Obiektowe, bezspoinowe pokrycia podłogowe

Pokrycia kompozytowe

Surowy beton, nawet po zagęszczeniu i wyrównaniu listwami wibracyjnymi nie będzie tworzył gładkiej i odpornej na ścieranie powierzchni podłogi. Podłoga taka jest mało estetyczna, pyląca wymaga więc pokrycia materiałem powłokowym dostosowanym do charakteru wnętrza i sposobu użytkowania, który zapewni wysoką odporność na ścieranie, zawilgocenie jak też pożądany wygląd. Powłoki podłogowe wykonywane są z kompozycji żywic epoksydowych lub poliestrowych zawierających dodatki uszlachetniające, pigmenty, wypełniacze. Zależnie od wymagań użytkowych nakładane są jako powłoki lakiernicze, wylewki cienkowarstwowe lub grubowarstwowe.

Powłoki te można – zależnie od wymagań – modyfikować uzyskując własności antypoślizgowe, antyelektrostatyczne czy wysoką odporność na chemikalia. Pewną wadą tych pokryć podłogowych są ograniczone możliwości dekoracyjne – uzyskana powierzchnia jest najczęściej jednobarwna, choć można też tworzyć zdobienia metodą malowania bądź "wtapiać" w podłogę dekoracyjne aplikacje.

Wszystkie powłoki podłogowe są wodo- i paroszczelne, niezwykle istotne jest więc dostateczne wysuszenie podkładu, jak też zabezpieczenie przed wnikaniem wilgoci od spodu. W przeciwnym razie para wodna zawarta w podkładzie spowoduje łuszczenie się powłoki – zwłaszcza malarskiej. Zależnie od grubości nakładanej warstwy powłokowej stosowane są różne techniki aplikacji. Powłoki malarskie nanosi się pędzlem lub natryskiem hydrodynamiczny bezpośrednio na podłoże i z reguły wymagane jest nałożenie 3 warstw żywicy. Do nałożenie powłok cienko- i grubowarstwowych wykorzystuje się specjalistyczne maszyny wylewające pokrycie w jednej warstwie, a do ewentualne zdobienia służą szablonów.

Wykładziny

Bogate wzornictwo oraz różnorodne własności użytkowe sprawiają że wykładziny można układać niemal w każdym pomieszczeniu przy czym występują one w dwóch zasadniczych odmianach – jako gładkie (głównie z PCW) lub dywanowe. Wykładziny PCW ze względu na bogaty asortyment umożliwiają wykonanie niepowtarzalnych posadzek o unikalnych walorach estetycznym (indywidualne projekty) jak i ze względu na parametry eksploatacyjne. Najczęściej stosowane są jako wykładziny obiektowe i w pomieszczeniach „mokrych”, a ze względu na ich strukturę klasyfikowane są jako:

• homogeniczne (jednowarstwowe) ścieralne w masie na całej grubości

• heterogeniczne (wielowarstwowe) składające się z reguły z 3 warstw – podkład, zadrukowana folia (wzór), warstwa wierzchnia z folii PCW.

Podstawowym parametrem określającym wytrzymałość wykładzin jest ich ścieralność (ubytek grubości) oraz pozostałość trwałego odkształcenia (wgniecenia).
Specyficznym rodzajem wykładzin obiektowych są wykładziny techniczne o własnościach:

• antystatycznych (np. na sale komputerowe),

• prądo-przewodzące (np. na sale operacyjne),

• antypoślizgowe (np. do pomieszczeń wilgotnych),

• schodowe (przeznaczone do wykładania schodów).

