2020-08-19 11:05:36 
Kiedy konieczna jest hydroizolacja podpłytowa?
Powszechnie układane pokrycia podłóg i ścian z płytek ceramicznych w pomieszczeniach mokrych bardzo ułatwiają utrzymanie w nich czystości i traktowane są również jako ochrona przed wnikaniem wody w podłoże. Jednak w rzeczywistości powierzchnie takie nie są wodoszczelne i po dłuższym kontakcie z wodą przenika ona przez spoiny, pęknięcia szkliwa, doprowadzając do zawilgocenia ściany czy podłogi.
W efekcie np. w sąsiednich pomieszczeniach po pewnym czasie mogą pojawić się zacieki, co sprzyja rozwojowi pleśni, powoduje łuszczenie się powłok malarskich, kruszenie się tynku. Przenikanie wody pod pokrycia z płytek w wyniku opadów, topnienia śniegu jak też wnikającej od spodu, na skutek podsiąkania z gruntu lub kondensacji pary wodnej jest szczególnie groźne, gdy okładzina ułożona została na powierzchniach zewnętrznych budynku (na tarasie czy schodach).
Zawilgoceniu sprzyja utrudniony spływ wody z niemal poziomej powierzchni, jak również mikropęknięcia czy nieszczelności spoin między płytkami, dylatacjami czy obróbek brzegów pokrycia.
Woda, która dostała się pod pokryciem, jeśli zamarznie, zwiększa swoją objętość, co w efekcie spowoduje destrukcję nawierzchni i podłoża. Również w czasie wysokiej temperatury powietrza wilgoć pod nawierzchnią może doprowadzić do ich odspajania się. Pod nagrzaną nawierzchnią, woda zamienia się w parę i przy utrudnionym odpływie na zewnątrz wywiera znaczne parcie na płytki, powodując ich odrywanie się od podłoża.
Gdzie układać hydroizolacje podpłytowe?
Konieczność ułożenia izolacji pod okładzinami ceramicznymi dotyczy powierzchni narażonych na długotrwały kontakt z wodą i praktycznie przy standardowym użytkowaniu obejmuje podłogę w łazience, pralni oraz ściany wokół otwartego natrysku, czy wanny do wysokości odpowiadającej przynajmniej poziomowi zawieszenia prysznica.
Izolacje podplytkowe ułożone na podłodze i ścianach muszą tworzyć ciągła powłokę, co wymaga ułożenia dodatkowego uszczelnienia we wszelkich naroża w postaci specjalnej taśmy, gdzie łatwo mogą wystąpić pęknięcia. W przypadku izolowania powierzchni tarasów, balkonów zastosowane powłoki muszą charakteryzować się dużą elastycznością i zdolnością krycia rys, gdyż podłoże narażone jest na bardzo duże zmiany temperatury.
Powłokę ochronną wyprowadza się również na przylegające ściany do wysokości przynajmniej 15-30 cm. Na niestabilnych podłożach zaleca się użycie dodatkowej ochrony w postaci specjalnej folii umożliwiającej wklejenie w powłokę hydroizolacyjną.
Jakie materiały należy zastosować?
Użycie tradycyjnych materiałów do izolacji przeciwwodnej w postaci pap, folii czy mas bitumicznych na powierzchniach przeznaczonych do ułożenia płytek, wymaga pokrycia ich warstwa dociskową w postaci cementowego tynku czy jastrychu, co jednocześnie zapewni dostateczną przyczepność zapraw klejowych mocujących glazurę czy gres. W efekcie poziom podłogi uległby podniesieniu o kilka centymetrów, a dość gruba warstwa dociskowa chłonęłaby wodę.
Problem ten rozwiązuje użycie nowoczesnych produktów chemii budowlanej, w postaci zapraw wodoszczelnych i tzw. płynnych folii. Umożliwiają one utworzenie skutecznej hydroizolacji podpłytowej bezpośrednio na podłożu, zapewniając jednocześnie wysoką przyczepność zapraw klejowych mocujących okładzinę.
Zaprawy wodoszczelne na bazie cementu
Zaprawy te nazywane również szlamem hydroizolacyjnym wykorzystywane są do uszczelnień podłoży, głównie pochodzenia mineralnego, które, mogą charakteryzować się pewna niestabilnością, np. wykazują ruchy termiczne lub nieznacznie odkształcają się pod obciążeniem. Produkty te oferowane są w dwóch wersjach, jako jedno – lub dwuskładnikowe. Choć obie odmiany różnią się głównie formą substancji zapewniającej przyczepność i elastyczność powłoki, w postaci suchej bądź płynnej żywicy polimerowej.
