Systemy ocieplania i termorenowacji ścian

Warstwę izolacji mocuje się na zewnątrz przegrody (np. ocieplenie ścian jednowarstwowych) i osłania tynkiem cienkowarstwowym lub okładziną. Tylko wyjątkowo ocieplenie można układać wewnątrz domu. Nie zapewnia to bowiem uniknięcia mostków cieplnych np. na styku ściany i stropu, zmniejsza powierzchnię użytkową i nie chroni ściany nośnej przed wpływem warunków atmosferycznych. Rozwiązania takie stosuje się np. w budynkach zabytkowych, gdzie nie można zakryć cennej elewacji.

Najpopularniejszymi metodami dociepleń budynku są: metoda lekka mokra, metoda lekka sucha oraz wypełnienie pustki powietrznej w ścianie warstwowej materiałem izolacyjnym.

Metoda lekka mokra (BSO)

Metoda lekka mokra polega na przymocowaniu do podłoża płyt z materiału izolacyjnego (wełny mineralnej lub styropianu), pokryciu ich cienką warstwą wyprawy zbrojonej siatką szklaną, a na koniec nałożeniu tynku cienkowarstwowego. Każda z tych warstw pełni określoną funkcję. Płyty stanowią właściwą izolację termiczną, siatka zabezpiecza przed uszkodzeniami mechanicznymi, a warstwa wykończeniowa - przed wpływami atmosferycznymi i nadaje estetyczny wygląd.

W metodzie lekkiej mokrej termoizolacja jest chroniona prze uszkodzeniem przez tynk układany na siatce tynkarskiej.

Płyty przykleja się do podłoża specjalną masą klejącą, i z reguły dodatkowo mocuje się kołkami z talerzykami dociskowymi. Siatkę układa się na warstwie masy klejącej i wtapia przy pomocy packi (nie wolno tych czynności wykonywać w odwrotnej kolejności, to znaczy nakładać masę na siatkę luźno zwisającą na styropianie). Dodatkowe pasy siatki należy przykleić w narożach otworów okiennych. Po zagruntowaniu podłoża nakłada się ozdobny tynk cienkowarstwowy o dobranej barwie i fakturze.

Nieco inaczej wykonuje się ocieplenie na ścianach drewnianych. Ocieplenia nie można przymocować całą powierzchnią do podłoża, gdyż w razie wykroplenia się wody zawilgocone drewno nie mogłoby wyschnąć. Dlatego najpierw na ścianie układana jest folia paroprzepuszczalna a na niej wkręcanymi kołkami mocuje się żłobkowane płyty styropianowe. Następne warstwy wykonywane są w taki sam sposób jak przy ociepleniu ścian murowanych.

Metodę lekką mokrą można stosować do ocieplania ścian:

• murowanych (z cegły, pustaków ceramicznych i betonowych, betonu komórkowego), otynkowanych lub nieotynkowanych,
• betonowych monolitycznych i prefabrykowanych, z powierzchnią wykończoną lub niewykończoną,
• ścian drewnianych z bali lub z poszyciem płytami OSB.

Różnice pomiędzy systemami ocieplenia oferowanymi przez różne firmy sprowadzają się do szczegółów, takich jak: rodzaj zastosowanej wyprawy, masy klejącej, wykończenie płyt styropianowych oraz sposób ich mocowania do podłoża (tylko klej lub klej i łączniki), materiały dodatkowe (na przykład gruntujące).

Każdy system tworzy całość, w którym poszczególne materiały są tak zestawione, aby ocieplenie charakteryzowało się ustalonymi parametrami. Odpowiedni dobór składników systemu zapewnia wysoką wytrzymałość, bardzo dużą elastyczność - odporność na ściskanie, rozciąganie, uderzenia oraz promieniowanie UV.

Ocieplanie ściany metodą BSO.

Wprowadzenie do tynków akrylu i wysokiej jakości kruszyw kwarcowych ma korzystny wpływ na trwałość kolorów, nawet przy bardzo dużym nasłonecznieniu, zmniejsza nasiąkliwość, zwiększa odporność na kwaśne deszcze i zapewnia swobodny przepływ pary wodnej na zewnątrz przegrody.

