Jakie są cechy i zastosowanie płytek klinkierowych?

Z czego produkuje się płytki klinkierowe?

Podstawowym surowcem do produkcji klinkieru jest pochodząca z naturalnych złóż glina, od której w znacznym stopniu zależy jakość końcowego wyrobu. W procesie wytwarzania dodawane są również składniki wpływające na barwę i wytrzymałość. Przy produkcji masowej wykorzystywane są zautomatyzowane linie technologiczne gwarantujące powtarzalność własności i jednorodność produktu końcowego.

Materiał wyjściowy po uformowaniu i wysuszeniu poddawany jest procesowi wypalania w temperaturze pod 1000^oC dzięki czemu uzyskuje się wyrób o wysokiej wytrzymałości i niewielkiej nasiąkliwości. Materiały klinkierowe charakteryzują się wytrzymałością na ściskanie odpowiadającą klasom 35 - 65 MPa, a nasiąkliwość nie przekracza 6%. Są one całkowicie mrozoodporne i są nie poddają się wielu agresywnym związkom chemicznym.

Rodzaje wyrobów klinkierowych

Wyroby klinkierowe obejmują bogaty asortyment materiałów wykorzystywanych nie tylko przy budowie różnego typu ścian, ale również w formie okładzin oraz nawierzchni użytkowych. Cegły to podstawowy asortyment materiałów klinkierowych o standardowych wymiarach.

Cegły połówkowe są wytwarzane jako wyroby perforowane, szczelinowe bądź pełne. Powierzchnie licowe mogą charakteryzować się jednolitą barwę i gładką powierzchnią (angobowaną bądź szkliwioną), ale również cieniowaną, o fakturze drapanej, z wtrąceniami kruszywa.

Kształtki są uzupełnieniem dekoracyjnym dla cegieł klinkierowych i wykorzystywane jako element ozdobny lub zamykający na elewacjach, murkach czy ogrodzeniach.

Z kolei różne odmiany płytek klinkierowych obejmują wyroby przeznaczone do wykonywania okładzin ściennych imitujących obmurówkę ceglaną, płytki schodowe z ozdobnym noskiem i ryflowaniem przeciwpoślizgowym, parapetowe oraz posadzkowe.

Wykonanie okładzin z klinkieru

Przy wykonywaniu murów i okładzin z klinkieru niezwykle ważna jest staranność przy układaniu i spoinowaniu. Klinkier, którego powierzchnia nie jest szkliwiona łatwo ulega trwałemu zabrudzeniu cementem, wapnem, klejami i powinien być przechowywany na fabrycznie ofoliowanych paletach.

Wyroby klinkierowe mimo dużej wytrzymałości są kruche i podczas nieostrożnego przenoszenia łatwo je uszkodzić, a wyszczerbione krawędzie psują estetykę obmurówki. Do murowania należy używać wyłącznie specjalnych zapraw zawierających składniki (między innymi tras) eliminujące możliwość powstawania wykwitów solnych. Sam proces murowania może odbywać się w jednym cyklu bądź dwuetapowo.

Niewłaściwy dobór zaprawy jest przyczyną pojawiania się białego nalotu tzw. wykwitów solnych

Przy murowaniu jednoetapowym stosuje się barwną zaprawę, a spoiny kształtuje po lekkim stwardnieniu wąską kielnią - spoinówką. Przy murowaniu dwuetapowym można użyć tańszej zaprawy niebarwionej nakładanej w takiej ilości aby po wyciśnięciu nie wypływała po za obrys muru. Po kilku dniach wykonuje się spoinowanie barwną zaprawą o konsystencji wilgotnej ziemi wciskaną spoinówką w fugi.

Ścianka klinkierowa po wymurowaniu powinna być chroniona przez kilka dni przed opadami, ale założone osłony muszą zapewniać przepływ powietrza umożliwiający twardnienie i wysychanie zaprawy. Wyrazistość barwy klinkieru wzmacnia nałożenie preparatu impregnującego, który także zabezpieczy przed wchłanianiem wody, co dodatkowo zmniejsza ryzyko pojawienia się wykwitów solnych.

