2022-05-11 07:00:00 
Przyczyny i skutki uszkodzeń nawierzchni tarasów
Na posadzce tarasu pokrytej płytkami ceramicznymi mogą pojawić się pęknięcia, kruszenie i odspajanie się płytek, a także deformacje powierzchni w postaci miejscowych wgłębień bądź wypukłości. Uszkodzenia mogą być spowodowane przyczynami związanymi z samą nawierzchnią lub jej mocowaniem do podłoża, jak też zniszczeniem niżej położonych warstw tarasowych.
Pęknięcia nawierzchni są najczęściej skutkiem naprężeń występujących w nawierzchni w wyniku braku dylatacji lub zbyt wąskich spoin między płytkami. Podobne objawy mogą wystąpić również wtedy, gdy taras spoczywa na niestabilnym podłożu lub wykonano zbyt słaby podkład pod nawierzchnię.
Zjawiska takie pojawiają się najczęściej na tarasach spoczywających na gruncie, gdy płyta tarasowa wylana została na niezagęszczonym podłożu lub niestabilnym pokryciu ocieplenia.
Z kolei kruszenie się płytek czy rozwarstwianie świadczy o ich niskiej mrozoodporności, a odspajanie się pokrycia to efekt zastosowania niewłaściwych zapraw klejowych oraz braku podpłytkowej izolacji przeciwwilgociowej. Jednoznaczna ocena przyczyn nie zawsze będzie możliwa bez zerwania przynajmniej części posadzki, bo dopiero wtedy można ocenić, jak głęboko sięgają uszkodzenia.
Jak remontować nawierzchnię tarasu?
Remont tarasu - zależnie od rodzaju uszkodzeń - będzie obejmował trzy zakresy robót:
- wymianę tylko nawierzchni,
- wymianę nawierzchni i warstw podposadzkowych,
- lub dodatkowo naprawę bądź wzmocnienie konstrukcji tarasowej.
Remont ograniczony do zmiany nawierzchni tarasu wykonuje się wtedy, gdy pozostałe warstwy tarasowe są prawidłowo wykonane i w dobrym stanie. Przy takim remoncie z reguły zrywa się stare płytki, choć niekiedy możliwa jest renowacja metodą „płytki na płytki”. Po usunięciu starego pokrycia konieczne będzie wyrównanie podłoża, utworzenie hydroizolacji podpłytowej, na której będzie układana nowa nawierzchnia przy użyciu odpowiedniej zaprawy klejowej.
Wyrównanie podłoża
Do wyrównywania betonowego podłoża nie można używać zwykłych zapraw cementowych, gdyż nie gwarantują one dostatecznej przyczepności, co w konsekwencji prowadzi do ich pękania i odspajania. Zależnie od wymaganej grubości warstwy wyrównującej używa się różnych, gotowych wylewek podłogowych.
W przypadku tarasów, gdzie wymagane jest nachylenie posadzki, nie można stosować podkładów samorozlewnych, gdyż podczas nakładania będą dążyć do wypoziomowania podłoża.
Dlatego wykorzystuje się zaprawy posadzkowe wyrównywane ręcznie lub mechanicznie o zakresie grubości 5-30 mm lub 10-80 mm zależnie od potrzeb. Przed ich nałożeniem należy utworzyć warstwę kontaktową ze specjalnej emulsji zmieszanej z drobnym kruszywem.
Drobniejsze nierówności miejscowe (do 5 mm) można wyrównać przy użyciu zaprawy klejowej do płytek ceramicznych. Niewielki niedoskonałości podłoża można również usunąć metodą szlifowania z wykorzystaniem wydajnej szlifierki do betonu.
Jeśli trzeba utworzyć dylatacje - dzielącą na pola o wymiarach nie większych niż 2m x 2m - 3 m x 3 m - na istniejącym podkładzie wykorzystuje się do tego celu, np. szlifierkę kątową z tarczą diamentową.
Kolejny etap to wypełnienie dylatacji materiałem elastycznym - sznurem lub taśmą dylatacyjną do poziomu istniejącej podłogi. Nad dylatacją należy przykleić paski uszczelniające wtopione w izolację podpłytkową.
Izolacja podpłytkowa
Wykonanie izolacji podpłytkowej, nazywanej także hydroizolacją zespoloną, stało się możliwe dzięki nowoczesnym produktom chemii budowlanej, gdyż używane dotychczas bitumiczne materiały hydroizolacyjne, uniemożliwiały bezpośrednie układanie na nich płytek ceramicznych. Uzyskano ochronę przed przenikaniem wody w głębsze warstwy tarasowe.
Obecnie stosowane są dwa rodzaje hydroizolacji zespolonej - w formie cienkowarstwowej powłoki z tzw. płynnej bądź elastycznych zapraw wodoszczelnych.
