2023-10-01 17:50:45 
Przy wyborze technologii, oprócz uwzględnienia kosztów, istotne znaczenie ma etap budowy domu - obmurówka z cegły, nawet połówkowej wymaga bowiem oparcia na fundamencie, o co należy zadbać już na etapie wznoszenia stanu surowego domu.
Gotycki budynek - Dom Albrechta Dürera w Norymberdze z murem pruskim. fot. Aleksander Rembisz
Mur elewacyjny z cegły
Utworzenie zbliżonej do oryginału elewacji w formie muru pruskiego wymaga postawienia ściany trójwarstwowej, w której na warstwie konstrukcyjne z dowolnego materiału zamocowane będzie ocieplenie osłonięte obmurówką z cegły licowej bądź klinkierowej z aplikacjami z belek drewnianych.
Ze względy na niską paroprzepuszczalność cegły klinkierowej przestrzeń pod takim pokryciem powinna być wentylowana, zwłaszcza jeśli wykorzystana do ocieplenia będzie wełna mineralna. Pod względem wykonawczym warstwę ociepleniową i elewacyjną tworzy się po zakończeniu stanu surowego, zamkniętego, co zapewnia eleganckie wymurowanie i spionowanie cegieł z rusztowania ustawionego na zewnątrz domu.
Jako osłonę można użyć cegieł połówkowych o grubości 6-6,5 cm, oczywiście połączonych nierdzewnymi kotwami ze ścianą nośną. Równolegle z układaniem cegły elewacyjnej mocowane są belki drewniane o grubości nieco mniejszej niż cegły (ok. 5 cm), a sposób ich osadzenia polega na przymocowaniu do muru za pomocą długich, wkręcanych kołków rozporowych i tulei dystansowych, a łby wkrętów można zamaskować poprzez tzw. flekowanie zagłębionych otworów.
Drewniane elementy należy wstawiać w elewację z niewielkim luzem, gdyż w zmiennych warunkach atmosferycznych ulegają one pęcznieniu lub kurczeniu się, ale ze względu na ochronę przed wnikaniem wody opadowej pod elewację, szczeliny te powinny być zakryte elastyczną powłoką akrylową. Natomiast otwory wentylacyjne w postaci otwartych spoin pionowych u dołu i u góry elewacji zapewniają intensywną cyrkulację powietrza pod spodem i osuszanie w razie przecieków czy kondensacji pary wodnej.
Płytki z klinkieru na elewacji
Płytki ceramiczne imitujące cegłę klinkierową układane są na ociepleniu z płyt styropianowych metodą klejenia. Ze względu na znaczny ciężar takiej okładziny podłoże pod warstwę kleju musi być odpowiednio wzmocnione, a użyty styropian to twardsze jego odmiany - przynajmniej EPS 100. Przy znacznych wysokościach elewacji (powyżej ok. 8 m) wskazane jest utworzenie konsoli wsporczej odciążającej niższe warstwy ocieplenia i podtrzymującą płytki.
W warstwie ociepleniowej trzeba też utworzyć kanały, w których umieszczone będą elementy drewniane, gdyż na płaskim ociepleniu drewno nie może wystawać poza lico elewacji, a płytki mają tylko 7-8 mm grubości. Najłatwiej będzie je utworzyć, przycinając kolejne płyty na dopasowany kształt i wymiar, który po ułożeniu zapewni wymagany przebieg takiego wgłębienia, które następnie wypełnia się przyklejonym paskami styropianu o mniejszej grubości.
Można przyjąć, że utworzone w ten sposób zagłębienie wyniesie ok. 4 cm wglądem powierzchni ocieplenia, co umożliwi swobodne umieszczenie w nim deski grubości ok., 3,5 cm. Oczywiście jego szerokość powinna pasować do planowanego utworzenia imitacji konstrukcji drewnianej i orientacyjnie wyniesie ona 12-15 cm.
W uproszczonej wersji, zwłaszcza przy utworzeniu okładziny z elastycznych płytek klinkieropodobnych, jako odeskowanie można wykorzystać panele drewnopodobne przyklejane do ocieplenia, co nie będzie wymagać utworzenia zagłębienia. Mają one grubość 2 cm i tylko nieznacznie będą wystawać z płaszczyzny elewacji.
Na etapie ocieplenia należy zadbać o stabilne jego zamocowanie do murowego podłoża zarówno poprzez przyklejenie jak i zakołkowanie. Długość kołków należy tak dobrać, aby zagłębiały się przynajmniej na 5 cm w ścianie.
W porównaniu do typowego mocowania ocieplenia konieczne jest zwiększenie liczby kołków do co najmniej 6 sztuk na metr kw. (w każdym narożniku płyty i po środku jej długości), a także osadzenie ich w nieco inny sposób.
Mocuje się je przez warstwę siatki zbrojeniowej wtopionej w zaprawę klejową i ponownie naciąga warstwę kleju przykrywając drugą warstwą siatki.
Dzięki temu uzyskuje się stabilne zamocowanie płyt i wzmocnienie podłoża pod okładzinę, przy czym osiatkowanie wtopione w zaprawę klejową powinno zachować ciągłość również w utworzonych zagłębieniach pod montowane później odeskowanie.
Do przyklejenia płytek okładzinowych przystępuje się po stwardnieniu warstwy podkładowej i ewentualnym wyrównaniu jej powierzchni. Na okładzinę elewacyjną imitującą pruski mur można użyć ceramiczne płytki klinkierowe, panele z konglomeratu żywicznego o różnych wzorach naśladujących klinkier lub sztuczny kamień elewacyjny.
Płytki klinkierowe mocuje się na elastyczną zaprawę klejową zachowując spoiny o szerokości ok. 1 cm. Po ułożeniu wymagają one dość pracochłonnego fugowania przy użyciu elastycznej zaprawy do fug.
W przypadku płytek elastycznych do przyklejania używa się specjalnego kleju nakładanego pacą zębatą o drobnym uzębieniu i krótko po ich przyłożeniu formuje się spoiny w masie klejowej unikając zabrudzenia powierzchni płytek.
Przygotowanie elewacyjnych elementów drewnianych tzw. szachulców
Drewno użyte do wykonania tzw. szachulców na elewacji powinno być zaimpregnowane ciśnieniowo lub przynajmniej w długotrwałej kąpieli zanurzeniowej, co pozwoli na głębokie wniknięcie impregnatu.
Najlepiej jeśli to będzie drewno dębowe lub wiązowe, gdyż te gatunki charakteryzują się dużą trwałością w zmiennych warunkach atmosferycznych. Można również wykorzystać drewno egzotyczne, a nawet kompozyty drzewne, co ograniczy późniejsze zabiegi konserwacyjne .
W celu nadania pożądanego wyglądu i zapewnienia dodatkowej ochrony przed wpływem warunków atmosferycznych elementy drewniane po ostruganiu od strony zewnętrznej pokrywamy lakierobejcą lub specjalną farbą do drewna..
Autor: Redakcja BudownicwaB2B
Opracowanie: Aleksander Rembisz
Zdjęcie główne: Aleksander Rembisz
Komentarze