2021-05-15 22:22:42 
Pokrycia powłokowe na betonowym podłożu
Podłogi powłokowe wykonywane są najczęściej w garażach, pomieszczeniach gospodarczych, piwnicach, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby pokryć nimi salon czy przydomową oranżerię. Materiałem bazowym jest zawsze stabilny betonowy podkład, na którego powierzchni tworzy się odporną na ścieranie czy zbrudzenia szczelną, twardą powłokę.
Zależnie od przeznaczenia pomieszczenia oraz własności istniejących warstw podkładowych, bezspoinowe pokrycia wykonywane są poprzez powierzchniowe utwardzenie betonu połączone niekiedy z renowacją starego podłoża lub utworzenie powłoki żywicznej o własnościach dostosowanych do wymagań trwałościowych, użytkowych i dekoracyjnych podłogi.
Betonowe podłoża przeznaczone pod takie pokrycie muszą spełniać określone wymagania wytrzymałościowe, a przy ułożeniu na gruncie znajdować się na warstwie izolacji przeciwwilgociowej, chroniącej przed wnikaniem wody i pary wodnej.
Zasadniczy podkład podłogowy wykonywany jest z betonu klasy przynajmniej C20/25 i w razie potrzeby zbrojony przeciwprężnie włóknami stalowymi bądź z tworzywa. Dobór frakcji kruszyw i konsystencja rozkładanej mieszanki betonowej musi odpowiadać zaleceniom producenta powłokowych preparatów podłogowych.
W technologii powierzchniowego utwardzania powierzchni, stosowanej najczęściej na podłogach pomieszczeń gospodarczych, kotłowni, aplikację preparatu przeprowadza się po wstępnym stwardnieniu podłoża i jego zatarciu.
Materiał utwardzający nanoszony w postaci proszku rozsypywany jest równomiernie na powierzchni podłogi i wcierany w podłoże zacieraczkami mechanicznymi. Nanoszony jest w 2 – 3 cyklach i w przewidzianej przez producenta dozowanej ilości utwardzacza. W technologii mokrej zaprawę utwardzającą rozkłada się na podłodze wyrównaną warstwą np.za pomocą pacy dystansowej i zaciera do uzyskania gładkiej powierzchni.
Bezpośrednio po zatarciu betonową podłogę pokrywa się - zależnie od potrzeb - preparatem impregnującym, uszczelniającym lub wybłyszczającym nanoszonym metodą natryskową lub mopem. Tą metodą można również odnowić użytkowane już podłogi, jeśli pokrywający je beton ma wystarczającą zwięzłość i wytrzymałość.
Renowacja polega na wypełnieniu ubytków odpowiednimi zaprawami, przeszlifowaniu powierzchni i dokładnym odkurzeniu. Podłoże można zabarwić preparatem wodorozcieńczalnym uzyskując nowy wygląd posadzki. Do utwardzenia powierzchni używa się preparatów krzemianowych wcieranych w podłoże, do uzyskania pełnego nasycenia powierzchni.
Po przeschnięciu przeprowadza się szlifowanie, nanosi powłokę ochronną i wybłyszczającą, która zapewni odporność na zabrudzenia. Przy znacznych uszkodzenia betonowego podłoża powłokę renowacyjną można utworzyć z cienkowarstwowej wylewki podłogowej z polimero-cementu PCC przeznaczonej do zacierania lub samorozlewnej, po uprzednim przeszlifowaniu podłoża i starannym zagruntowaniu.
Pokrycia żywiczne
Powłoki podłogowe wykonywane są z kompozycji żywic epoksydowych lub poliestrowych zawierających różne dodatki uszlachetniające, pigmenty, wypełniacze. Ze względu na grubość warstwy powłokowej mogą być one nakładane jako powłoki lakiernicze, cienkowarstwowe o grubości 0,5 -1 mm lub grubowarstwowe o grubości 1-5 mm. Zależnie od grubości powłoki uzyskuje się różną odporność na ścieranie a także inne będą wymagania dotyczące przygotowania podłoża.
Na czym kłaść posadzki powłokowe
Wszystkie żywiczne powłoki podłogowe są wodo- i paroszczelne, istotne jest więc dostateczne wysuszenie podkładu jak też zabezpieczenie przed wnikaniem wilgoci od spodu. Ponieważ tego typu pokrycia wykonywane są głównie na podłogach spoczywających na gruncie konieczne jest zapewnienie ochrony przed zawilgoceniem podkładu wilgocią pochodzącą z gruntu oraz zapewnienie dostatecznej sztywności i twardości podłoża.
Powierzchnia betonu powinna być zatarta na gładko - najlepiej za pomocą zacieraczek mechanicznych. Jeśli jakość powierzchni nie jest wystarczająca (nierówności, szorstka powierzchnia) lub pod pokrycie powłokowe przygotowujemy istniejący już podkład, konieczne będzie wykonanie dodatkowej warstwy wyrównującej np. samorozlewnych podkładów podłogowych o grubości 3 - 10 mm.
Do nakładania powłokowych pokryć podłogowych można przystąpić, gdy wilgotność podłoża nie przekracza 3 % i po dokładnym odkurzeniu powierzchni. Zależnie od grubości nakładanej warstwy powłokowej stosowane są różne techniki aplikacji. Cienkowarstwowe pokrycie nanosi się pędzlem lub natryskiem hydrodynamiczny bezpośrednio na podłoże.
