Jak odnowić łazienkę? Przewodnik krok po kroku

Modernizacja instalacji wodnej w łazience

Nawet niewielka zmiana lokalizacji urządzeń sanitarnych, bądź zwiększenie ich ilości (np. o wannę, bidet), najczęściej wiąże się z przeróbką aż kilku instalacji łazienkowych. Prace mogą dotyczyć doprowadzenia rur wody zimnej i ciepłej, podłączenia do kanalizacji, systemu ogrzewania i wentylowania tego wnętrza. Rodzaj wykorzystanych rur nie jest istotny przy funkcjonowaniu tego systemu, ale jeśli trzeba użyć licznych kształtek, to koszt ułożenia go od nowa może być znaczący. Robi się to wtedy, gdy następuje zmiana usytuowania urządzeń sanitarnych oraz w przypadku, gdy to elementy bardzo stare, często jeszcze stalowe.

• Do baterii naściennej doprowadza się rury zimnej i ciepłej wody (odpowiednio) – w bruzdach ściennych lub w ściance instalacyjnej do konsoli przyłączeniowej.
• Do baterii stojącej końcówki rur kieruje się poniżej sanitariatu i łączy z armaturą elastycznymi wężykami.

Najczęściej stosuje się baterie z jednym uchwytem-dźwignią, która reguluje strumień i temperaturę wody. Na szczególną uwagę remontujących zasługują baterie bezdotykowe, wykonane w nowoczesnej technologii i oszczędzające wodę, jak również termostatyczne, chroniące przed poparzeniem.

Bateria naścienna Algeo Medico fot. Ferro

Modernizacja instalacji kanalizacyjnej w łazience

Stare rury żeliwne zwykle się wymienia. Nieuszkodzoną instalację kanalizacyjną z PVC zazwyczaj tylko się modernizuje, np. wtedy, gdy jej przebieg uniemożliwia podłączenie osadzanej armatury. Układ nowych rur (mają średnicę 50, 75, lub 110 mm) ustala się zaraz po rozebraniu starych elementów. Podczas ich składania, należy zachować spadek w kierunku odpływu minimum 2%. Wyjścia syfonowe od sanitariatów mogą mieć średnicę 32–50 mm, ale dalszy odcinek instalacji kanalizacyjnej powinien być przygotowany z rur o średnicy przynajmniej 50 mm. Przebieg rur zwykle jest różnorodny, niektóre udaje się schować w podłodze i ścianie, do zasłonięcia innych używa się ekranu maskującego, albo ścianki instalacyjnej. W przypadku tej ostatniej, w ściance działowej montuje się ruszt z profili stalowych oraz stelaże do zawieszenia miski sedesowej i umywalek. Potem przegrodę obudowuje się płytami g-k (zielonymi, o zwiększonej odporności na zawilgocenie) i glazurą. Podejścia kanalizacyjne do umywalki przygotowuje się w ścianie z wylotem na wysokości około 50 cm od podłogi. Do stojącej miski sedesowej i bidetu wylot rury umieszcza się na wysokości około 15 cm.

Podejścia kanalizacyjne do sedesu bądź bidetu umieszcza się znacznie niż w przypadku umywalki fot. Pixabay

Modernizacja instalacji grzewczej i wentylacyjnej w łazience

W łazience powinno być ciepło (24°C), w naszym klimacie ważne jest zatem zapewnienie jej doraźnego ogrzewania nawet w lecie. Obecnie najczęściej układa się w posadzce wodną podłogówkę, obsługiwaną przez kocioł lub pompę ciepła, a na ścianie zawiesza grzejnik z wbudowaną grzałką elektryczną (może to być model ozdobny lub popularna drabinka). Poza okresem działania instalacji c.o., taki grzejnik gwarantuje szybkie doraźne ogrzanie łazienki oraz suszenie ręczników. Grzałka elektryczna jest jednak energochłonna, więc należy umiejętnie operować czasem jej pracy (nie muszą się tym kłopotać właściciele, którzy założyli ogniwa fotowoltaiczne). Przy planowaniu remontu warto pamiętać o zastosowaniu, w ścianie za lustrem, maty elektrycznej, ponieważ chroni je przed zaparowaniem od wilgoci (włączana tylko przy kąpieli, nie wygeneruje wysokich kosztów).

