomem ścieków w zbiorniku szambowym.
Rury ze względu na możliwość uleganiu drganiom, powinny być mocowane do podłoża za pomocą elastycznych uchwytów, a ograniczenie ewentualnego hałasu związanego z przepływem ścieków można uzyskać poprzez ich osłonięcie ekranem z izolacją akustyczną z wełny mineralnej.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcie: Wilo Polska
Komentarze