2023-01-29 09:52:39 
Wzmocnienia konstrukcji meblowych
Gotowe, meble użytkowane już od pewnego czasu jak i nowe, mogą niekiedy wymagać zmodernizowania, gdy chcemy np. bardziej je obciążyć lub zmienić ich funkcjonalność bądź wygląd.
Współczesne meble standardowo produkowane są z laminowanych płyt wiórowych i do takiego materiały dostosowany jest szereg złączy i okuć umożliwiających w łatwy sposób modyfikować ich konfigurację.
Najczęściej takim zabiegom poddajemy meble kuchenne, które mogą być kompletowane w różnym zestawieniu, co ułatwia pracę w zakresie zmiany ich funkcjonalności i wyglądu.
Bazowy sposób łączenia mebli standardowych, który umożliwia demontaż i ponowny montaż to połączenia na kołki drewniane, a do stabilizacji złącza używane są specjalnych śruby zwanych konfirmatami.
W przypadku konieczności wstawienia wzmacniającego elementu konstrukcyjnego - np. dodatkowej spinającej boki regału półki - po demontażu mebla możemy przystąpić do działania.
Przycięty na wymiar element w postaci formatki z dostosowanym wzorem laminatu i z okleinowanymi widocznymi krawędziami w pierwszej kolejności musimy wyposażyć w kołki drewniane osadzone na łączonych brzegach.
Ponieważ trzeba zachować precyzyjny ich rozstaw i równe osadzenie do wykonania otworów standardowej średnicy 8 mm, warto wykorzystać popularny przyrząd wiertarski z tulejami prowadzącymi o różnych średnicach. Pozwala on na prostopadłe do krawędzi prowadzenie wiertła oraz samoczynne, osiowe ustawienie.
Dla typowych kołków długości 3,5 cm otwory wiercimy na głębokość 2,5 cm w symetryczny rozstawieniu wzdłuż mocowanego boku w licznie 2-3 sztuk i rozmieszczeniu co ok. 8-10 cm. W wywiercone otwory wstawiamy specjalne znaczniki (kolce), które umożliwiają przeniesienie rozmieszczenia otworów na drugą łączoną część.
Po wyznaczeniu miejsca przebiegu łączenia warto ustabilizować je np. listwą zamocowaną ściskami stolarskimi, co umożliwi precyzyjne wyznaczenie linii zamocowania. Przy liniale ustawiamy łączony bok ze znacznikami i po wyrównaniu położenia jego czoła uderzmy lekko w płytę, co pozostawi odciski znaczników. W tych miejscach wiercimy otwory pod kołki na głębokość do 15 mm.
Ze względu na niezbyt precyzyjny sposób ustalania odległości rozstawienia kołków warto zaznaczyć położenie wzajemnie dopasowywanych części np. przez naklejenie taśmy aby zapewnić powtarzalność złączeń
W podobny sposób przygotowujemy do łączenia drugi bok wstawianego elementu zwracając uwagę na jego odpowiednie ustawienie również względem wcześniej łączonego boku.
Kolejny krok to wstępne złączenie tych części i ustabilizowanie np. ściskami kątowymi utrzymujące ich wzajemna prostopadłość. W tej pozycji wyznacza się oś przebiegu otworów pod śruby - konfirmaty wywiercone specjalnym trój-stopniowym wiertłem, a po usunięciu wiórów kluczem imbusowym wkręca się te wkręty do głębokości zlicowania łba z powierzchnią płyty.
Montaż drzwiczek ażurowych
Często wykorzystywane sposobem na zmodernizowane starych mebli jest wymiana drzwiczek w szafkach, przy czym duża popularnością cieszą się drzwiczki ażurowe z drewnianymi listewkami.
Dostępne są w standardowych wymiarach dostosowanych do wielkości frontów mebli kuchennych i mogą być montowane jako pojedyncze lub podwójne, a także w innej konfiguracji np., jako składane.
Dostępne są z reguły w stanie surowym, zatem wymagają nałożenia powłoki ochronnej z lakieru bezbarwnego lub barwnego pokrycia. Malowanie najwygodniej przeprowadzić przy użyciu natrysku pneumatycznego, a na niewielkich powierzchnia skorzystać z lakieru w pojemniku aerozolowym.
