2019-03-15 08:21:41 
Usytuowanie okna w przekroju ściany
Miejsce osadzenia okna w przekroju ściany powinno umożliwiać zamontowanie parapetów zewnętrznych i wewnętrznych oraz ograniczać straty ciepłą.
W ścianach jednowarstwowych, ze względu na straty ciepła najkorzystniej byłoby umieścić je przy zewnętrznej krawędzi mury, bo wtedy uzyskujemy najmniejszą „zimną” powierzchnię ościeża, choć jednocześnie wzrasta jego skośne przenikanie.
Jednak taki montaż uniemożliwia zamontowanie szerokich parapetów i okno zlicowane z powierzchnią ściany od zewnątrz, nie każdemu może odpowiadać ze względów estetycznych. Dlatego w praktyce w takich ścianach montowane są one ok. 15 cm od powierzchni zewnętrznej ściany i ocieplane na obwodzie ościeża.
W ścianach dwuwarstwowych okno montujemy w płaszczyźnie lica zewnętrznego warstwy nośnej muru, a ocieplenie zachodzące na ramę dostatecznie chroni przed nadmiernymi stratami ciepłą. Preferowany jest jednak tzw. ciepły montaż, w którym okno osadzane jest na wysuniętych konsolach w grubości ocieplenia. Technologia takiego osadzenia będzie podobna jak przy osadzaniu w ścianie trójwarstwowej, a jedyną różnicą będzie wykończenie elewacji tynkiem, a nie ceglana obmurówką.
W ścianie trójwarstwowej okno osadza się w systemie tzw. ciepłego montażu, niezależnie od tego, czy elewacja jest przewidziana do tynkowania, czy tez murowana na gotowo, np. z cegły klinkierowej.
Szczególnie elewacja z cegieł dekoracyjnych nie powinna powodować powstawania obwodowych mostków cieplnych wokół ościeża, co wymaga zamocowania ramy okiennej w płaszczyźnie pokrywającej się od zewnątrz z licem warstwy ociepleniowej. Dlatego do zamontowania okna w ścianie trójwarstwowej konieczne będzie użycie konsoli wspornikowych wysuniętych poza płaszczyznę ściany nośnej
Elementy mocowania tradycyjnego
Mocowanie okna musi zapewniać jego stabilność pod obciążeniem wynikającym z własnego ciężaru oraz obciążeń dynamicznych spowodowanych naporem wiatru, otwieraniem i zamykaniem. Wymaga to zamocowania w płaszczyźnie pionowej w formie stabilnego oparcia w otworze okiennym oraz poziomej poprzez montaż boków i góry ościeżnicy z użyciem kotew lub dybli.
Rama okienna powinno spoczywać na plastikowych klinach umieszczonych pod każdym pionowym profilem - słupkiem, co zapewnia sztywność oparcia w otworze.
Kliny składane parami umożliwiają zmianę ich wysokości, dzięki czemu można przeprowadzić dokładne wypoziomowanie ościeżnicy, co ma istotny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie okuć.
Montaż obwodowy przeprowadzany jest najczęściej z użyciem kotew - stalowych płaskowników zaczepianych w profilu ramy - ale wymaga później ich otynkowania, przykrycia płytą g-k, gdyż zamocowanie wychodzi poza obrys ramy.
Mocowanie za pomocą kotew umożliwia również odsunięcia punktów osadzenia kołków mocujących w murze od jego krawędzi, co ma istotne znaczenie, gdy okno umieszcza się w płaszczyźnie ściany zbudowanej z materiału o niskiej wytrzymałości.
Niekiedy montaż okna przeprowadza się z użyciem dybli - stalowych kołków rozporowych przechodzących przez ramę okienną lub rozprężnych kołków ramowych. Rozwiązanie takie stosuje się głównie przy wymianie okien - nie trzeba wtedy wykańczać całej szerokości ościeża lub w przypadku konieczności uzyskania wysokiej stabilności osadzenia, np. dużego, ciężkiego okna.
Użyte elementy mocujące (kołki, dyble) muszą być dostosowane do rodzaju materiału ścienny. Nie można, np. montować okien z użyciem kołków do szybkiego montażu w ścianie z elementów szczelinowych (pustaków ceramicznych), gdyż nie zapewni to stabilnego zamocowania i z czasem osadzenie ulegnie rozchwianiu.
System ciepłego montażu
Do tego typu montażu wykorzystuje się konsole systemowe, umożliwiające wysunięcie okna nawet do 25 cm poza lico muru. Podstawowe elementy tego systemu to wsporniki dolne o regulowanej wysokości, co ułatwia ich wypoziomowanie oraz wsporniki boczne wykorzystywane również jako mocowanie górne.
