2022-11-08 12:23:19 
Szafy wnękowe
Zamontowanie szafy wnękowej to najczęściej wykonywany rodzaj zabudowy meblowej pomieszczeń w domach jednorodzinnych, zwłaszcza, jeśli już na etapie projektowania uwzględniono taki sposób wykończenia różnych zakamarków powstałych w wyniku np. wymagań konstrukcji domu.
Zabudowy te lokalizowane są najczęściej w przedpokojach np. pod schodami, ale również na poddaszach dostosowując ich formę do nachylonej powierzchni sufitu.
Pod względem użytkowych w podobny sposób można oddzielić małe pomieszczenie przeznaczone np. na garderobę, a jego wnętrze zabudować konstrukcją trwale połączoną ze ścianami i podłogą lub wstawić typowe meble albo systemowe regały.
Charakterystyczną cechą konstrukcji szaf wnękowych jest wyposażenie ich w drzwi przesuwne w formie dwu - lub trzy-skrzydłowej, zbudowanych z różnych materiałów płytowych - najczęściej laminowanych płyt wiórowych lub ram z wypełnieniem np. szkłem lub lustrem.
Za takim rozwiązaniem przemawia przede wszystkim wygoda użytkowania - otwarte drzwi nie zajmują miejsca w wąskich przejściach, a jednolita powierzchnia zapewnia utworzenie estetycznego zamknięcia.
Materiały wykorzystywane przy zabudowie meblowej
Podstawowym materiałem wykorzystywany przy tworzeniu zabudowy meblowej są laminowane płyty wiórowe. Popularne są też lekkie pokrycia z ażurowych drzwiczek drewnianych surowych lub pokrytych lakierem ozdobnym.
Struktura płyt wiórowych zbudowana jest z drobnych włókien drzewnych (drzazg, trocin) zespolonych klejem mocznikowo-formaldehydowym lub w odmianie o zmniejszonej emisji szkodliwych związków - klejem mocznikowym.
Bezładny układ włókien zapewnia jednakową wytrzymałość płyty niezależnie od kierunku obciążenia zginającego, a warstwy mikro-włókien na zewnątrz zapewniają gładkość powierzchni.
Odmiany laminowane tych płyt z twardą melaminową powłoką wykorzystywane są jako podstawowy surowiec do zabudowy kuchni, garderoby produkcji mebli czy blatów roboczych.
Pod względem własności dekoracyjnych laminowane powierzchnie mogą naśladować wygląd naturalnego drewna dowolnego gatunku, tworzyć jednobarwne pokrycie w szerokiej gamie kolorystycznej bądź upodabniać się do niestandardowych materiałów np. kamienia, metalu czy wzorów fantasy.
W ofercie producentów dostępnych jest ponad 200 różnych wzorów wyglądu powierzchni jak i ich struktury np. połysk, matowa, perlista lub o słojach określonych gatunków drewna.
Płyty laminowane produkowane są grubościach 8-38 mm, a wymiary zewnętrzne zależnie od producenta mieszczą się w granicach - szerokość 180-210 cm przy - długości 280-560 cm.
W przypadku tworzenia zabudowy meblowej standardowo wykorzystywane są płyty o grubości 18 mm i do tego wymiaru dostosowane są również niektóre rodzaje okuć i akcesoriów.
Sprzedażą płyt i przycinaniem zajmują się wyspecjalizowane firmy dystrybucyjne, a także niektóre markety budowlane. W przypadku realizacji indywidualnych zakupów warto zamawiać tzw. formatki - płyty przycięte na określony wymiar na profesjonalnych piłach - formatówkach gwarantujące uzyskanie dokładnych wymiarów jak i gładkości ciętych krawędzi.
Samodzielne przecinanie sprawia bowiem duże problemy nie tylko z precyzyjnym utrzymaniem linii cięcia, ale również powoduje wyszczerbienia brzegów, gdyż twardy laminat trudno ulega przecięciu i zostaje wyrwany przez zęby piły.
Natomiast na profesjonalnych maszynach laminat najpierw jest płytko nacinany drobno-zębową tarczą, za która znajduje się główna piła tnąca na pełną grubość.
Zamawiając formatki oprócz określenia dokładnych wymiarów trzeba również ustalić kierunek przebiegu np. słojów drewna, aby po przycięciu nie powstał konflikt kierunku ich ułożenia na sąsiednich elementach.
Istotnym zagadnieniem przy samodzielnym wykorzystaniu formatek z laminowanych płyt wiórowych jest sposób wykończenia ich krawędzi, zwłaszcza, gdy będą one widoczne po zmontowaniu zabudowy.
Popularny, ale niezbyt trwały, a przy tym pracochłonny sposób ich zakrycia to przyklejenie na gorąco specjalnej taśmy o barwie i rysunku identycznym jak powierzchnia płyty.