Po nałożeniu pierwszej warstwy powierzchnię warto przetrzeć drobnoziarnistym papierem ściernym usuwając podniesione włókna drewna.
Montaż zawiasów puszkowych
Do zamocowania frontów wykorzystuje się typowe zawiasy puszkowe, które pasują do kilku form zabudowy różniących się kątem rozwarcia, licowaniem z brzegami czy złożonym ruchem przy otwieraniu.
Zawiasy te pozwalają na ich regulacje w wielu kierunkach, co umożliwia precyzyjne dopasowane zamknięcia do wymiarów otworu i sąsiednich elementów, a także samoczynne utrzymanie drzwiczek w pozycji zamkniętej.
Montaż zawiasów puszkowych wymaga wykonania w drzwiczkach nieprzelotowego otworu o średnice 35 mm lub 26 mm (dla małych i lekkich drzwiczek) w odległości osiowej od krawędzi ok. 22 mm (dla otworu 35 mm) przy użyciu wiertła cylindrycznego (frezu) najlepiej z wykorzystaniem wiertarki stojakowej i szablonu.
Korpus zawiasu wstawiony w otwór mocuje się po bokach krótkimi wkrętami, a po wstępnym zamocowaniu prowadnika mocującego ustala się punkty jego przykręcenia na bocznej ściance mebla. Luzując odpowiednie wkręty regulacyjne wyznaczamy odpowiednie położenie skrzydła drzwiczek i ostatecznie je dokręcamy.
Montaż prowadnic szuflad
W zabudowie meblowej - zwłaszcza kuchennej - do przechowywania produktów i wyposażenia wykorzystywane są różnej wielkości szuflady, które nie powinny stwarzać problemów w użytkowaniu np. zacinaniem się czy wypadaniem. Obecnie montowane szuflady składają się z gotowych elementów konstrukcyjnych oraz prowadnic o zróżnicowanej funkcjonalności.
W podstawowym zestawieniu tworzą je metalowe boczki i prowadnice rolkowe (lewe i prawe) zapewniające standardowy wysuw (z ogranicznikiem) oraz możliwość wyjęcia szuflady. Nieco wygodniejsze w użytkowaniu są prowadnice teleskopowe zapewniające pełny wysuw (na całą głębokość szuflady).
Planując zamontowanie szuflady musimy dobrać zestaw prowadnicowy o odpowiedniej wysokości boków oraz długości. Standardowe długości w zakresie 250 - 550 mm ze stopniowaniem co 50 mm, a wysokość boczków to np. 85 mm. 120 mm i 150 mm.
Utworzenie samej szuflady jest bardzo proste -jej dno tworzy odpowiednio przycięta płyta, a tył i front - również z płyty - łączy się z metalowymi bokami przy użyciu wkrętów. Front szuflady możemy wstawić jako element dekoracyjny widoczny na zewnątrz i z możliwością regulacji lub w dowolnej formie gdy ukryje się on za drzwiczkami. Przesuw szuflady umożliwiają prowadnice przykręcone do boków szafki.
Najwygodniej ich montaż przeprowadzić po jej rozmontowaniu, ale w szerszych meblach można zrobić to na złożonym meblu, choć nie będzie to wygodne. Przede wszystkim należy precyzyjnie wyznaczyć linie zamontowania prowadnic na odpowiedniej wysokości uwzględniając wymiary gotowej szuflady, zwłaszcza, gdy ma ona ozdobny front.
Typowe prowadnice mocuje się od krawędzi frontowej (lub głębiej o grubość ścianki czołowej) do boków szafki, a liczba wkrętów użytych do ich zamocowania zależy od jej długości - minimum to 3 sztuki i odstępach po ok 10 cm. Na prowadnicach zawiesza się boki szuflady, która powinna przesuwać się bez zacięć, a jej frontowy element regulujemy po poluzowaniu wkrętów mocujących.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcie główne: Hettich
Komentarze