W łazienkach z grawitacyjną wentylacją dawniej projektowano okno, aby zapewnić lepsze wietrzenie. Obecnie, w celu poprawy wymiany powietrza, zakłada się wentylator, sprzężony z łącznikiem oświetlenia (zaczyna pracować po aktywacji światła i wyłącza się po nastawionym czasie). Jeszcze lepiej, gdy uruchamia go czujnik wilgotności powietrza. Oczywiście, wcześniej należy sprawdzić drożność kominowego przewodu wentylacyjnego i czy został wyposażony w odpowiedni otwór i kratkę. Pamiętajmy koniecznie, że wyłączony wentylator nie może blokować przepływu powietrza – trzeba założyć specjalną kratkę z miejscem na wentylator. Przy wentylacji mechanicznej z rekuperatorem, usuwanie pary wodnej wraz z powietrzem nie następuje przez standardowy kominowy kanał wentylacyjny. W przeciwieństwie do suchych pomieszczeń, które obsługują przewody nawiewne, mokre – w tym łazienki i toalety – obsługują przewody wywiewne. One też muszą być drożne. Wymieniając tam drzwi, należy wybrać model z otworami lub podcięciem u dołu, aby umożliwić napływ powietrza do łazieniki.

Modernizacja oświetlenia w łazience

Wokół wanny i prysznica wyznacza się strefę ochronną o szerokości 60 cm, w której nie wolno zakładać gniazd elektrycznych (z pewnymi wyjątkami). W celu zapewnienia użytkownikom bezpieczeństwa, gniazda i urządzenia, znajdujące się poza tą strefą, powinny mieć uszczelnione oprawy – klasy co najmniej IPX4. Najlepiej jest, gdy punkty świetlne są różnorodne. Sufitowy plafon odpowiada za całościowe oświetlenie pomieszczenia. Iluminację typu rozgwieżdżone niebo lub przytłumioną, skierowaną na wybrane elementy architektoniczne, wykorzystuje się do osiągnięcia przytulnego nastroju podczas relaksowania się w wannie. Niektóre modele wanien i pryszniców mają fabrycznie wbudowane kolorowe diody LED o właściwościach chromoterapeutycznych, albo po prostu informują o aktualnej temperaturze wody. Popularne kinkiety i niskonapięciowe oświetlenie halogenowe, zawieszone przy lustrze, ułatwiają codzienną toaletę i robienie makijażu. Standardowo oprawy naścienne zawiesza się na wysokości wzroku (na ogół 150–160 cm nad posadzką), po obu stronach lustra, a jeśli jest szerokie – nad jego górną krawędzią.

Gniazdka w łazience powinny być umieszczone z daleka od strefy mokrej fot. Ospel

Zabezpieczenie przegród przed wilgocią w łazience'

Łazienki zaliczamy do pomieszczeń mokrych, lecz ich przegrody powinny pozostawać suche. Nie mogą chłonąć ani kropli wody, dlatego trzeba je „ubrać” w wodoodporny i higieniczny płaszcz ochronny. Utworzą go przeznaczone do takich wnętrz tapety i farby oraz płytki i okładziny, gdy przygotuje się wcześniej specjalistyczną hydroizolację w postaci uszczelniaczy. Skoro z samych płytek i fug nie uzyskamy wodoodpornego szczelnego pancerza (wyjątkowo trudne miejsca to obręb prysznica i wanny), to musimy zastosować izolację przeciwwodną podpłytkową. Do tego celu najlepiej wybrać tzw. folię w płynie. Sprzedaje się ją w wiadrach w postaci gotowej gęstej masy. Aplikacja jest prosta – preparat nanosi się pędzlem na powierzchnię ścian i posadzki. Kiedy wyschnie, czynność powtarzamy (warto uformować 3 warstwy). Następnie, w narożnikach ścian i na styku z podłogą, nakleja się taśmę uszczelniającą.

Płytki układa się na specjalnej zaprawie klejowej, a przestrzenie między nimi wypełnia zaprawą spoinową, potocznie nazywaną fugą. Do wypełnienia spoin między płytkami w mokrych pomieszczeniach zaleca się fugę epoksydową. Charakteryzuje się ona tymże stanowi doskonałą barierę na drodze wilgoci:

• nie przepuszcza wody,
• nie przepuszcza pary wodnej,
• nie przepuszcza chemikaliów i kwasów,
• nie traci koloru,
• jest bardzo gładka, więc jej mycie jest łatwe.