Płynna folia, dzięki dużej elastyczności, ma zdolność do krycia rys o szerokości do 3-5 mm, a na trasach należy używać folii przeznaczonej do stosowania na zewnątrz. Płytki można przyklejać po upływie 24 h od nałożenia ostatniej warstwy, a średnie zużycie wynosi 0,5-0,8 kg/m².
Zaprawy wodoszczelne dostępne są w dwóch odmianach jako jedno- i dwuskładnikowe. Przed nałożeniem podłoże powinno być wilgotne, a kolejne warstwy nakłada się pędzlem bądź szpachlą w odstępach co ok. 3h, a łączna grubość powinna wynosić 2-3 mm co odpowiada zużyciu 3-4 kg/m².
Czym przykleić odpadające płytki na tarasie?
Płytki ceramiczne na tarasie trzeba układać, używając do tego celu wyłącznie elastycznej zaprawy klejowej. Powinna być ona nakładana w taki sposób, aby pod płytkami nie tworzyły się puste przestrzenie, gdzie ewentualnie mogłaby zatrzymywać się woda. W tym celu klej nakłada się pacą zębatą nie tylko na podłoże, ale również na płytkę.
Układ pasków zaprawy przy mocowaniu powinien być wzajemnie prostopadły, co zapewnia równomierne rozłożenie się kleju pod płytką. Innym sposobem, szczególnie przydatnym przy układaniu płytek o dużych rozmiarach, jest użycie specjalnej zaprawy upłynnionej, która po dociśnięciu równomiernie rozpływa się pod płytką.
Przy prawidłowo montowanych płytkach powinno wystąpić wyciśnięcie zaprawy na całym obwodzie, a jej nadmiar usunięty szpachelką. Szerokość fug zależy od wielkości płytek i powinna stanowić nie mniej niż 2% ich największego wymiaru. Do spoinowania należy również użyć elastycznej zaprawy spoinującej, a w miejscach gdzie przebiegają dylatacje, spoiny wypełnia się specjalnym silikonem.
Ważne szczegóły wykonania nawierzchni
Prawidłowe wykonanie wszystkich warstw na tarasie nie gwarantuje jednak, że z czasem nie pojawią się uszkodzenia, jeśli nie będą starannie wykończone krawędzie, osadzenie barierek i uszczelnienie wzdłuż ścian domu.
Brzegi tarasu powinny być zawsze zakończone okapnikiem w postaci fartucha z blachy wystającego ok. 3-5 cm poza krawędź płyty tarasowej. Zabezpiecza on nie tylko przed powstawaniem zacieków na ścianie lub cokole, ale przede wszystkim chroni przed wnikaniem wody pod płytki nawierzchniowe.
Oczywiście przy dużych, nieosłoniętych zadaszeniem tarasach powinno być zamontowane orynnowanie wzdłuż najniżej położonej krawędzi. Częstą przyczyną przecieków tarasu jest niewłaściwe osadzenie słupków balustrady.
Ze względu na wytrzymałość powinny one być osadzone w płycie tarasowej, co przerywa ciągłość izolacji przeciwwodnej i wymaga zastosowania dodatkowego uszczelnienia. Istotne znaczenie dla szczelności i trwałości tarasu ma prawidłowe wykonanie połączenia warstw tarasowych ze ścianą budynku.
Podstawowym warunkiem jest wywinięcie izolacji przeciwwilgociowej na ścianę domu do wysokości 15-20 cm. W przypadku izolacji podpłytkowej w narożach wkleja się wkładkę z taśmy hydroizolacyjnej, a na ścianę nakłada warstwę płynnej folii.
Ze względu na ochronę przed zabrudzeniem i dodatkowe zabezpieczenie przed wnikaniem wody, pas ściany przy podłodze tarasu warto pokryć płytkami ceramicznymi. Nie mogą one stykać się bezpośredni z nawierzchnią tarasu - w narożniku pozostawiamy przerwę dylatacyjną wypełnioną sznurem dylatacyjnym osłoniętym warstwą silikonu. Górną krawędź płytek cokołowych również zabezpieczamy silikonem lub masą akrylową.
Systemy tarasowe
Dobór odpowiednich materiałów i technologii przy wykańczaniu tarasów i balkonów ma zasadniczy wpływ na ich trwałość i estetykę. Wiele firm oferuje rozwiązania systemowe zawierające niemal wszystkie materiały wykorzystywane do tego celu. Skorzystanie z produktów systemowych ułatwia nie tylko kompletacje materiałów, ale gwarantuje również sprawdzoną współpracę wszystkich warstw tarasowych.
W skład systemu tarasowego wchodzą produkty potrzebne do wykonania warstw podkładowych, wyrównujących, hydroizolacji i uszczelnień, kleje i fugi wykorzystywane do układania płytek ceramicznych. Oferta systemowa zawiera niekiedy również profile krawędziowe, listwy dylatacyjne itp.
Autor: Redakcja BudownicwaB2B
Opracowanie: Klaudia Tomaszewska
Zdjęcie otwierające: Lilianna Jampolska
Komentarze