2024-02-17 23:08:29 
Standardowym sposobem ograniczenia strat ciepła przez przegrody zewnętrzne jest utworzenie powłoki ciepłochronnej z użyciem materiałów termoizolacyjnych oraz osłonięcie ich przed wpływem czynników atmosferycznych poprzez nałożenie tynków elewacyjnych lub wentylowanej obudowy z materiałów murowych, drewna, kamienia, tworzyw sztucznych bądź blachy.
Jednak w ten sposób utracone zostają walory architektoniczne zabytkowych elewacji starych budynków co stanowi istotne ograniczenie przy prowadzeniu prac rewaloryzacyjnych. Również takie rozwiązania nie mogą być zastosowane np. w przypadku skomplikowanych stosunków własnościowych i przy braku zgody współwłaścicieli.
W takich sytuacjach poprawa własności termoizolacyjnych obiektu wymaga przeprowadzenia prac ociepleniowych od środka, chodź w przypadku zabytkowych, wartościowych architektonicznie wnętrz również nie będzie to możliwe.
Przegrody przewidziane do ocieplenia od środka
Zasadniczy problem, jaki sprawia ten sposób poprawy parametrów ciepłochronnych przegród zewnętrznych wynika z zasad fizyki budowli, związanych z migracją wilgoci na drodze między wnętrzem i stroną zewnętrzną budowli.
W przypadku pomieszczeń ogrzewanych i użytkowanych przez ludzi w ich wnętrzu wytwarzana jest znaczna ilość pary wodnej, która dzięki sprawne funkcjonującej wentylacji nie powinna doprowadzać do długotrwałego wzrostu wilgotności powietrza powyżej 55%. Przy większej wilgotności może dochodzić do kondensacji pary wodnej wewnątrz ocieplanej przegrody i np. trwałego zawilgocenia muru.
Również wilgotność początkowa przegrody nie powinna przekraczać 3%, potrzebne są więc pomiary na różnych głębokościach struktury muru i ewentualne przeprowadzenie suszenia podłoża.
Na tej podstawie konieczne będzie przeprowadzenie analizy w oparciu o odpowiednią normę ISO w celu zbadania procesów cieplno-wilgotnościowych zachodzących w przegrodzie przy planowanej formie ocieplenia wewnętrznego i przewidywanych warunkach eksploatacyjnych.
Ocieplenie takie nie powinno umożliwiać kondensacji pary wodnej wewnątrz przegrody, co w praktyce uzależnione jest od własności termoizolacyjnych i oporu dyfuzyjnego poszczególnych warstw w przegrodzie, przy czym szczególną uwagę należy zwrócić na potencjalne mostki cieplne (np. nadproża, wieńce stropowe, przyziemia) gdzie często może występować kondensacja wilgoci w miejscu styku z ociepleniem.
Warianty ociepleń od środka
Wybór metody ocieplenia od środka uzależniony jest przede wszystkim od własności dyfuzyjnych dla pary wodnej w istniejących przegrodach. W przypadku przegród o dużej paroprzepuszczalności materiał termoizolacyjny układy od środka może charakteryzować się również dobrą przenikalnością wilgoci natomiast ściany o własnościach paroszczelnych można ocieplać również materiałem o wysokim oporze dyfuzyjnym lub stosować dodatkowo paroizolację.
Analiza władności paroizolacyjnych przegród powinna obejmować wszystkie ich warstwy - również pokrycia dekoracyjne w postaci farb lub okładzin, gdyż .np wielowarstwowe wymalowania tynku zewnętrznego farbą o niskiej paroprzepuszczalności znacząco ograniczają możliwość odprowadzenia wilgoci na zewnątrz budynku.
Efektywność ocieplenia od środka uzależniona jest przede wszystkim od grubości użytego materiału i typowych rozwiązaniach wymierne korzyści uzyskuje się przy grubościach przynajmniej 10 cm nałożonej warstwy termoizolacyjnej.
