2023-07-17 10:21:05 
Zapewnienie wygodnego dojazdu dotyczy niekiedy nie tylko własnej działki, ale również np. drogi wewnętrznej, która z zależności od sytuacji prawnej może być współwłasnością właścicieli przylegających do niej posesji lub ustanowiona została na niej służebność gruntowa umożliwiająca korzystanie z niej w celu dojazdu.
Może to jednak stwarzać problemy - przede wszystkim - z ponoszeniem kosztów jej utrzymania i kolektywnym ustaleniem sposobu jej utwardzenia, na co będą miały wpływ lokalne warunki wodno-gruntowe i ukształtowanie terenu, a także docelowa forma utworzenia takiej nawierzchni.
Warianty utwardzenia dojazdu
W przypadku tworzenia dojazdu na terenie własnej posesji możemy ograniczyć się to tymczasowej inwestycji przebiegającej w optymalny sposób dla sprawnego prowadzenia prac budowlanych lub decydujemy się na utworzenie stabilnej podbudowy drogowe, na której później ułożymy estetyczną i trwałą nawierzchnię.
W przypadku budowy tymczasowego dojazdu najłatwiejszym w wykonaniu rozwiązaniem będzie ułożenie żelbetowych płyt drogowych, które z przyszłości można będzie zdemontować i przekazać do dalszej odsprzedaży.
Najczęściej są to ciężkie płyty typu MON umożliwiające przejazd wielotonowych ciężarówek i z reguły na gruntach względnie suchych i zwartych, mogą być układane bezpośrednio na ziemi bez konieczności tworzenia podbudowy.
Prace ziemne przed ich ułożeniem ograniczają się do zdjęcia wierzchniej warstwy roślinnej przy użyciu np. równiarki drogowej, a płyty montowane są na styk przy użyciu dźwigu samojezdnego lub HDS-u.
Alternatywnie można drogę utworzyć z ażurowych, zbrojonych płyt typu Jomb o wymiarach 100x75x12,5 cm, które później nadają się do wykorzystania np. przy utworzeniu miejsc parkingowych w mniej wyeksponowanych częściach nieruchomości - wypełnienie otworów ozdobnym kruszywem uatrakcyjni wygląd takiej nawierzchni.
Jeśli zdecydujemy się na tymczasowe utwardzenie gruntu w formie podbudowy z kruszywa, powinniśmy skorzystać z porady fachowca, który określi odpowiedni rodzaj kruszywa, jak i grubość nasypanej warstwy drogowej zależnie od przewidywanych obciążeń, jak i warunków gruntowych, a jej przebieg należy dostosować do ostatecznej konfiguracji zagospodarowania terenu.
Podbudowa wykorzystywana tymczasowo powinna być dobrze zagęszczona warstwami grubości po 10-15 cm przy użyciu walca lub zagęszczarki drogowej, a brzegi warto obramować krawężnikami o odpowiedniej wysokości uwzględniającej późniejszą grubość warstwy nawierzchniowej.
Unikniemy dzięki temu rozjeżdżenia i rozmycia podłoża, zwłaszcza przy przebiegu drogi po nachyleniach powierzchni.
Kruszywa do budowy drogi dojazdowej
Kruszywa to podstawowy materiał do budowy dróg, przy czym stanowią główną masę potrzebnego surowca tworzącego stabilną warstwę: podbudowy, wyrównującą czy podsypkową. Kruszywa muszą przede wszystkim charakteryzować się wysoką wytrzymałością mechaniczną, niską nasiąkliwością i mrozoodpornością.
Najczęściej wykorzystuje się kruszywa naturalne ze skał granitowych, dolomitowych oraz piasek, jak i surowce z recyklingu – np. kruszony beton.
Skład frakcji kruszywa dobiera się w zależności od podłoża gruntowego i obciążenia drogi, przy czym szczególnie stabilne podbudowy wykonywane są z mieszanki kruszyw łamanych o uziarnieniu ciągłym w przedziale 0–31,5 mm, a zestawiane materiału frakcjonowanego następuje według ustalonej krzywej uziarnienia.
Z kolei kruszywa niełamane lub z recyklingu wykorzystywane są głównie jako warstwy pomocnicze (mrozochronne, wzmacniające) lub do utworzenia dolnych warstwy podbudowy. Przy budowie dróg dojazdowych wykorzystuje się również piasek jako warstwę podsypkową, wyrównująca nacisk przenoszony z nawierzchni na podbudowę.
Z drobnoziarnistych kruszyw tworzy się niekiedy wierzchnie warstwy drogi układane na ustabilizowanej podbudowie.
Na taką nawierzchnię o walorach dekoracyjnych i grubości minimum 5 cm ułożoną na zagęszczonej podbudowie najlepiej wykorzystać gruboziarnisty grys łupany ze skał o dużej twardości. np. z granitu czy sjenitu dzięki, czemu nawierzchnia nie będzie się kruszyć i pylić.
Nie warto natomiast robić nawierzchni z otoczaków czy żwiru, gdyż nie tworzą one zwartej struktury i na drodze szybko pojawia się koleiny.
Technologia budowy podbudowy drogowej
Roboty takie przeprowadza się w kilku etapach, na które składają się:
- korytowanie, czyli wykonanie zagłębienia w gruncie rodzimym;
- ustawienie krawężników;
- wykonanie podbudowy stabilizującej grunt oraz ewentualnie tymczasowej warstwy nawierzchniowej.
Korytowanie polega na wykonaniu wykopu odpowiadającego powierzchni przeznaczonej do ułożenia nawierzchni standardowo o głębokości 20–25 cm, ale na podmokłych glebach gliniastych, gdzie przewidziany jest wjazd samochodów ciężarowych wykop powinien mieć przynajmniej 40 cm.
Dno wykopu powinno odpowiadać płaszczyźnie przyszłej nawierzchni, a więc należy je ukształtować z przewidywanym spadkiem w określonym kierunku.
Krawężniki zapobiegają "rozjeżdżaniu się" nawierzchni, a także nanoszeniu ziemi przez wodę spływającą po nieutwardzonej powierzchni działki.
Krawężniki powinny też wyznaczać płaszczyznę nawierzchni, która powinna być nieco wyniesiona (3–5 cm) ponad poziom otaczającego gruntu, co zapobiegnie jej zanieczyszczeniu ziemią przy intensywnym spływie wody po powierzchni gruntu.
Podkład wykonany z pospółki lub tłucznia drogowego pełni funkcję warstwy stabilizującej. W przypadku układania nawierzchni przeznaczonej pod duże obciążenia na nawodnionych gruntach gliniastych należy przed ułożeniem podbudowy rozłożyć geowłókninę zapobiegającą mieszaniu się podbudowy z gruntem rodzimym. Podbudowa wymaga zagęszczenia przy użyciu wibratora lub walca drogowego.
Autor: Cezary Jankowski
Opracowanie: Sebastian Malinowski
fot. otwierająca i w tekście: Pixels
Komentarze