Z reguły wymagane jest nałożenie 3 warstw żywicy, przy czym w przypadku malowania wielokolorowego ostatnia warstwę wykonuje się z żywicy bezbarwnej. Inny sposób na dekoracje takiej podłogi to rozsypywanie płatków lub włókien (głównie aluminiowych) na powierzchni nieutwardzonej jeszcze żywicy.
Nałożenie powłok średnio- i grubowarstwowych wymaga uprzedniego zagruntowania podłoża. Nakładane są one za pomocą specjalnych maszyn w jednej warstwie, przy czym ewentualne zdobienia wykonuje się przy użyciu szablonów.
Wykładziny na podłogę i ściany
Bogate wzornictwo oraz różnorodne własności użytkowe sprawiają że wykładziny można układać niemal w każdym pomieszczeniu mieszkalnym czy użytkowym. Dostępne są o szerokości do 5m, co pozwala na bezspoinowe pokrycie większości domowych podłóg.
Ze względu na własności użytkowe i obszar zastosowania wykładziny te występują w dwóch formach – jako gładkie lub o strukturze dywanowej. Wykładziny gładkie to rulonowe powłoki z PCW lub coraz modniejsze z linoleum, natomiast pokrycia dywanowe obejmują bogatą gamę wyrobów o różnej strukturze włosa i przebogatym wzornictwie, wytwarzanych z włókien sztucznych.
Wykładziny PCW to popularne pokrycia podłóg w pomieszczeniach mokrych jak i w obiektach użyteczności publicznej, a także wykorzystywane jako pokrycia ścienne o korzystnych własnościach higienicznych.
Ze względu na budowę i własności użytkowe wykładziny PCW występują jako:
- wykładziny homogeniczne (jednowarstwowe) ścieralne w masie na całej grubości (standardowo 2 mm). Charakteryzują się ograniczonym wzornictwem w postaci marmurkowego wyglądu o dominującej barwie.
- wykładziny heterogeniczne (wielowarstwowe) składające się z reguły z 3 warstw - podkładu, zadrukowanej folii tworzącej wzór i warstwy wierzchniej z folii PCV. Grubość całkowita tych wykładzin wynosi od 1,6mm do 4,0mm, a warstwy użytkowej od 0,3 do 1,2 mm.
Podstawowym parametrem określającym wytrzymałość wykładzin jest ich odporność na ścieranie, a karta techniczna wyrobu informuje o szeregu innych parametrów i własności użytkowych.
Bardzo ważnym czynnikiem przy montażu wykładzin jest właściwe przygotowanie podłoża – musi być równe i gładkie. Wykładziny klei się na całej powierzchni, a łączenia wykładzin spawa się za pomocą sznura, tworząc dobraną kolorystycznie spoinę.
Moda na linoleum
Surowcami używanymi do produkcji linoleum są składniki wyłącznie pochodzenia naturalnego - olej lniany, mączka drzewna i korkowa, żywica, minerały oraz naturalna juta. Linoleum przeznaczone jest do użytkowania w mieszkaniach jak i obiektach użyteczności publicznej.
Jednorodna i zwarta struktura sprawiają, że wykładzina ta doskonale sprawdza się w pomieszczeniach narażonych na intensywne warunki użytkowania. Nie wgniata się pod ciężarem mebli i jest bardzo wytrzymały na obciążenia krzeseł na kółkach i rolkach.
Bogata paleta barw marmurkowych i gładkich, a także możliwość wycinania wzorów pozwalają na swobodną aranżację. Właściwości antybakteryjne sprawiają, że produkt ten jest szczególnie polecany do mieszkań w których przebywają małe dzieci. Dzięki zawartości naturalnych składników materiał ten nie elektryzuje się - jest naturalnie antyelektrostatyczny.
Dywanowa wykładzina do sypialni i na korytarzu
O przeznaczeniu wykładziny dywanowej decyduje przede wszystkim struktura włosa, co wpływa na ich łatwość czyszczenia i odporność na zaplamienie, ścieranie, zniekształcanie czy uszkodzenia mechaniczne.
Stosownie do wymagań użytkowych i estetycznych dobierane są wykładziny z runem:
- pętelkowym. Supełkowa struktura włókna charakteryzuje się dużą trwałością i szerokim zastosowania
- igłowane. O strukturze jednolitej, zbitej włókniny, która wytrzymuje bardzo duże natężenie ruchu
- cięte. Mają wyższy włos, uzyskany poprzez rozcięcie pętelki, są miękkie i przyjemne w dotyku przy zachowaniu odporności na ścieranie i zaplamienia
- cięto-pętelkowe. Łączą cechu runa ciętego i pętelkowego poprzez rozcięcie części pętelek.
Do produkcji dywanowych wykładzin wykorzystywane są włókna sztuczne: polipropylenowe i poliamidowe. Zarówno włókna polipropylenowe jak i poliamidowe posiadają wiele odmian różniących się nie tylko budową i kształtem, ale także wytrzymałością. Włókna poliamidowe osiągają przewagę nad włóknami polipropylenowymi dzięki znacznie wyższej wytrzymałości.
Wykładziny mają szerokość do 5 m, dlatego najczęściej nie wymagają łączenia poprzecznego pasów, a sposób mocowania do podłoża zależy m. in. od wielkości i sposobu użytkowania pomieszczenia. Może być ułożona luzem, przyklejona do podłoża lub zamocowana metodą napinania.
autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Aleksander Rembisz
zdjęcia: Komfort, Gerflor, weber
Komentarze