Wykładziny PCW ze względu na bogaty asortyment umożliwiają wykonanie niepowtarzalnych posadzek o unikalnych walorach estetycznym, fot. Windmöller Polska

Przy montażu wykładzin bardzo ważne jest właściwe przygotowanie podłoża. Gładkość i równość podkładu powinna być podobna jak przy nakładaniu cienkowarstwowych pokryć z kompozytowych. Powierzchnia betonu powinna być zatarta na gładko - najlepiej za pomocą zacieraczek mechanicznych. Jeśli jakość powierzchni nie jest wystarczająca konieczne będzie wykonanie dodatkowej warstwy wyrównującej z samorozlewnych podkładów podłogowych o grubości 3-10 mm. Wykładziny klei się podłoża na całej powierzchni, a styki na łączeniach spawa za pomocą sznura z PCW maszyną z nadmuchem gorącego powietrza. Krawędzie przyścienne wykańczane są listwami systemowymi lub poprzez wywinięcie wykładziny na ścianę (cokolik z wykładziny).

Podobne zastosowanie ma linoleum – naturalna wykładzina podłogowa produkowana w oparciu o technologię znaną od ponad 100 lat. Surowcami używanymi do produkcji są składniki wyłącznie pochodzenia naturalnego – olej lniany, mączka drzewna i korkowa, żywica, minerały oraz naturalna juta. Linoleum przeznaczone jest do układania w mieszkaniach jak i obiektach użyteczności publicznej. Jednorodna i zwarta struktura sprawia, że wykładzina ta doskonale sprawdza się w pomieszczeniach narażonych na intensywne warunki użytkowania. Nie wgniata się trwale się pod ciężarem mebli – np. jest odporna na obciążenia krzeseł na kółkach i rolkach. Właściwości antybakteryjne sprawiają, że produkt ten jest szczególnie polecany do mieszkań, a dzięki zawartości naturalnych składników materiał ten nie elektryzuje się. Nie ulega – tak jak to się zdarza w przypadku wykładzin z PCV – przebarwieniu pod wpływem kontaktu z czarną gumą.

Dywan do biur i hoteli

Dywanowe wykładziny obiektowe charakteryzują się przede wszystkim dużą trwałością w warunkach dużego natężeniu ruchu, a ze względu na specyfikę pomieszczeń, w których są stosowane, musi posiadać odpowiednie atesty – np. trudnopalności, antyelektrostatyczności oraz atesty higieniczne. Wymagana jest również wysoka odporność na zaplamienia, ścieranie, zniekształcanie i uszkodzenia mechaniczne. Dywanowe wykładziny obiektowe występują w kilku odmianach, różniących się strukturą runa.

Do produkcji dywanowych wykładzin wykorzystywane są włókna sztuczne: polipropylenowe i poliamidowe, fot. Komfort

Są to wykładziny:

• igłowane – mające postać jednolitej, zbitej włókniny, która wytrzymuje bardzo duże natężenie ruchu

• pętelkowe (boucle lub level loop) z supełkową strukturą włókna – charakteryzują się dużą trwałością i szerokim zastosowania

• cięte (welurowe i saxon) : posiadające wyższy włos, uzyskany poprzez rozcięcie pętelki, są miękkie i przyjemne w dotyku przy zachowaniu odporności na ścieranie i zaplamienia

• cięto-pętelkowe (scroll) : jedna część pętelki jest przecięta, a druga nie, co uatrakcyjnia powierzchnie.

Do produkcji dywanowych wykładzin wykorzystywane są włókna sztuczne: polipropylenowe i poliamidowe. Zarówno włókna polipropylenowe jak i poliamidowe posiadają wiele odmian różniących się nie tylko budową i kształtem, ale także wytrzymałością. Rozpiętość gramatury runa w dywanowych wykładzinach obiektowych jest bardzo duża i wynosi od ok. 400g/m2 do 2500 g/m2. Wraz ze wzrostem gramatury, rośnie także wytrzymałość wykładziny, odporność na zaplamienia i zmniejsza się ogólne zużycie, zatem odpowiednie dobranie parametrów technicznych wykładziny do przewidywanej intensywności użytkowania zagwarantuje długi okres pozostawania w dobrym stanie pod względem estetyki pokrycia podłogowego oraz ułatwia czyszczenie i konserwację.

autor: Redakcja BudownicwaB2B
opracowanie: Anna Chrystyna-Chojnacka
zdjęcie otwierające: Windmöller Polska
zdjęcia w tekście: Windmöller Polska, Komfort