Renowacja wodochronnych pokryć ścian i podłóg

W kuchni czy łazience ochronę przed zawilgoceniem podłoża jak i uzyskanie łatwości w utrzymaniu czystości, zapewniają najczęściej pokrycia z płytek ceramicznych, ale układane niekiedy nawet kilkadziesiąt lat temu mogły ulec uszkodzeniu przy intensywnym użytkowaniu czy wręcz odpadać od podłoża lub po prostu chcemy zmienić wystrój wnętrz. Niezwykle bogate wzornictwo płytek zestawionych często w tzw. kolekcje zawierające również elementy dekoracyjne, pozwala na dobranie odpowiedniej okładziny do naszych potrzeb, a technologię ich ułożenia trzeba dostosować do stanu aktualnego pokrycia.

Renowacja wodochronnych pokryć ścian i podłóg

Jak dobrać płytki do renowacji?

Na ścianach można układać zarówno tzw. glazurę, jak i płytki podłogowe, gres bądź naturalny kamień. Trzeba jednak uwzględnić odporność tych materiałów w niektórych miejscach na wysoką temperaturę czy możliwość trwałego przebarwienia (np. przy zlewozmywaku, kuchence).

Niektóre rodzaje płytek szkliwionych nie są bowiem odporne na szok termiczny (gwałtowną zmianę temperatury), a okładziny z naturalnego kamienia czy gresu polerowanego mogą ulec trwałemu zaplamieniu przy rozlaniu barwnych cieczy czy zachlapaniu tłuszczem, jeśli ich powierzchnia nie zostanie zaimpregnowana.

W przypadku pokryć podłogowych dominują płytki gresowe szkliwione lub naturalne, które zapewniają wysoką odporność na ścieranie czy ochronę przed poślizgiem. Przewidziane do renowacyjnego opłytkowania powierzchnie mogą być w różnym stanie, co będzie decydować o zakresie niezbędnych prac przygotowawczych.

W praktyce najczęściej powierzchnie ścienne pokryte są starymi płytkami lub pomalowane farbą olejną tworzącą tzw. lamperię, a podłoga może być pokryta terakotą, lastrykiem lub wykładziną na surowym betonie.

Zasadniczy wpływ na trwałość ułożenie renowacyjnego pokrycia z płytek ceramicznych na ścianie czy podłodze na stabilność podłoża oraz przyczepność nowej okładziny do warstw podkładowych - tynku czy starych płytek pod warunkiem mocnego przywierania ich do muru czy jastrychu podłogowego.

Kiedy możemy ułożyć płytkę na płytkę?

Planując pokrycie starych płytek ceramicznych nową okładziną musimy przede wszystkim sprawdzić stan ich przylegania do podłoża, co oprócz wzrokowej oceny czy płytki nie odstają lub nawet nie odpadają, wymaga kontrolnego opukania powierzchni np. drewnianym młotkiem.

Zmiana dźwięku w różnych miejscach na charakterystyczny głuchy odgłos świadczy od luźnym połączeniu płytki z podłożem, co może potencjalnie spowodować odspajanie się nowego pokrycia wraz ze starą płytką.

Układanie płytki na płytkę na podłodze krok po kroku. fot. Kreisel
Układanie płytki na płytkę na podłodze krok po kroku. fot. Kreisel

Problem ten najczęściej pojawia się na glazurze układanej na placki cementowe często nakładane na słabym tynku wapiennym, zwłaszcza, gdy planujemy ułożeniu np. ciężkich płyt gresowych lub kamiennych. 

W razie wątpliwości co do stabilności podłoża można przeprowadzić test na fragmencie ściany przyklejając 2-3 płytki , które po ok. 10 dniach spróbujemy oderwać. Jeśli dość łatwo odspoją się łącznie ze starą płytką i warstwą tynku, pokrycie lepiej będzie skuć do warstwy nośnej i po otynkowaniu ułożyć nową okładzinę ceramiczną.

Zdarzają się też sytuacje, gdy tylko niektóre płytki łatwo oderwać od warstwy mocującej w postaci cementowych placków i wtedy zależnie od ilości takich uszkodzeń decydujemy się na naprawę jedynie tych miejscach lub skuwamy cała powierzchnię.

Oprócz przyczepności starych pokryć należy sprawdzić równość powierzchni przykładając dwumetrową łatę w wielu miejscach i kierunkach , a prześwit pod nią nie powinien przekraczać 3-5 mm - większe odchylenia będą wymagać wyrównania podłoża.