Na rynku znajdziemy fugi w różnych kolorach, co pozwoli dopasować je do aranżacji fot. Sopro

Odcień fugi dobiera się do płytek według wzorników (każdy producent ma swój wachlarz kolorów). W narożnikach ścian, na styku ścian z podłogą oraz okładzin z urządzeniami sanitarnymi (brodzikami, wannami, umywalkami, sedesami), czyli w miejscach, gdzie mogą wystąpić minimalne drgania materiałów, spoiny wypełnia się innym rodzajem spoiwa uszczelniającego – znacznie bardziej elastycznym silikonem sanitarnym (oferowany w tubach, do aplikowania przy pomocy pistoletu). W jego przypadku, dobranie barwy do reszty fug i płytek również nie stanowi problemu – należy tylko zapamiętać numer koloru fugi i kupić silikon z identycznym numerem. Specjalistyczne preparaty, opisane przez producentów jako sanitarne, zawierają środki grzybobójcze. Bezwzględnie trzeba je zastosować, ponieważ utrudniają rozwój pleśni. Powszechnie stosuje się też listwy narożne wykonane z tworzywa sztucznego lub aluminium.

Jakie wyposażenie wybrać do wyremontowanej łazienki?

Obliczono, że minimalna powierzchnia toalety z sedesem i umywalką to ok. 1,5 m² , małej łazienki z prysznicem 2,5–4,0 m² , natomiast tej z wanną powyżej 3,0 ^m2 . Nie bez znaczenia jest kształt pomieszczenia. Do jego funkcjonalnego wyposażenia niezbędna jest przestrzeń na podłodze oraz na ścianach (tu liczy się wielkość i położenie okna). Przed remontem warto sprawdzić, czy na pewno wielkość wnętrza wystarczy na zaplanowany program funkcyjny. Podobnie jak przy projektowaniu kuchni, także tutaj istotne jest ergonomiczne ustawienie mebli i sprzętu, ponieważ użytkownicy muszą mieć do nich wygodny dostęp. Przestrzeń łazienki urządza się adekwatnie do charakteru jej stref funkcjonalnych.

Strefa toalety osobistej – zawiera umywalkę z jedną lub dwiema bateriami, najlepiej oszczędzającymi wodę. Jeżeli rodzina liczy powyżej dwóch osób i korzystają one ze wspólnej łazienki, stosuje się dwie umywalki, przy nich szafki na przybory toaletowe, relingi na ręczniki, kilka gniazd elektrycznych.

Strefa sedesu i bidetu – ulokowana za zgrabną przegrodą stanie się bardziej intymna. Warto wybrać modele sanitariatów z ceramiki pokrytej super gładkim szkliwem z antybakteryjnymi jonami srebra, ponieważ te najnowsze zdobycze technologiczne ułatwiają utrzymanie wysokiego poziomu higieny i czyszczenie. Wyroby produkuje się w wersji kompaktowej stojącej bądź podwieszanej. W sprzedaży jest też wiele modeli elektronicznie sterowanych sedesów z funkcją bidetu (oszczędza się miejsce w łazience).

W nowoczesnej łazience wszystkie sfery są od siebie oddalone fot. Ferro

Strefa kąpieli – obejmuje prysznic i/lub wannę. Najmodniejsze są podtynkowe panele prysznicowe. Kabiny z głębokim albo płaskim brodzikiem często zastępuje się szklanym parawanem oraz liniowym systemem odprowadzania wody.

Strefa relaksu – czyli domowe SPA łatwo urządzić w pokojach kąpielowych, mieszczących wannę, prysznic, saunę, a nawet mini siłownię. Przy kupowaniu paneli prysznicowych z hydromasażem i deszczownicą, ważna jest możliwość regulacji dysz i deszczownicy do wzrostu i postury każdego użytkownika. Natomiast przy dobieraniu wanny – opcja masażu wodnego i powietrznego oraz chromoterapii. W przypadku sauny, należy najpierw sprawdzić, jaki rodzaj zabiegów będzie dla domowników najzdrowszy i najbezpieczniejszy i dopasować do tego wyposażenie – sauna mokra, sucha, czy na podczerwień.

Lilianna Jampolska

Fot. Ferro/Sopro/Ospel/Pixabay