Cegły klinkierowe mogą być wykorzystywane do stawiania jednorodnych ścian konstrukcyjnych nie wymagających już wykańczania jednak najczęściej używane są do budowy ścianek osłonowych. Oczywiście warunkiem niezbędnym do wykonania takiej ścianki jest utworzenie odpowiednio szerokiego oparcia na fundamencie, bądź zamontowania systemowych konsoli wsporczych.

Ściany te w żadnym miejscu nie łączą się konstrukcyjnie z warstwą nośną i w miejscach styku np. z balkonami i tarasami należy pozostawić szczeliny dylatacyjne. Dylatacje tworzy się również w narożach budynku, a przy długich obiektach również na długości ściany, co umożliwia ruchy termiczne pod wpływem zmian temperatury.

Murowane ścianki elewacyjne zależnie od stopnia narażenia na oddziaływanie wiatru mogą wymagać ułożenia zbrojenia spoinowego usztywniającego jej konstrukcję. Jako elementy zbrojeniowe wykorzystuje się prefabrykowane kratownice ze stali nierdzewnej lub ocynkowanej.

Jeśli wysokość elewacji przekracza 12 m konieczne jest również zamontowanie dodatkowego podparcia w postaci konsol ze stali nierdzewnej osadzonej w konstrukcji muru. Konsole montuje się również przy szerokich nadprożach, co zapewnia konieczne oparcie dla wyżej położonych warstw ściany osłonowej.

Okładziny z płytek klinkierowych mogą być układane na surowym podłożu z betonu, cegły, silikatu lub na warstwie ociepleniowej, a także jako wykończenie schodów, tarasów i parapetów zewnętrznych.

Technologia ich mocowania oraz użyte materiały w zasadzie nie odbiegają od zasad obowiązujących przy montażu płytek ceramicznych. Zalecane jest używanie wyłącznie elastycznych zapraw klejowych o gęstej konsystencji, a do spoinowania wykorzystuje się specjalne fugi umożliwiające nakładanie ich w postaci półsuchej.

Ogrodzenia klinkierowe

Cegły i kształtki klinkierowe stanowią doskonały materiał do budowy eleganckich ogrodzeń, murków oporowych czy obiektów małej architektury. Przy budowie obowiązują takie same zasady murowania i spoinowania jak przy stawianiu ścianek osłonowych. Szczególną uwagę należy zwrócić na zabezpieczenie przed podsiąkaniem kapilarnym wody z gruntu oraz wyniesieniem fundamentu ponad powierzchnię terenu.

Optymalnym materiałem do izolacji przeciwwilgociowej jest tzw, płynna folia naniesiona w dwóch warstwach na wyrównaną powierzchnię fundamentu. Zapewnia ona dobrą przyczepność zaprawy, co jest szczególnie istotne, gdy murek - cokolik klinkierowy, ma niewielką wysokość i łatwo może być oderwany od podłoża.

Aby zapewnić dostateczną stabilność, słupki powinny być wykonanie w formie obmurówki z żelbetowym rdzeniem. Ze względu na możliwość przenikania składników mieszanki betonowej do spoin klinkieru, obmurówki nie można wykorzystywać jako szalunku traconego, ponieważ grozi to pojawieniem się wykwitów solnych. Żelbetowy rdzeń powinien być wylany w deskowaniu, a dopiero później obmurowany

Nawierzchnie z płytek klinkierowych

Technologia wykonywania nawierzchni klinkierowych jest podobna do tej stosowanej przy kostce betonowej. Nie można jednak używać dodatku cementu do warstw podkładowych. Bruk klinkierowy układa się na zagęszczonym i wyrównanym podkładzie z drobnego kruszywa zachowując 3 - 5 mm odstępy miedzy poszczególnymi elementami.

Następnie nawierzchnię szlamuje się na mokro drobnym piaskiem i zagęszcza wibratorem powierzchniowym z płytą ochronną. Rozsypanie grubszego piasku i zmycie powierzchni strumieniem wody kończy prace przy układaniu bruku klinkierowego.

autor: Redakcja BudownicwaB2B
oprac.: Maja Wychowaniec
zdjęcia: Röben