Elementy tego systemu dobierane są w zależności od wysięgu wspornika, wymiarów i ciężaru okna oraz materiału ściany nośnej. Montaż okien na konsolach systemowych należy przeprowadzić przed wykonaniem warstwy elewacyjnej, gdyż umożliwia to dokładne ułożenie ocieplenia i uszczelnienie ościeżnicy w otworze.
Wsporniki dolne, po wysunięciu na wymagana odległość przykręcane są do ościeża, a w przypadku ścian z elementów perforowanych (pustaków szczelinowych, bloczków drążonych), są dodatkowo mocowane kątownikami do powierzchni wewnętrznej muru.
Po wypoziomowaniu, ustawia się na nich ramę okienną z wstawionymi uchwytami bocznymi. Po zamocowaniu ocieplenia stawiana obmurówka elewacyjna powinna zachodzić ok. 2 cm na ramę okienną, tworząc tzw. węgarek, a miejsce styku uszczelnia się taśmą rozprężną.
Izolacja cieplna wokół okna
Podstawową izolację ciepłochronną zapewnia pianka montażowa wprowadzona równomiernie w szczelinę na całym obwodzie ościeżnicy. Przed jej nałożeniem, podłoże należy zwilżyć, co pozwoli na szybsze utwardzenie się pianki. W standardowym montażu pianka (po obcięciu nadmiaru) stanowi jedyne uszczelnienie osadzenia okna, a pozostała szczelina zakrywana jest ozdobną listwą maskującą.
Obecnie producenci okien zalecają jednak przeprowadzenia tzw. montażu warstwowego, który dzięki ograniczonej paroprzepuszczalności eliminuje ryzyko kondensacji pary wodnej w ościeżu, poprawiając w ten sposób ciepłochronność osadzenia okna.
Montaż warstwowy polega na osłonięciu szczeliny montażowej foliami o różnych właściwościach.
Od środka przyklejana jest folia paroszczelna, chroniąca piankę montażową przed wnikaniem wilgotnego powietrza. Z kolei na zewnątrz mocuje się folię paroprzepuszczalną, która umożliwia odparowanie ewentualnie pojawiającej się wilgoci na styku okno - ościeże, a także chroni przed wnikaniem wody opadowej.
Uzupełnieniem poprawienia termoizolacyjności osadzenia okna będzie wykorzystanie profili bądź listew podokiennych. Pozwalają one na podwyższenie osadzenia okna na ukształtowanej podkładce wykonanej ze styropianu EPS lub polistyrenu ekstrudowanego XPS. Profile te mogą mieć różną formę - dostępne są jako gotowe podłoża pod okno oraz parapet zewnętrzny i wewnętrzny bądź jako jednostronne z uformowanym tylko spadkiem pod parapet zewnętrzny.
Z kolei elementy w formie listew o szerokości profilu ramy okiennej i wykonane z komorowego PCW mogą pełnić rolę elementów transportowo-montażowych, zapewniając szczelność połączenia i łatwe dostosowanie do zamontowania parapetów z obu stron.
Korzystając z profili termoizolacyjnych, trzeba bardzo dokładnie przygotować podłoże pod ich ułożenie - mur musi być idealnie poziomy i o równej powierzchni. Zależnie od rodzaju materiału z jakiego są wykonane, ograniczony jest tez ciężar montowanych na nich okien - przy profilach z EPS z reguły nie powinien przekraczać 80 kg/metr długości ramy, a przy XPS - 150 kg/mb.
Wykończenie ościeży
Na połączeniu okna i muru musi pozostawać pewien luz umożliwiający termiczne i wilgotnościowe zmiany wymiarowe materiału, z jakiego wykonane są profile okienne. Bezpośrednie zatynkowanie takiej szczeliny sprawi, że tynk będzie pękał i kruszył się, umożliwiając przy tym wnikanie wilgoci.
Na utworzenie eleganckiego i trwałego obramowania pozwalają tynkarskie listwy przyokienne dostosowane kolorystycznie do profili okiennych. Wykonane z tworzywa składają się z kilku segmentów, przy czym elementy ochronne są usuwane po wykończeniu obramowania.
Mocowanie do ramy okiennej zapewnia samoprzylepna wkładka elastyczna, która jednocześnie pozwala na swobodne ruchy termiczne, a rowek tynkarski umożliwia równe nałożenie wyprawy gipsowej czy cementowo-wapiennej. Odrywana część listwy służy do przymocowania folii ochronnej zakrywającej całe okno podczas prac tynkarskich.
Zdjęcie otwierające: OknoPlus
Zdjęcia w tekście: Archiwum BD, Aluplast, Soudal
Film w tekście: Oknoplast
Komentarze