W warunkach amatorskich do klejenia wykorzystuje się żelazko, a nadmiar szerokości krawędziówki (po jej przyklejeniu) usuwa się ostrym nożykiem i przeciera drobnoziarnistym papierem ściernym.
Znacznie trwalsze zakrycie brzegów zapewnia pokrycie z użyciem taśmy z PVC z wykorzystaniem profesjonalnej maszyny oklejającej, a usługę taką można zamówić w niektórych punktach sprzedający płyty.
Warto tez zadbać o zabezpieczenie niewidocznych krawędzi przed wnikaniem wilgoci. Można to zrobić nasączając je parafiną np. ze świec lub nanosząc cienką warstwę bezbarwnego silikonu.
W przypadku planowania montażu drzwi przesuwnych z innego materiału niż laminowane płyty wiórowe, konieczne będzie zamówienie odpowiedniej ramy wraz z zamontowanym wypełnieniem i z dopasowaniem do konkretnego modelu wózków nośnych.
Prowadnice i mechanizmy przesuwu drzwi
Montaż zabudowy z drzwiami przesuwnymi wymaga użycia zestawu elementów nośnych w postaci prowadnic, wózków oraz elementów dodatkowych - uchwytów, ograniczników itp.
Skrzydła drzwiowe w systemie przesuwnym mogą opierać się na prowadnicach dolnych z prowadzeniem w szynie górnej lub wisieć na wózkach poruszających się po szynie górnej, a u dołu znajduje się tylko ogranicznik wychylenia.
Zestawy elementów przesuwnych dobiera się pod względem ich funkcjonalnością, a także sposobu zamontowania i dopuszczalnego obciążenia.
Najczęściej montowane są prowadnice dwutorowe, co umożliwia założenie dwóch lub trzech skrzydeł, a długość szyny odpowiada będzie szerokości wnęki.
Mogą też być zakładane prowadnice jednotorowe, ale ich długość musi odpowiadać mniej więcej podwójnej szerokości skrzydeł, lub tworzyć układ równoległy, jak w szynie dwutorowej.
Elementy przesuwne oferowane są najczęściej w postaci zestawów o różnych długościach prowadnic zawierające m. in. odpowiednią liczbę wózków, ogranicznik przesuwu i wychylenia, stoper i drobne elementy montażowe.
Zależnie od miejsca zamontowania szyny mocowane są one do sufitu czy nadproża albo jako naścienne z użyciem kątowych elementów mocujących.
Zawiasy drzwiowe
Drzwiczki rozwierne w różnych elementach zabudowy osadzane są na odpowiednio dobranych zawiasach różniących się kątem rozwarcia, licowaniem z brzegami czy złożonym ruchem przy otwieraniu.
Obecnie montowane są głównie tzw. zawiasy puszkowe niewidoczne po zamknięciu drzwiczek. Z reguły pozwalają na ich regulacje w wielu kierunkach, co umożliwia precyzyjne dopasowane zamknięcia do otworu i sąsiednich elementów.
Markowe produkty umożliwiają ciche domykanie drzwiczek oraz ich zdemontowanie bez użycia narzędzi i konieczności ponownej regulacji.
Montaż zawiasów puszkowych wymaga wykonania w drzwiczkach nieprzelotowego otworu o średnice 35 mm lub 26 mm (dla małych i lekkich drzwiczek) w odległości od brzegu określonej w instrukcji montażowej (np. do wglądu na stronie internetowej producenta) przy użyciu wiertarki stacjonarnej i najlepiej z użyciem szablonu.
Funkcje zawiasów pełnia też podnośniki frontów szczególnie przydatne np. przy osadzeniu drzwiczek w pawlaczu. Pozwalają na ich podniesienie na dowolną wysokość, na której są samoczynnie zatrzymywane, a przy zamykaniu mogą być automatycznie domykane.
Prowadnice szuflad
W zabudowie zwłaszcza kuchennej do przechowywania produktów i wyposażenia wykorzystywane są różnej wielkości szuflady, które nie powinny stwarzać problemów w użytkowaniu np. zacinaniem się czy wypadaniem.
Obecnie montowane szuflady składają się z gotowych elementów konstrukcyjnych oraz prowadnic o zróżnicowanej funkcjonalności.
W podstawowym zestawieniu tworzą je metalowe boczki, do których dołączana jest płyta spodnia i front, a prowadnice rolkowe zapewniają standardowy wysuw (z ogranicznikiem) oraz możliwość wyjęcia szuflady.
Wygodniejsze w użytkowaniu są prowadnice teleskopowe zapewniające pełny wysuw (na całą głębokość szuflady), a zaawansowane warianty prowadnic nie tylko zapewniają ciche domykanie, ale również samoczynne otwarcie po naciśnięciu frontu, co eliminuje konieczność zamontowania uchwytów.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcia: Peka, REJS, blum, Hettich, PFLEIDERER, Swiss Krono
Komentarze