W efekcie konieczna będzie modernizacja praktycznie wszystkich instalacji, połączona często z wymianą lub przebudową instalacji rurowych ogrzewania, ciepłej i zimnej wody, a także wymianą wielu gniazd i łączników elektrycznych.
Materiały wykorzystywane do ociepleń wewnętrznych
W starych budynkach stawianych zwłaszcza przed latami pięćdziesiątymi ubiegłego wieku, większość budynków mieszkalnych jak i użyteczności publicznej stawiana była z wykorzystanie głównie pełnych cegieł ceramicznych, a grubość ścian zewnętrznych wynosiła najczęściej 38 cm lub 50 cm.
Przy braku jakiejkolwiek warstwy ociepleniowej przegrody takie charakteryzowały się współczynnikiem przenikalności cieplnej U na poziomie 1,6-2,0 W/m2K, co w porównaniu z obecnymi wymaganiami, powoduje niemal dziesięciokrotnie większe straty ciepła.
Natomiast obniżenie ich do aktualnych parametrów wymaga użycia termoizolacji o znacznej grubości, gdyż większość powszechnie dostępnych materiałów ociepleniowych charakteryzuje się współczynnikiem przewodności cieplnej λ na poziomie 0,03-0,05 W/mK, zatem uzyskanie pożądanej wg obecnych norm ciepłochronności wymaga użycia termoizolacji o grubości 15-25 cm.
Największą popularnością cieszą się ocieplenia od środka z wykorzystaniem porowatych płyt wapiennych, styropianu lub wełny mineralnej. Ocieplenia z płyt silikatowych tworzą samodzielne pokrycie termoizolacyjne, które po wyrównaniu powierzchni i np. pomalowaniu jest gotowe do użytkowania.
Ocieplenia takie można układać na przegrodach zapewniających dostateczną przenikalność pary wodnej, gdyż w przypadku zbyt dużego oporu dyfuzyjnego wilgoć przechodząca przez porowatą strukturę ocieplenia będzie kondensować na chłodnej powierzchni muru.
W przypadku zastosowania wełny mineralnej lub styropianu pokrycie osłonowe wykonujecie z płyt gipsowo-kartonowych mocowanych do utworzonego stelaża. Natomiast przy użyciu wełny konieczne może być ułożenie pod płytami warstwy paroizolacyjne (z folii) co ograniczy przepływ wilgoci do chłodnej strefy przegrody.
W ograniczonym zakresie - głównie ze względu na wysokie ceny - wykorzystywane są również inne materiały charakteryzujące się niekiedy korzystniejszymi własnościami termoizolacyjnym, choć nie uzyskują one niższego współczynnika przewodności cieplnej λ niż 0,02 W/m K.
Należą do nich aerożele w postaci pianki natryskowej lub maty, pianki aerozolowe oraz szereg materiałów pochodzenia naturalnego takich jak np. korek, wełna drzewna czy celuloza , które wymagają utworzenia warstwy osłonowej najczęściej z płyt g-k lub drewnopochodnych.
Natomiast na zdecydowanie cieńsze ocieplenie pozwalają panele próżniowe VIP, które uzyskują współczynnik przewodności cieplnej λ na poziomie 0,007-0,008 W/m K. Panele te tworzone są w formie porowatego rdzenia, z którego odsysane jest powietrze, a zewnętrzną szczelną powłokę tworzy folia wielowarstwowa.
Panel taki o dość sztywnej strukturze wymaga ochrony przed uszkodzeniem i oczywiście nie można go przycinać czy wiercić. Dodatkowo w panelu umieszczany jest absorber wilgoci i gazów, które mogą przenikać przez powłokę zewnętrzną.
Rozwiązanie takie mimo wysokiej ceny zyskuje na popularności za sprawą wyjątkowo korzystnych własności ciepłochronnych, co przy ogólnoświatowej tendencji do ograniczania zużycia energii sprzyja jego częstszemu wykorzystaniu.
Autor: Redakcja BudownicwaB2B
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcie główne: Soudal
Komentarze