Niemniej zaprawy dwuskładnikowe uznawane są za bardziej uniwersalne, charakteryzujące się większą zdolnością krycia rys na niestabilnym podłożu, zwłaszcza gdy zawierają zbrojenie w postaci włókien rozproszonych. Jednak o deklarowanych własnościach i zakresie zastosowania konkretnych rodzajów zaprawy, dowiemy się z karty technicznej umieszczonej na opakowaniu lub publikowanej w internecie przez producenta.
Główny obszar wykorzystania tych zapraw to przede wszystkim powierzchnie zewnętrzne i podziemne budynku, które wymagają ułożenia hydroizolacji podpłytowej na podłożach betonowych, ceramicznych, tynkach cementowo-wapiennych, a także opcjonalnie na deskach, płytach OSB, starych okładzinach ceramicznych, jeśli producent dopuszcza takie zastosowanie.
Zaprawy wodoszczelne w odmianie dwuskładnikowej wykorzystywane są standardowo do wykonywania izolacji podpłytkowej na tarasach, balkonach, schodach zewnętrznych zarówno przy układaniu nowych pokryć, jak i przy pracach remontowych.
Oba składniki, w postaci proszkowej i płynnej, miesza się w określonych przez producenta proporcjach, z ewentualnym dodatkiem wody i pokrywa uszczelniane powierzchnie za pomocą pędzla, pacy bądź metodą natrysku hydrodynamicznego w przynajmniej dwóch cyklach. Łączna grubość warstwy powinna wynosić 2-2,5 mm.
Folie w płynie i ich zastosowanie
Ten rodzaj izolacji przeciwwodnej i przeciwwilgociowej tworzy powłoka z wodnej dyspersji polimerowej, nakładanej głównie wewnątrz pomieszczeń na ścianach i podłogach łazienki, kuchni czy pralni. Niektóre odmiany tej hydroizolacji można wykorzystywać również do tworzenia powłok ochronnych na zewnątrz budynku, np. jako ochrona przed pociąganiem kapilarnym, klinkierowych ogrodzeń, co powinno być wyraźnie zaznaczone w karcie technicznej z uwzględnieniem rodzaju podłoża i powierzchni (ściana, podłoga).
Produkty takie mogą zawierać tzw. zbrojenie rozproszone w postaci włókien z tworzywa sztucznego, co zwiększa wytrzymałość powłoki na podłożu „pracującym”, pod wpływem zmian temperatury (np. balkony, ogrzewanie podłogowe czy ścienne).
Podłożem pod płynne folie mogą być praktycznie wszystkie materiały budowlane. Powłoki nakłada się przy pomocy pędzla, wałka lub szpachlą na suche i odkurzone podłoże, najczęściej w dwóch warstwach aplikowanych w odstępach, co 1-2 godziny. Zależnie od wymaganej odporności na przenikanie wody powłoki mają grubość od 1 do 3 mm.
Zaprawy krystalizujące i ich właściwości
Skuteczną ochronę przed przenikaniem wody z naporem negatywnym (powłoka odrywana od podłoża) zapewniają zaprawy krystalizujące. Dzięki specjalnym składnikom nie tylko tworzą powłokę nawierzchniową, ale dodatkowo krystalizują w strukturze podłoża. Wytworzone w jej wyniku sole wnikają w przestrzeń porów kapilarnych betonu, gdzie tworzą tzw. jądra krystalizacji.
Stopniowo dochodzi do narastania kryształów, aż do zamknięcia przekroju kapilar, co w efekcie powoduje zablokowanie przenikania wody w obydwu kierunkach. Utworzona powłoka jest jednak mało elastyczna. Nie powinna być stosowana na podłożach narażonych na duże zmiany cieplne czy obciążenia, gdyż ma niewielkie zdolności krycia powstających rys.
Ochronę przeciwwodną z zapraw krystalizujących stosuje się konstrukcjach żelbetowych, betonowych i murowanych, wykonanych na pełną spoinę, a także powierzchniach tynków cementowych, jako izolacja balkonów, cokołów, podziemnych części budowli np. ścian piwnic. Aplikację tych zapraw wykonuje się poprzez 2-3 krotne naniesienie powłoki przy pomocy pędzla lub pacy, warstwą o łącznej grubości 2-5 mm.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Klaudia Tomaszewska
Zdjęcie otwierające: Ultrament
Komentarze