Producenci systemów ociepleń wzbogacają mieszanki tynkarskie o formuły, które dodatkowo mają za zadanie chronić elewację przed osadzaniem kurzu i zanieczyszczeń z atmosfery, działają grzybo- i pleśniobójczo. Dlatego wymiana materiałów w ramach systemu lub mieszanie składników różnych systemów nie powinny mieć miejsca, ponieważ może to doprowadzić do pogorszenia parametrów ocieplenia (np. zmniejszenie odporności na uszkodzenia) lub spowodować reakcję chemiczną dwóch niedostosowanych do siebie materiałów (np. masy klejącej i wyprawy tynkarskiej).

Zaletą ocieplania budynków jest możliwość zmiany wizerunku elewacji przez szeroką ofertę kolorów i faktur tynków cienkowarstwowych. Dostępne są również tynki mozaikowe, które mają zastosowanie jako powłoka elewacyjna w systemach ociepleń i wykończeń ścian zewnętrznych budynków lub jako tynk dekoracyjny na istniejących podłożach zarówno na zewnątrz jak i wewnątrz budynków. Odpowiednio dobrane kruszywa (różnego kształtu i koloru), obróbka i szablony pozwalają uzyskać elewację przypominającą kamień naturalny, płyty granitowe lub marmurowe.

Metoda lekka sucha

Ocieplanie ściany metodą lekką suchą.

Polega na ocieplaniu ściany płytami z materiału o wysokiej izolacyjności termicznej, które umieszcza się między profilami rusztu. W zależności od przyjętego systemu ocieplenia stosuje się:

• ruszt z blachy stalowej ocynkowanej,
• ruszt z łat z drewna impregnowanego,
• ruszt z profili PVC.

Jako materiał ocieplający wykorzystuje się wełnę mineralną o gęstości ok. 80 kg/m³ lub płyty styropianowe odmiany FS 12 lub FS 15. W przypadku zastosowania wełny wskazane jest przykrycie jej folią wiatroizolacyjną co zapobiegnie ewentualnemu jej zawilgoceniu w przypadku przenikania wody opadowej przez poszycie. Między poszyciem a ociepleniem należy zawsze pozostawić pustkę wentylacyjną, która umożliwi odprowadzenie kondensującej pary wodnej.

Materiałem na poszycie przy tej metodzie ocieplenia, który jednocześnie decyduje o wyglądzie elewacji mogą być:

• panele z PVC lub metalowe tzw. siding,
• deski poszyciowe tzw. szalówka,
• blacha trapezowa,
• płyty elewacyjne włóknowo-cementowe.

Metoda lekka sucha jest najkorzystniejsza dla osób samodzielnie budujących dom.

Alternatywnym rozwiązaniem dla wyżej wymienionej metody jest ocieplanie ścian budynku płytami i kształtkami z pianki poliuretanowej, do których przyklejone są (lub wtopione) płytki klinkierowe lub betonowe.

Płyty mocuje się do ściany za pomocą kołków rozporowych lub wkrętów, a spoiny powstałe na frezowanych krawędziach płyt należy wypełnić pianką poliuretanową. Zaletą systemu jest szybki montaż, możliwy nawet przez niewykwalifikowaną ekipę. Koszty ocieplenia w tym systemie nie odbiegają od metody lekkiej mokrej.

Wypełnienie pustki powietrznej

Ten sposób docieplenia budynku obecnie stosowany jest sporadycznie, gdyż nie zapewnia dobrej izolacji cieplnej ściany. Cienka warstwa materiału izolacyjnego wynikająca z szerokości szczeliny powietrznej (3-4 cm), często występujące nawisy zaprawy w szczelinie oraz "martwe" obszary, do których nie może dotrzeć wypełnienie sprawiają, że w ten sposób tylko nieznacznie poprawia się ciepłochronność ścian i nie likwiduje się mostków cieplnych. Jako wypełnienie stosowane są granulowane materiały wprowadzane metodą wdmuchiwania: wełna mineralna lub styropian, włókna celulozowe lub samorozprężające się pianki: poliuretanowa lub krylaminowa.

opr.: Redakcja