W kuchni na płytkach w pobliżu kuchenki może zalegać tłuszcz pryskający podczas smażenia, który wnikał w fugi, a także w mikropęknięcia w postaci siatki włosowatych uszkodzeń szkliwa typowych dla dawniej wytwarzanej ceramiki.

Usunięcie tego zanieczyszczenia będzie trudne - stary tłuszcz trudno zmyć przy pomocy zwykłych środków czystości, a nasycone nim podłoże może nie zapewnić dostatecznej przyczepności kleju mocującego płytki i trzeba będzie temu zaradzić uszorstniając powierzchnię płytek.

W efekcie zakres prac przygotowujących podłoże z pokryciem płytkami ceramicznymi do renowacji może obejmować następujące zabiegi wykonywane zależnie od potrzeb:

  • skucie starego pokrycia przeprowadzane z reguły do warstwy nośnej przy użyciu np. młotowiertarki z szerokim dłutem. Surowy mur wymaga otynkowania zaprawą cementowo-wapienną i zatarcia z utrzymaniem równej płaszczyzny;
  • wypełnienie ubytków w miejscach uszkodzonych lub oderwanych płytek przy użyciu zaprawy renowacyjnej;
  • wyrównanie powierzchni starego opłytkowania, jeśli odchylenia przekraczają 5 mm. W takim przypadku można zrobić to w dwojaki sposób - przy użyciu np. kleju do płytek nałożonego w miejscach wgłębienia i odczekanie kilka dni na jego stwardnienie lub użycie do ułożenia specjalnych klejów grubowarstwowych do płytek możliwych do wykorzystania przy nierównościach nawet do 15 mm;
  • w miejscach zanieczyszczonych tłuszczem, farbą czy inną substancją utrudniającą adhezje kleju, takie powierzchnie poddaje się szlifowaniu tarczą do kamienia zamocowana na szlifierce kątowej.

Konieczna hydroizolacja podpłytkowa

Pod nowym pokryciem, w miejscach narażonych na długotrwałe zawilgocenie układana jest hydroizolacja podpłytkowa. Będzie ona niezbędna pod kafelkami ściennymi w obrębie wanny czy natrysku, a także na całej powierzchni podłogi w łazience.

Elastyczna, płynna folia uszczelniająca weber.tec 82. fot. weber
Elastyczna, płynna folia uszczelniająca weber.tec 82. fot. weber

Jako ochronę przed zawilgoceniem wykorzystuje się tzw. płynną folię oraz taśmy uszczelniające układane w narożach czy na styku ściany i podłogi. Do nałożenia takiej hydroizolacji na płytki wykorzystać można jedynie produkty wyraźnie dopuszczające przez producenta takie zastosowanie, gdyż szkliwione powierzchnie nie zawsze zapewniają dostateczną adhezję dla takich folii.

Zgodnie z zaleceniami producenta podłoże powinno być również zagruntowane zalecanym preparatem. Oczywiście hydroizolację podpłytkowa nanosi się również w przypadku układania płytek na wymienionym podłożu np. w postaci nowego tynku.

Płynną folie nanosi się na na odkurzone i zagruntowane podłoże w dwóch – trzech warstwach przy pomocy wałka lub pacy, a w narożach wkleja się specjalna taśmę i pokrywa płynną folia.

Uwaga na błędy podczas układania płytki na płytkę

Przy wykonywaniu pokryć renowacyjnych do najczęściej popełnianych błędów należą:

  • niewłaściwy dobór zaprawy klejowej - np. zwykłej zamiast uelastycznionej i o wysokiej przyczepności;
  • brak wcześniejszego wyrównania podłoża i próba korekty podczas układania płytek poprzez nakładanie standardowej zaprawy o różnej grubości. W efekcie, w miejscach gdzie była kładziona gruba warstwa po stwardnieniu powstaną wgłębienia w wyniku skurczu masy mocującej płytki;
  • brak utworzenia tzw. pasów kierunkowych podczas układania, co skutkuje uzyskaniem nierównej powierzchni - zwłaszcza w dużych pomieszczeniach - gdyż posługiwanie wyłącznie poziomnicą z reguły nie zapewnia precyzyjnego utrzymania poziomu we wszystkich kierunkach.  

Autor: Cezary Jankowski

Opracowanie: Aleksander Rembisz

Zdjęcie główne: Ceresit

Komentarze

FILMY OSTATNIO DODANE
Copyright © AVT 2020 Sklep AVT